'att. θάλαττα, ης (ἡ) [ᾰ]
   I mer :
      1 propr. la mer : εὐρύπορος, vaste, OD. 4, 432 ; ἀτρύγετος, inféconde, stérile, IL. 14, 204 ; πολιά, blanche, PD. O. 7, 113 ; πολιαινομένη, blanchissante, ESCHL. Pers. 109 ; ἁλμυρά, salée, EUR. Tr. 438, etc. ; p. opp. à γαῖα, HÉS. O. 101 ; à γῆ, PLAT. Soph. 234 a ; PLUT. M. 340 f ; à χέρσος, ESCHL. Eum. 240 ; à μεσόγεια, DÉM. 69, 2, 3 ; à χθών, ESCHL. Ag. 576, etc. ; κατὰ θάλασσαν, par mer, p. opp. à πεζῇ (par terre) HDT. 5, 63 ; à κατὰ γῆς, THC. 7, 28 ; à κατὰ γῆν, PLAT. Menex. 241 a ; οἱ περὶ τὴν θάλ. ARSTT. H.A. 8, 13, 12, les hommes de mer ; avec la locut. τὸ παρὰ θάλασσαν, « le littoral », le nom du lieu dont on mentionne le littoral se place d’ord. par inversion avant cette locut. : Αἰγύπτου τὸ παρὰ θάλασσαν, HDT. 2, 6 et 9 ; Ἀραϐίης τὸ παρὰ θάλασσαν, HDT. 2, 12 ; τῆς Συρίης τὸ παρὰ θάλασσαν, HDT. 7, 89 ; le littoral de l’Égypte, de l’Arabie, de la Syrie ; rar. après : τὸ παρὰ θάλασσαν αὐτῆς, HDT. 2, 15, le littoral de ce pays ; cf. STR. 1134 ; D. SIC. 1, 55 ; SCYL. 1, 43 Geogr. min. Didot) ; particul. dans Hom. la Méditerranée (p. opp. à l’Océan) ; cf. ἥδε ἡ θάλασσα (cf. lat. nostrum mare) HDT. 1, 1 ; 4, 39, etc. ; APP. Pr. 2, etc. ; ἡ καθ' ἡμᾶς θάλ. POL. 1, 3, 9 ; ἡ θάλ. ἡ καθ' ἡμᾶς, D. CHR. Or. 32, p. 372 ; ἡ παρ' ἡμῖν θάλ. PLAT. Phæd. 113 a, cette mer-ci, la mer de notre pays, càd. la Méditerranée ; ἡ ἐντὸς θάλ. APP. Pr. 5 ; Mithr. 93, 94 ; ἡ ἔσω θάλ. ARSTT. Mund. 3, 8, la mer intérieure, càd. la Méditerranée ; ἡ ἔξω θάλ. ARSTT. Meteor. 13, 14 ; POL. 3, 57, 2 ; 16, 29, 9 ; ἡ μεγάλη θάλ. PLUT. Alex. 73, la mer extérieure, la grande mer, càd. l’Océan ;
      2 fig. κακῶν θάλ. ESCHL. Sept. 758, une mer de maux ;
   II eau de mer, MOSCHION HIST. (ATH. 208 a) ; POL. 16, 5, 4 ; d’où l’eau salée, en gén. DIPH. (ATH. 121 d) ; cf. DIOSC. 2, 105 ;
   III p. ext. source d’eau salée dans l’Érekhtheion, à Athènes, HDT. 8, 55 ; appelée aussi θ. Ἐρεχθηΐς, APD. 3, 14.

➳ ATT. θάλαττα (XÉN. PLAT. DÉM. ll. cc., etc., mais non dans Thucydide). Ion., poét. et anc. att. θάλασσα (HOM. HÉS. HDT. ESCHL. THC. ll. cc. etc.) ; ttef. la forme θάλασσα, remplacée très anciennement en att. par θάλαττα, dont les ex. se rencontrent dès le 5^e siècle av. J.C. (CIA. 1, 40, 19, de 424 av. J.C., etc. ; v. Meisterh. p. 77, § 77, 2, note 728) s’est conservée dans un serment des Athéniens au temps d’Alexandre le Grand, CIA. 2, 160, 6 (336 av. J.C.) ; dans les serments par lesquels les peuples étrangers s’engageaient avec les Athéniens, par ex. dans un serment des Corcyréens, CIA. 2, add. 48, 28 (375 av. J.C.) ; v. Meisterh. p. 77, § 36, 2.

Étym. pré-grec.

