ης (ἡ) [ᾰ]
      1 agitation violente des flots, d’où tempête sur mer, ESCHL. Ag. 656 ; fig. tempête, d’où flots de sang, SOPH. Aj. 352 ;
      2 p. ext. tempête, en gén., ouragan, orage, PLAT. Rsp. 497 d, Tim. 43 c ; PLUT. M. 933 e ; en parl. de la lave enflammée qui sort de l’Etna, ESCHL. Pr. 371 ; fig. en parl. des passions, CLÉM. 179, 31 ; abs. au pl. orages, calamités, infortune, PD. O. 12, 16.

Étym. inconnue.

ἡ, squall, storm, driving rain, A. Ag. 656, S. Aj. 352 (lyr.), etc. ; κονιορτοῦ καὶ ζάλης ὑπὸ πνεύματος φερομένου Pl. R. 496d; ζάλῃ πνευμάτων by a storm of winds, Id. Ti. 43c; χειμὼν καὶ ζ. Hp. Insomn. 89; ζ. ἀνέμων Plu. 2.993e; βέλεσι πυρπνόου ζάλης, of the fiery rain from Aetna, A. Pr. 373; metaph, ζάλαι storms, distresses, Pi. O. 12.12; ἡ τοῦ βίου ζ. Procop.Gaz. Ep. 47; λογισμῶν ζάλαι Cat.Cod.Astr. 2.211; οἴκου ζ., of women, Secund. Sent. 8.

ἡ (vgl. σάλος u. ζέω), heftige Bewegung des Meeres, Wogengebraus, Sturm u. Unwetter übh., nach VLL, ταραχὴ καὶ κλόνος ὑδάτων (nach Eust. παρὰ τὸ ζέειν τὴν ἅλα), συστροφὴ ἀνέμων μεγάλων, od. nach Suid. ἀπὸ τοῦ σφόδρα ἁλίζεσθαι. So ἀνιαραί Pind. Ol. 12.12 ; ὀμβρόκτυπος Aesch. Ag. 651 ; κῦμα φοινίας ὑπὸ ζάλης κυκλεῖται, übertr., Soph. Aj. 345 ; πνευμάτων Plat. Tim. 43c ; ἐν χειμῶνι ὑπὸ κονιορτοῦ καὶ ζάλης ὑπὸ πνεύματος φερομένου, d.i. Regengüsse, Rep. VI.496d ; Suid. bemerkt τινὲς ζάλην τὴν χάλαζαν.