'(f. θεύσομαι, postér. θεύσω, ao. et pf. inus.) :
   I courir, càd. :
      1 propr. courir, en parl. de pers. IL. 6, 54 ; 17, 698, etc. ; ποσί, OD. 8, 247 ; πόδεσσι, IL. 23, 623, courir de ses pieds agiles ; πεδίοιο, IL. 22, 23, à travers la plaine ; πρός ou ἐπί τινα ou τι, ATT. vers qqn ou qqe ch. ; ou simpl. avec l’acc. τὰ ὄρη, XÉN. Cyn. 4, 6 ; 5, 17, parcourir les montagnes ; ἄκρον ἐπ' ἀνθερίκων καρπόν, IL. 20, 227, sur la pointe des épis ; ἐπ' ἄκρον ἁλός, IL. 20, 229, sur la surface de la mer ; en parl. de chevaux, PLAT. Crat. 423 a ; au part. souv. joint à un verbe, ἦλθε θέων, θέουσα, IL. 6, 54, 394, il vint, elle vint en courant ;
      2 disputer le prix de la course, PLAT. Leg. 822 b ; περὶ τρίποδος, IL. 11, 701, pour un trépied ; p. anal. τὸν περὶ τοῦ παντὸς δρόμον θέειν, HDT. 8, 74, courir risque de tout ; τὸν ἔσχατον κίνδυνον, PLUT. Fab. 26, courir le dernier danger ;
   II p. ext. courir, en parl. :
      1 d’êtres ou d’objets en mouvement : du vol des oiseaux, AR. Av. 205 ; THC. 3, 111 ; XÉN. An. 1, 8, 18 ; de la course d’un navire, IL. 1, 483 ; de la roue d’un potier, IL. 18, 601 ; d’une pierre qui roule, IL. 13, 141 ; d’un disque lancé, OD. 8, 193 ;
      2 d’objets qui offrent l’aspect d’une ligne continue, bien qu’immobiles : φλὲψ ἀνὰ νῶτα θέουσα, IL. 13, 547, veine qui court dans le dos ; du bord en cuir d’un bouclier, IL. 6, 118 ; ὀδόντες λευκὰ θέοντες, HÉS. Sc. 146, rangée de dents blanches (qui semblent courir à la suite l’une de l’autre).

➳ Prés. 2 sg. θεῖς, AR. Vesp. 854 ; poét. θέεις, IL. 17, 75 ; 3 sg. θεῖ, PLAT. Ap. 39 ; poét. θέει, IL. 22, 192, 1 pl. poét. θέομεν, OD. 8, 247 ; 2 pl. θεῖτε, AR. Lys. 550 ; 3 pl. θέουσι, IL. 17, 727 ; XÉN. Cyn. 5, 14. Prés. épq. θείω, IL. 10, 437 ; sbj. θέω, IL. 10, 63 ; 3 sg. θέῃσι et θείῃ (épq. p. θέῃ) IL. 22, 23 ; 6, 507 ; inf. ion. θέειν, IL. 11, 617 ; HDT. 8, 140 ; épq. θείειν, IL. 10, 437 ; part. θέων, IL. 8, 331 ; PLAT. Rsp. 417. Impf. ἔθεον, IL. 1, 483 ; 3 sg. ἔθει, OD. 12, 407 ; THC. 5, 10 ; ion. ἔθεεν, HDT. 1, 43 ; épq. θέε, IL. 20, 275 ; HÉS. Sc. 224 ; 3 pl. ἔθεον, HDT. 1, 82 ; THC. 4, 67 ; épq. θέον, IL. 22, 161. Impf. itér. θέεσκον, IL. 20, 229. Fut. 2 sg. poét. θεύσεαι, IL. 23, 623, att. θεύσει, AR. Eq. 485. Fut. réc. θεύσω, LYC. 1119.

Étym. p. θέϝω de la R. indo-europ. *d^heu-, courir ; cf. sscr. dhavate, couler.

'

v. τίθημι.

shine, gleam, ὀδόντων λευκὰ θεόντων Hes. Sc. 146 (λευκαθεόντων cj. Wackernagel); ὕλῃ χλωρὰ θεούσῃ cj. in Theoc. 25.158; ποίην… χλωρὰ θέουσαν IG 14.1389i i 24; cf. θοός 2, Λευκαθέα, λευκαθίζω.

