(τὸ) seul. nom. et acc. sg. :
      1 sujet d’orgueil, gloire, particul. en parl. de combats, de victoires : εὖχ. δοῦναι, ὀρέξαι, πορεῖν τινι, IL. 5, 285 ; 23, 130 ; OD. 22, 7, procurer de la gloire à qqn : εὖχ. ἀρέσθαι, IL. 7, 203, ou ἑλεῖν, PD. P. 5, 26 ; TYRT. 9, 36, obtenir de la gloire ; en parl. de pers. : Ἀνάκρεον, εὖχος Ἰώνων, ANTH. 7, 27, Anacréon, gloire ou orgueil des Ioniens ;
      2 objet d’un vœu, d’un désir, SOPH. Ph. 1202.

Étym. cf. εὔχομαι.

εος, τό, (< εὔχομαι) poet. Noun; thing prayed for, object of prayer, εὖχος δοῦναι, ὀρέξαι, πορεῖν τινι, Il. 5.285, 22.130, Od. 22.7, S. Ph. 1203; εὖχος ἀρέσθαι to obtain it, Il. 7.203; ἑλεῖν Tyrt. 12.36, Pi. P. 5.21; Τεῦκρον… εὖχος ἀπηύρα took it away from him, Il. 15.462.
boast, vaunt, μέλεον δέ οἱ εὖχος ἔδωκας 21.473; εὖχος ἔργῳ καθελών Pi. O. 10 (11).63, al. ; of persons, Ἀνάκρεον, εὖ. Ἰώνων AP 7.27 (Antip.Sid.). later, vow, votive offering, Pl. Epigr. 5.3.

τό (nom. u. acc.), dessen man sich rühmt, Ruhm, bes. Ruhm im Kampfe, Sieg, ἐμοὶ δὲ μέγ' εὖχος ἔδωκας Il. 5.285, wie 654 ἐμῷ δ' ὑπὸ δουρὶ δαμέντα εὖχος ἐμοὶ δώσειν, vom Besiegten, dessen Niederlage dem Sieger Ruhm bringt ; von den Göttern, Il. 7.81 εἰ δέ κ' ἐγὼ τὸν ἕλω, δώῃ δέ μοι εὖχος Ἀπόλλων ; ähnl. δὸς νίκην Αἴαντι καὶ ἀγλαὸν εὖχος ἀρέσθαι, Ruhm davonzutragen, 7.203, wie Hes. Th. 628 ; εὖχος ἀπηύρα 15.462 ; ὀρέξειν τινί 13.327 ; αἴ κε τύχωμι, πόρῃ δέ μοι εὖχος Ἀπόλλων Od. 22.7. Aehnlich Pind. vom Ruhm des Sieges im Wettkampfe, ἵπποις ἑλών P. 5.21 ; ἀγώνιον ἐν δόξᾳ εὖχος θέμενος Ol. 11.66, den Sieg im Wettkampfe als einen Ruhm ansehend ; vgl. Tyrt. 3.36 ; – von Menschen, Ἀνακρέων εὖχος Ἰώνων, der Ruhm der Ionier, dessen sie sich rühmen, Antp. gid. 73 (VII.27); – das Gewünschte, ἕν γέ μοι εὖχος ὀρέξατε, einen Wunsch gewähret mir, Soph. Phil. 1188 ; – das Gelobte, das Weihgeschenk, ἔθηκεν Plat. Ep. 8 (VI.43).