α, ον [ῠ]
   I pass. :
      1 bon pour le joug ou qu’on met sous le joug, EUR. I.A. 221 ; AR. Nub. 122 ; θηρῶν ζύγιοι σατίναι, EUR. Hel. 1310, chars attelés de bêtes sauvages ; ζύγιοι ἵπποι, SOPH. El. 721, litt. chevaux attelés, càd. des quatre chevaux d’un quadrige les deux du milieu, p. opp. aux deux autres (σειραῖοι ἵπποι) ;
      2 ζύγιαι κῶπαι, POLYEN 5, 22, 4, c. μεσόνεοι ;
   II act. qui unit, qui préside aux unions, ép. d’Hèra (cf. lat. Juno jugalis) A.RH. 4, 96 ; MUS. 275 ; ou d’autres divinités, ANTH. 7, 555.

Étym. ζυγόν.

α, ον, also ος, ον E. (v. infr.), IG2². 1604.71 (iv BC); (< ζυγόν): — of or for the yoke, esp. (sc. ἵππος) draught-horse, opp. σειραφόρος, E. IA 221 (lyr.), Ar. Nu. 122; c. gen., θηρῶν ζυγίους ζεύξασα σατίνας having yoked cars to teams of beasts, E. Hel. 1310; as Subst., κατασκευάσαι… ὁδὸν ζυγίοις πορευτήν Milet. 3 No.149.45 (ii BC). epith. of Hera as patroness of marriage, A.R. 4.96, Musae. 275; also of other divinities, as Aphrodite, IG 3.171, cf. AP 7.555 (Joann.), Hsch. ζύγιος, ὁ, = ζυγίτης, Poll. 1.87, 120; κώπη ζ. IG2². l.c., Polyaen. 5.22.4 (pl.).
of full weight, νομίσματα Stud.Pal. 20.121.18 (v AD).

ον (auch ζυγία, von der Hexe, der Beschützerin der Ehen, Mus. 275 ; Anton.Thall. (VII.188); Nonn. D. 32.57 ; auch Ἀφροδίτη, Phot. bibl. p. 144.6),
1) zum Joche gehörig, ἴππος Eur. I.A. 221 Ar. Nub. 122, Joch-, Zugpferd ; von Wagen, bespannt, θηρῶν ζύγιοι σατίναι Eur. Hel. 1310.
2) = ζυγίτης, VLL, wie Poll. 1.87, 120 ; – κῶπαι ζύγιαι, = μεσόνεοι, Polyaen. 5.22.4.