ζά·κορος ou ζα·κόρος, ου (ὁ, ἡ) sorte de prêtre subalterne, préposé au service d’un temple, mais avec un rang plus élevé que le νεωκόρος, MÉN. (Com. fr. 4, 105) ; avec un gén. ζ. θεῶν, PLUT. Cam. 30 ; ζ. Ἀφροδίτης, HYPÉR. (ATH. 590 e) prêtre des dieux, d’Aphrodite.

Étym. incert.

ὁ and ἡ, attendant in a temple (more honourable than νεωκόρος acc. to Philem. Lex. (cf. Philol. 57.353 sqq.) in Reitzenstein Gesch. d. Gr. Etym. p. 394), ζ. Ἀφροδίτης Hyp. Fr. 178; θεῶν Plu. Cam. 30; Δηοῦς IG 3.713.1; abs., Anon. Oxy. 218ii14; τὰς ἱερείας καὶ τὰς ζ. IG1². 4.14 (v BC), cf. ib. 7.1883 (Thespiae), Men. 126, 311, IG 12(2).484.21 (Mytil., late), Plu. Sull. 7, etc.

ὁ, ἡ, Tempeldiener, Priester, aber nach Thom.Mag. σεμνότερόν τι ἦν νεωκόρου ; Plut. Sull. 7, ἱερεῖς καὶ ζάκοροι θεῶν Cam. 30 ; ἡ ζ. Ἀφροδίτης Ath. XIII.590d ; vgl. Nic. Al. 217. Uebh. = ὑπηρέτης, Suid. Nicht mit Buttmann Lexil. I p. 220 eins mit διάκονος u. διάκτορος, sondern ζακόρος, gleichsam Erzdiener ; Suid. erkl. ὁ τὸν ναὸν σαρῶν, also von κορεῖν.