Ep. also θείω, Il. 6.507, 10.437 (in Att. the syllables εο, εου, εω are not contr.); Ep. subj. θέῃσι 22.23; 3 sg. impf. ἔθει Od. 12.407 and later, ἔθεε Il. 1.483, Hdt. 1.43 (and in later Prose, D.S. 16.94); Ep. θέε Il. 20.275, Hes. Sc. 224; Ion. impf. θέεσκον Il. 20.229; fut. θεύσομαι 23.623, Ar. Eq. 485, Av. 205, (ὑπο-) Pi. P. 2.84, (ἀντι-) Hdt. 5.22, (μετα-) X. Cyn. 6.22; θεύσω Lyc. 1119; aor.1 ἔθευσα (δι-) Vett.Val. 345.35, part. θεύσας IGRom. 4.1740 (Cyme); — the other tenses are supplied by τρέχω and Δρέμω ; (θεϜ-, Skt. dhávate): — run, ποσί, πόδεσσι, Od. 8.247, Il. 23.623; βῆ δὲ θέειν 17.698; θέῃσι τιταινόμενος πεδίοιο 22.23; ποῖθεῖς ; Ar. V. 854; θᾶττον θανάτου θεῖ [ἡ πονηρία] Pl. Ap. 39b; ὁ βραδέως θέων Id. Hp. Mi. 373d; of horses, Id. Cra. 423a; ἐν Ὀλυμπίᾳ θεόντων ἵππων Id. Lg. 822b; in part. with another Verb, ἦλθε θέων, ἦλθε θέουσα, came running, Il. 6.54, 394, etc. ; ἷξε θέων, of a person on ship-board, Od. 3.288; θέων Αἴαντα κάλεσσον run and call him, Il. 12.343, etc. περὶ τρίποδος γὰρ ἔμελλον θεύσεσθαι to run for a tripod, 11.701; metaph (cf. τρέχω ΙΙ. 2), περὶ ψυχῆς θέον Ἕκτορος they were running for Hector΄s life, 22.161; θ. περὶ ὑμέων αὐτῶν Hdt. 8.140. αʹ; θ. <τον> περὶ τοῦ παντὸς δρόμον ib. 74; περὶ γυναικῶν καὶ παίδων Paus. 6.18.3. metaph, θ. ἐς νόσους Pl. Lg. 691c; θ. ἐγγύτατα ὀλέθρου Id. R. 417b; θεῖν παρὰ τὸν ἔσχατον κίνδυνον Plu. Fab. 26. of other kinds of motion, as, of birds, θεύσονται δρόμῳ Ar. Av. 205. of things, run; of ships, ἡ δ’ ἔθεεν κατὰ κῦμα Il. 1.483, cf. X. HG 6.2.29; of a potter΄s wheel, Il. 18.601; of a rolling stone, 13.141; of a quoit, ῥίμφα θέων ἀπὸ χειρός flying lightly…, Od. 8.193. metaph, δύναμις θαυμαστὴ ἐκεῖ θεῖ Plot. 2.9.8, cf. 6.5.11. of things not actually in motion, [φλὲψ] ἀνὰ νῶτα θέουσα διαμπερές Il. 13.547; ἄντυξ ἣ πυμάτη θέεν ἀσπίδος 6.118; ἀμφὶ δέ μιν κίβισις θέε Hes. Sc. 224; γραμμῆς περὶ [σημεῖον] θεούσης Plot. 6.5.11. c. acc. loci, run over, τὰ ὄρη X. Cyn. 4.6, cf. 5.17; μέσσα θέων πελάγευς AP 7.273 (Leon.), cf. 10.23 (Autom.); πλωτῶν γένος ὑγρὰ θεόντων Oppian. H. 3.183. — The simple Verb is used in Trag. only by E. Ion 1217.

(Wurzel ΘΥ), p. auch θείω, Il. 10.437 ; θέεσκον, 20.229 ; fut. θεύσομαι, auch θεύσω, Lycophr. 119 ; andere Tempora kommen davon nicht vor ; laufen, von Menschen u. Tieren, ἀντίος ἦλθε θέων Il. 6.54, u. so öfter bei anderen Ver- bis der Bewegung, wo θέων adjektivisch, schnell, hurtig übersetzt werden kann ; ἦλθε θέουσα, sie kam gelaufen, 6.394 ; vom Seefahrer, ἷξε θέων, schnell gelangte er hin, Od. 3.288 ; βῆ δὲ θέειν Il. 17.698 u. öfter ; auch mit dem Zusatz ποσί, πόδεσσι, Od. 8.247, Il. 23.623 ; θέειν πεδίοιο, durch die Ebene hinlaufen, Il. 22.23 ; ἐπ' ἄκρον καρπόν, ἐπ' ἄκρον ἁλὸς θέειν, über die Spitzen des Aehrenfeldes, über die Oberfläche des Meeres hinlaufen, 20.227, 229. Andere Vrbdgn der Art sind bei den betreffenden Präpositionen erwähnt. Aus Il. 22.161 περὶ ψυχῆς Ἕκτορος θέειν, laufen, wettrennen um Hektors Leben, ist die Verbindung τὸν περὶ τοῦ παντὸς δρόμον θεῖν Her. 8.74 zu erkl. u. τὸν περὶ τῆς ψυχῆς (sc. δρόμον) θεῖν, vgl. 8.140 ; πόλει θεούσῃ τὸν ἔσχατον κίνδυνον, Gefahr laufen, Plut. Fab. 26 (vgl. τρέχειν). – Von Vögeln, θεύσονται δρόμῳ Ar. Av. 207. – Von unbelebten Dingen, von Schiffen, ἡ δ' ἔθεεν κατὰ κῦμα Il. 1.483, Od. 2.429, von dem losgerissenen Felsblocke, ἀσφαλέως θέει ἔμπεδον Il. 13.141, von der umlaufenden Töpferscheibe, 18.601, von der Wurfscheibe, θέων ἀπὸ χειρός, aus der Hand fliegend, Od. 8.193. – Auch von Dingen, die sich nicht bewegen, φλὲψ ἀνὰ νῶτα θέουσα διαμπερές Il. 13.547. wie auch wir »die den Rücken hinauflaufende Ader« sagen. Bes. von dem Kreisförmigen, das in sich selbst zurückläuft, ἄντυξ, ἣ πυμάτη θέεν ἀσπίδος, der zu äußerst am Schilde umlaufende, Rand, Il. 6.118, vgl. 20.275 ; ὀδόντες λευκὰ θέοντες, die sich weiß im Munde hinziehenden Zähne, Hes. Sc. 146, 224. – Von den Tragg. hat das Wort nur Eur., Ion 1217, Suppl. 702 ; Ar. Vesp. 854, οὔτε θέομεν οὔτ' ἐλαύνομεν Eccl. 109 ; in Prosa, vom Wettlauf, ἐν Ὀλυμπίᾳ θεόντων ἵππων Plat. Legg. VII.822b.