θέσ·φατος, ος, ον [ᾰ]
      1 annoncé par les dieux, prédit, ESCHL. 1321 ; SOPH. O.C. 1472 ; AR. Pax 1073 ; θέσφατόν ἐστι, IL. 8, 477, c’est la volonté des dieux ; θέσφατόν ἐστί μοι, avec l’inf. OD. 4, 561 ; PD. P. 4, 125 ; AR. Pax 1073, c’est la volonté des dieux que je, etc. ; subst. τὸ θέσφατον, EUR. I.T. 121 ; AR. Eq. 1248 ; d’ord. au pl. τὰ θέσφατα, OD. 9, 507, etc. ; ESCHL. Sept. 618 ; SOPH. O.R. 1175 ; AR. Eq. 1233, arrêt prononcé par les dieux, prédiction divine, oracle ;
      2 p. ext. qui vient des dieux : ἀὴρ θ. OD. 7, 143, l’air divin.

Étym. θεός, φατός.

ον, (< θεός, φημί) spoken by God, decreed, μόρος A. Ag. 1321; ἥκει θ. βίου τελευτή S. OC 1472; mostly in phrase θέσφατόν ἐστι, it is ordained, ὣς γὰρ θ. ἐστι Il. 8.477, cf. E. IA 1556; c. dat. pers. et inf., σοὶ δ’ οὐ θ. ἐστι… θανέειν Od. 4.561, cf. 10.473, Pi. P. 4.71, Orac. in Ar. Pax 1073; so εἴ τι θ. πατρὶ… ἱκνεῖθ΄, ὥστε πρὸς παίδων θανεῖν S. OC 969. Subst. θέσφατα, τά, divine decrees, oracles, Od. 11.151, 297; παλαίφατα θ. 13.172, cf. Pi. I. 8 (7).34; sg., E. IT 121. generally, wonderful, mighty, ἀήρ Od. 7.143. — Cf. θεσπέσιος, θέσκελος.

von Gott gesprochen, verkündet, von göttlichen Schicksalsbestimmungen oder Verhängnissen, θέσφατόν ἐστί μοι, c. inf., es ist mir von Gott bestimmt, Od. 5.561, 10.473 ; ἃς γὰρ θέσφατόν ἐστι Il. 8.477 ; θέσφατον ἦν, es war so bestimmt, verhängt, Pind. P. 4.71, vgl. I. 7.31 ; Ar. Pax 1038 ; τὰ θέσφατα, göttliche Aussprüche, Weissagungen, Orakel, ἦ μάλα δή με παλαίφατα θέσφαθ' ἱκάνει πατρὸς ἐμοῦ, ὃς ἔφασκε, mich trifft die Weissagung des Vaters, geht in Erfüllung an mir, Od. 13.172, vgl. 9.507, 11.151, Il. 8.477 ; so bes. Tragg., θέσφατα Λοξίου Aesch. Spt. 600, θεῶν Pers. 787, Ζεὺς ἐπέσκηψεν τελευτὴν θεσφάτων 726, Λαΐου παλαιὰ θέσφατα Soph. O.R. 907, öfter, auch adj., ἥκει θέσφατος βίου τελευτή, das von Gott verheißene Ende des Lebens, O.C. 1470 ; Eur. u. Ar. Eq. 1229, 1245. – Allgemein, von Gott ausgehend, wie θεῖος, göttlich, ἀήρ Od. 7.143.