εὔ·πατρις, ιδος, adj. f. :
      1 née d’un père noble, EUR. I.A. 1077 ; à Rome, de patricien, DC. 46, 45 ;
      2 dont les sentiments attestent la noblesse, SOPH. El. 1080.

Étym. εὖ, πατήρ.

ιδος, ἡ, fem. of εὐπατρίδης, born of a noble sire, E. IA 1077 (lyr.); τίς ἂν εὔ. ὧδε βλάστοι ; S. El. 1081 (lyr.); ἐλπίδων… εὐπατρίδων of hopes derived from those of noble birth, dub. cj. ib. 858 (-ιδᾶν vel -ιδῶν codd.). at Rome, αἱ εὐπάτριδες ἀρχαί magistratus patricii, D.C. 46.45; γυνὴ εὔ., = Lat. patricia, Id. 72.5 (here acc. sg. -ίδα, but cf. κακόπατρις, ὁμόπατρις).

ιδος, ἡ, von gutem, edlem Vater, fem. zu εὐπατρίδης ; Νηρηΐς Eur. I.A. 1077 ; Sp.; εὐπάτριδες ἀρχαί, patrizische Aemter, DC. 46.45. – Bei Soph El. 1070 erkl. man = wohlgesinnt.