ζά·θεος, η ou ος, ον [ᾰ] tout à fait divin, d’où vénérable, saint, admirable, touj. en parl. de choses (vents, HÉS. Th. 253 ; fleuves, AR. Nub. 283 ; chants, AR. Ran. 382, etc.) ; particul. de lieux habités ou sanctifiés par des divinités, IL. 1, 48 ; PD. P. 5, 94, etc. ; EUR. Bacch. 121 ; une seule fois en parl. d’Apollon, ANTH. 9, 525.

➳ Fém. -ος, EUR. Tr. 107.

Étym. ζα-, θεός.

α, ον, also ος, ον E. Tr. 256 (lyr.), 1075 (lyr.); poet. Adj. (used by Trag. only in lyrics): — very divine, sacred, of places favoured by the gods, Il. 1.38, al. (not in Od.), h.Ap. 223; ζ. Πύλος, Ἰσθμός, Pi. P. 5.70, I. 1.32, cf. B. 2.7; νᾶσος Id. 5.10; Πέλοπος δάπεδα Id. 10.24; ἔναυλοι E. Ba. 121 (lyr.), etc. ; Ὤλενος A. Fr. 284; of things, ἄνεμοι Hes. Th. 253; χρόνος Pi. Pae. 6.5; κλῇδες, σελᾶναι, E. Tr. ll.cc. ; ποταμοί Ar. Nu. 283 (lyr.); μολπαί Id. Ra. 385; τιμαί Castorio 1; later of persons, Ἀπόλλων AP 9.525.7. Adv. -έως Hdn. Gr. 1.514.

α, ον, sehr göttlich, herrlich (VLL, L, ἄγαν θεῖος, θαυμαστός), bes. von Ländern u. Städten, in denen die Götter sich aufhalten od. oft verkehren, Κίλλα Il. 1.38, Πύλος, Ἰσθμός, Pind. P. 5.70, I. 1.32 ; auch ἀγυιά, ἄλσος, N. 7.92, Ol. 11.47 ; Κρήτη, Ἀθᾶναι, Eur. Bacch. 121, Ion 184. Auch ἄνεμοι, Hes. Th. 253 ; ζάθεοι σελᾶναι Eur. Tr. 1075 ; πέταλα Phoen. 801 ; μολπαί Ar. Ran. 383 ; sp.D., bes. in Anth. allgemeiner, πεδίον, μέλαθρον, κεφαλή, ja sogar Apollo selbst, Anth. IX.525, sonst nie von Personen.