'

Att. θάλαττα IG1². 57 (but θάλασσα 22.236 (338/7 BC)), ἡ : — sea, Il. 2.294, etc. ; freq. of the Mediterranean sea, ἥδε ἡ θ. Hdt. 1.1, 185, 4.39, etc. ; ἡ παρ’ ἡμῖν θ. Pl. Phd. 113a; ἡ θ. ἡ καθ’ ἡμᾶς Plb. 1.3.9; ἡ ἐντὸς καὶ κ. ἡ. λεγομένη θ. Str. 2.5.18; ἡ ἔσω θ. Arist. Mu. 393b29; ἡ ἔξω θ., of the Ocean, Id. Mete. 350a22; ἡ Ἀτλαντικὴ θ. Id. Mu. 392b22; ἡ μεγάλη θ. Plu. Alex. 73; of a salt lake, Arist. Mete. 351a9; ἐς θάλασσαν τὴν τοῦ Εὐξείνου πόντου Hdt. 2.33; πέλαγος θαλάσσης A.R. 2.608; κατὰ θάλασσαν by sea, opp. πεζῇ, Hdt. 5.63; opp. κατὰ γῆς, Th. 7.28 codd. ; κατά τε γῆν καὶ κατὰ θ. Pl. Mx. 241a; χέρσον καὶ θ. ἐκπερῶν A. Eu. 240; τῆς θ. ἀνθεκτέα ἐστί one must engage in maritime affairs, Th. 1.93; οἱ περὶ τὴν θ.
sea-faring men, Arist. HA 598b24, cf. Pol. 1291b20; θ. καὶ πῦρ καὶ γυνὴ — τρίτον κακόν Men. Mon. 231, cf. 264; metaph, κακῶν θ a sea of troubles, A. Th. 758 (lyr.); ὁ Κρὴς τὴν θ. (sc. ἀγνοεῖ), of pretended ignorance, Suid.
sea-water, ἔστω ἐν χαλκῷ ἡ θ. Hp. Coac. 427, cf. Diph. Siph. ap. Ath. 3.121d, Moschio ib. 5.208a, Plb. 16.5.4, Dsc. 2.83.
well of salt water, said to be produced by a stroke of Poseidon΄s trident, in the Acropolis at Athens, Hdt. 8.55; θ. Ἐρεχθηΐς Apollod. 3.14.1.
channel, LXX 3 Ki. 18.32. χαλκῆ θ.
laver, ib. 2 Ki. 8.8. θ. κοίλη wooden theatre, Paus.Gr. Fr. 208 (= Com.Adesp. 864). — For the Lacon. form σάλασσα, v. θαλασσομέδων.

ἡ, att. θάλαττα (verwandt mit ἅλς¹), das Meer, von Hom. an überall ; die Beiwörter εὐρύπορος, ἀτρύγετος, πολύφλοισβος, ἁλμυρός u. ä. s. besonders ; – ἥδε ἡ θάλασσα, ἡ καθ' ἡμᾶς θ., ἡ ἔσω od. ἐντὸς θάλ. ist das mittelländische Meer, Her. 1.1, 185, 4.39, u. so auch Folgde, Pol. 1.3.9, 3.39.2 u. Sp.; auch ἡ παρ' ἡμῖν θάλαττα, Plat. Phaed. 113a ; der Ozean ist ἡ ἐκτός od. ἔξω θάλασσα, Her., Pol. 3.57.2 u. A.; – κατὰ γῆν καὶ κατὰ θάλατταν, sehr gewöhnlich, zu Waster u. zu Lande, auch κατὰ θάλατταν καὶ πεζῇ, Plat. Polit. 289e ; – das Meerwasser, ναῦς πλήρης θαλάττης Pol. 16.5.4 ; ὁ ἐκ θαλάσσης ἑψόμενος τάριχος Diphil. Ath. III.121 d. Bei Her. 8.56 ein Brunnen mit salzigem Wasser, im Tempel des Erechtheus auf der Burg in Athen.
Uebertr. sagt Aesch. von dem herannahenden Heere ἄμαχον κῦμα θαλάσσης Pers. 90 u. vom Unglück κακῶν δ' ὥσπερ θάλασσα κῦμ' ἄγει Spt. 740 ; so einzeln bei Sp., wie sprichwörtl. ἀγαθῶν θάλασσα, Zenob. 1.9 ἐπὶ πλήθους ἀγαθῶν.

θάλασσα, -ης, ἡ
[in LXX chiefly for יָם ;]
the sea: Mat.23:15, Mrk.11:23, Luk.21:25, Rom.9:27, Heb.11:12, Jas.1:6, Ju 13, Rev.7:1, al.; τὸ πέλαγος τῆς θ. (see Tr., ut infr.), Mat.18:6; ὁ οὐρανὸς κ. ἡ γῆ κ. ἡ θ., of the whole world, Act.4:24, al. (Hag.2:7); θ. ὑαλίνη, Rev.4:6 15:2; of the Mediterranean, Act.10:6, 32 17:14; of the Red Sea, ἐρυθρὰ θ., Act.7:36, 1Co.10:1-2, Heb.11:20; of an inland lake (as Heb. יָם), θ. τ. Γαλιλαίας, Mat.4:18 15:29, Mrk.1:16 7:31; τ. Τιβεριάδος, Jhn.21:1; τ. Γ. τ. T., Jhn.6:1; of the same, simply ἡ θ., Mat.4:15, Mrk.2:13, al
SYN.: πέλαγος, the vast expanse of open water'; θ., 'the sea as contrasted with the land' (Tr., Syn., xiii) (AS)