ζώ·πυρον, ου (τὸ) [ῠ]
      1 reste de feu prêt à se rallumer, d’où fig., d’ord. au pl., dernières étincelles, PLAT. Leg. 677 b ; PLUT. M. 240 a ; LUC. Tim. 3 ;
      2 soufflet pour allumer le feu, STR. 303.

Étym. ζωός, πῦρ.

τό, spark or hot coal, used to kindle a fire; hence metaph, σμικρὰ ζ. τοῦ τῶν ἀνθρώπων διασεσωσμένα γένους (of the survivors of the flood), Pl. Lg. 677b, cf. Luc. Tim. 3; so [τὸ βαρὺ καὶ κοῦφον] οἷον ζ. ἄττα κινήσεως Arist. Cael. 308a2; βραχέα τινὰ ζ. τῆς Λυκούργου νομοθεσίας Plu. 2.240a; ζ. τι πρὸς σωτηρίαν βίου Max.Tyr. 2.4; ζώπυρα τῆς ἰδίας σωτηρίας Ph. 2.519; ζ. φιλανθρωπίας flashes of humanity, Nic.Dam. Fr. 127J. Act., pair of bellows, Ephor. 42J.

τό, glühende Kohle oder Asche, die man zu einem Feuer anfachen kann. Bei Strab. 7.3.9, wo τὰ ζώπυρα als Erfindung des Anacharsis erwähnt ist, scheint es das Gebläse des Schmiedes zu sein, in marg. οἱ χάλκεοι ἀσκοί ; Suid. οἱ φυσητῆρες, ὅθεν οἱ χαλκευταὶ τὸ πῦρ ἐκφυσῶσι. Gew. übertr.; so Plat. Legg. III.677b σμικρὰ ζώπυρα τοῦ τῶν ἀνθρώπων διασεσωσμένα γένους, die zur Wiederbelebung des Menschengeschlechts aus der Flut Erhaltenen ; vgl. Luc. Tim. 3 ; Ueberbleibsel, πάνυ βραχέα τινὰ ζώπυρα διασῴζοντες τῆς Λυκούργου νομοθεσίας Plut. Apophth. Lac. extr. – Sp. haben ein adj. ζώπυρος, Feuer entzündend, belebend, τοῦ ζῆν ποιητικός, VLL.