α ou ος, ον, qui concerne l’été, d’été, ORPH. H. 39, 18 ; EMPÉD. 404 Sturz ; EL. N.A. 2, 25 ; subst. ἡ θερεία (s.-e. ὥρα) ARSTT. Mir. 114 ; POL. 5, 1, 3 ; 5, 5, 5 ; DH. 1, 63 ; DS. 3, 22 ; 19, 58 et 79 ; ion. ἡ θερείη, HDT. 1, 189 ; ἡ θέρειος, LIB. 3, p. 153, l’été ; ταῖς θερείαις, PD. I. 2, 61 ; τῆς θερείης, NIC. fr. 10, pendant l’été.

• Sup. irrég. θερείτατος, ARAT. 149 ; NIC. Th. 469.

➳ Fém. -ειος, EL. LIB. ll. cc.

Étym. θέρος.

α, ον, also ος, ον Ael. (v. infr.); (< θέρος): — of summer, in summer, αὐχμὸς θ.
summer-drought, Emp. 111.7; δρέπανον Orph. H. 40.11; καρποί ib. 18; θέρειος ὥρα Ael. NA 2.25. θερεία, Ion. -είη (sc. ὥρα), ἡ, = θέρος, summer-time, summer, Hdt. 1.189, Arist. Mir. 841a25, Plb. 5.1.3, al., PTeb. 27.60 (ii BC), D.S. 19.58 (< θερίᾳ)· θερείης in summer, Nic. Fr. 81; μεσούσης θ. D.H. 1.63; ὑπὸ τὴν θερείαν D.S. 3.24; pl., θερείαις Pi. I. 2.41. Sup. θερείτατος, η, ον, very hot, Arat. 149, Nic. Th. 460. — In Prose θερινός is the more common form.

auch 2 Endgn, sommerlich, zum Sommer gehörig, ihn betreffend, δρέπανον, καρποί, Orph. H. 39.11, 18, αὐχμός Empedocl. bei DL. 8.59, ὥρα Ael. H.A. 2.25. S. θερεία u. θερινός. Einen Superlativ θερείτατος bilden Arat. 149, Nic. Ther. 469.