εὔ·χαρις, ις, ι, gén. ιτος [ᾰ]
   I gracieux, càd. :
      1 qui a bonne grâce, aimable, en parl. de pers. XÉN. Hell. 4, 8, 22 ; PLAT. Rsp. 487 a ; POL. 22, 21, 3 ; 24, 5, 7 ; PLUT. Artax. 4 ; joint à ἀστεῖος, XÉN. Cyr. 2, 2, 12 ; en parl. d’un oiseau, ARSTT. H.A. 8, 3 ; en parl. de lieux, agréable, charmant, ARSTT. Pol. 7, 12, 4 ; subst. τὸ εὔχαρι, XÉN. Ages. 8, 1 ; 11, 11 ; M. ANT. 1, 16, la grâce ;
      2 bienveillant, propice, EUR. Her. 894 ;
   II aimé, XÉN. Cyr. 7, 4, 1.

Étym. εὖ, χάρις.

neut. εὔχαρι, gen. ιτος, charming, gracious, esp. in society, Democr. 104, Pl. R. 486d, 487a, X. Cyr. 7.4.1; ἀστεῖοι καὶ εὐ. ib. 2.2.12; εὔ. κατὰ τὰς ἐντεύξεις, ἐν ταῖς ὁμιλίαις, Plb. 22.21.3, 23.5.7; τὸ εὔ.
urbanity, X. Ages. 8.1, 11.11, M.Ant 1.16.5; of Aphrodite, gracious, E. Heracl. 894 (lyr.), Med. 631 (lyr.); of animals, Arist. HA 592b24; Comp. -τώτερος Plot. 3.6.6; Sup. -τώτατος, ἐς τὸν δῆμον App. BC 2.26. of places, pleasant, Arist. Pol. 1331a36.

εὔχαριτος, anmutig, angenehm ; neben μεγαλοπρεπής Plat. Rep. VI.487a ; καὶ ἔμμετρος διάνοια 486d ; ἀστεῖοι καὶ εὐχάριτες, artig, Xen. Cyr. 2.2.12 ; Folgde : κατὰ τὰς ἐντεύξεις εὔχ. Pol. 22.21.3 ; ἐν ταῖς ὁμιλίαις 24.5.7 ; ἐν τῷ διδόναι, freigebig, Plut. Artax. 4 ; τὸ εὔχαρι, die Artigkeit, Xen. Ages. 8.1, vgl. 11.11 ; von der Rede, εὔχ. ἅμα καὶ δεινὸς ἦν Plut. Cat. mai. 7 ; beliebt, Xen. Cyr. 7.4.1 ; Ἀφροδίτη, wohlwollend, gnädig, Eur. Heracl. 894 ; – οὐδὲν μελιττῶν εὐχαριτώτερον, Ael. N.A. 1.59. Der superl. εὐχαριτώτατος wird mit εὐχαριστότατος verwechselt, App. B.C. 2.26.