ᾶς (ἡ) :
      1 sorte de blé, épeautre, pour les chevaux ; seul. pl. OD. 4, 41, etc. ; HDT. 2, 36 ; XÉN. An. 5, 4, 27 ; TH. H.P. 8, 1, 3, etc. ;
      2 pli au palais des chevaux, HIÉROCL. (HIPPIATR.).

Étym. indo-europ. *ieuh₁-, blé, épeautre ; cf. sscr. yáva-.

ἡ, usu. in pl. ζειαί (sg., v. infr.), one-seeded wheat, Triticum monococcum, used as fodder for horses, Hom. only in Od. ; πὰρ δ’ ἔβαλον ζειάς, ἀνὰ δὲ κρῖ λευκὸν ἔμειξαν 4.41, cf. 604; in Il. ὄλυραι, e.g. ἵπποι… κρῖ λευκὸν ἐρεπτόμενοι καὶ ὀλύρας 5.196, 8.564; ἀπὸ ὀλυρέων ποιεῦνται σιτία (sc. οἱ Αἰγύπτιοι), τὰς ζειὰς μετεξέτεροι καλέουσι Hdt. 2.36, cf. Eup. 14 D., X. An. 5.44.27, Str. 15.1.18, Asclep. ap. Gal. 13.257; in sg., ζειὰ ἁπλῆ Dsc. 2.89 (v.l. ζέα), = Gal. 6.517.
rice-wheat, in sg., Thphr. HP 8.9.2, al. (where ὄλυρα is a cultural variety); ζ. δίκοκκος, Triticum dicoccum, Dsc. l.c. (v.l. ζέα), Gal. l.c.

ἡ,
1) eine Getreideart, die bes. zum Pferdefutter diente, im plur., Od. 4.41, 604, wie Xen. An. 5.4.27, Dinkel, Spelt, von VLL = ὄλυρα gesetzt, vgl. Her. 2.36 ; das lat. far od. adoreum.
2) die Runzeln im Gaumen der Pferde, Hippiatr.