ά, όν [θᾰ] qui croît, qui pousse (en feuilles ou en fleurs), d’où :
      1 florissant, fig. càd. jeune, fort, vigoureux, en parl. de jeunes époux (πόσις, IL. 8, 190 ; παρακοίτης, IL. 6, 430 ; παράκοιτις, IL. 3, 53, etc.) ; θ. γάμος, OD. 6, 66 ; 20, 74, union de jeunes époux ; θ. ἥϐης χρόνος, EUR. El. 20, le temps de la jeunesse robuste ;
      2 p. suite, abondant ; χαίτη, IL. 17, 439, chevelure abondante ; θ. ἀλοιφή, OD. 8, 476, graisse abondante ; δάκρυ, IL. 2, 266, etc. larmes abondantes ; γόος, OD. 10, 457, gémissement répété ; φωνή, IL. 17, 696, etc. ; OD. 4, 705, voix pleine, forte ; πνεῦμα, ESCHL. Sept. 707, vent soutenu, p. opp. à vent de tempête ; ὕπνος, EUR. Bacch. 691, sommeil profond (sel. d’autres, rafraîchissant).

• Cp. -ῶτερος, ESCHL. Sept. 713 ; MOSCH. 4, 56.

Étym. θάλλω.

ά, όν, (< θάλλω, θαλεῖν) stout, sturdy, buxom, in Hom. of persons, θ. αἰζηοί, πόσις, παρακοίτης, Il. 3.26, 8.190, 6.430, cf. Pi. N. 1.71; γόνος h.Ven. 104; τοκεύς Hes. Th. 138.
blooming, fresh, θ. γάμος the marriage of a youthful pair, Od. 6.66, 20.74; Ὀϊκλῆος θ. λέχος εἰσαναβᾶσα Hes. Cat. Oxy. 2075.25; θαλερὸς ἥβης χρόνος E. El. 20; πρωθήβης ἔαρος θαλερώτερος Alex. Aet. 3.7; of plants, ἀμάρακος Chaerem. 14.16; ἄνθεον IG 12(7).410.17 (Amorgos). of parts of the body, stout, sturdy, μηρώ Il. 15.113; χαίτη luxuriant mane, 17.439; θ. ἀλοιφή rich fat, Od. 8.476; hence generally, θ. κατὰ δάκρυ χέουσα shedding big tears, Il. 6.496, cf. 24.9, 794, etc. ; θ. δέ οἱ ἔκπεσε δάκρυ 2.266; θαλερώτερα δάκρυα Mosch. 4.56 (so θαλερώτερον ἔκλαεν Theoc. 14.32); θ. γόος the thick and frequent sob, Od. 10.457; θ. φωνή strong voice, Il. 17.696, al. ; μῦθοι impassioned, torrential, A.R. 4.1072; θαλερώτερον πνεῦμα a more genial wind, dub. in A. Th. 707 (lyr.); θαλερὸν πνεῦμα thick, i.e.
laboured or rapid, breathing, v.l. for θολερὸν πν. in Hp. Prorrh. 1.39, cf. Gal. 16.596; θ. ὕπνος deep sleep, E. Ba. 692. later θ. πρόσωπον, glossed by εὐεκτικὸν καὶ εὔχρουν, Gal. 16.596; τὸ σῶμα τοῦ ζῴου, μέχρι μὲν ἔμπνουν ἐστὶ καὶ θ. Plu. 2.955c, cf. E. Supp. 62 (lyr.).

(θάλλω), blühend, grünend, übertr. von Menschen, in der Blüte des Alters stehend, frisch und kräftig, αἰζηοί Il. 3.26, παράκοιτις ibd. 53, wie ἄκοιτις Hes. Th. 921 ; Pind. N. 1.71 ; γάμος, Hochzeit in voller Jugendblüte, Od. 6.66, 20.74 ; ἥβης χρόνος Eur. El. 20, νέκυες Suppl. 68 ; so auch τοκεύς Hes. Th. 138 zu nehmen, wo die Schol. θαλεροποιός erkl. Auch von einzelnen Gliedern des Körpers, μηρώ, kräftige Lenden, Il. 15.113, χαίτη, volles, üppiges Haar, 17.439 ; oft sp.D., wie δέμας, πλόκαμοι, πόδες, χερσίν, Antip.Sid. 62 M.Argent. 16, Plat. 14, Archi. 13 (IX.76. V.105. IX.823, Plan. 179); was Plut. pr.frig. 22 mit ἔμπνουν zusammenstellt, Lebenswärme. Ueppig hervorquellend, reichlich, δάκρυ, oft bei Hom., Eur. I.A. 39, wonach γόος, Od. 10.457, u. θαλερώτερον κλαίειν, Theocr. 14.32, gesagt ist ; eben so ἀλοιφή, Od. 8.476. Aber θαλερὴ δέ οἱ ἔσχετο φωνή, Il. 17.696, 23.397, ist frische, kräftige Stimme, od. auch die in reicher Fülle sich ergießende, wonach Ap.Rh. θαλεροὶ μῦθοι sagt, 4.1072 ; vgl. θαλερώτερον πνεῦμα Aesch. Spt. 713, wo es »milder, linder Hauch« erklärt wird ; ὕπνος, Eur. Bacch. 692, kräftig, gesund, od. erquickend.