εὐ·σεϐής, ής, ές :
   I pieux, qui marque des sentiments de piété (religieuse ou filiale, etc.) :
      1 en parl. de pers. HDT. 2, 141 ; PD. O. 3, 43 ; SOPH. El. 589 ; PLAT. Ax. 371 c, etc. ; εὐσεϐὴς χεῖρα, ESCHL. Ch. 141, dont la main est pieuse, càd. qui agit pieusement ; εὐσ. πρός τινα, ESCHL. Suppl. 339 ; ou ἔς τινα, EUR. El. 253, qui marque des sentiments de piété envers qqn ;
      2 en parl. de choses (oracle, parole, etc.) EUR. El. 1272 ; τὸ εὐσεϐές, SOPH. O.C. 1125 ; EUR. Tr. 42 ; ANT. 141, 2 et 29, la piété ; τὰ ἐν ἀνθρώποις εὐσεϐῆ, PHILIPP. (DÉM. 280, 10) ce que les hommes regardent comme des marques de piété ; εὐσεϐές (ἐστι) ANTH. App. 51, 42 ; ou ἐν εὐσεϐεῖ (ἐστι) EUR. Hel. 1277, c’est un acte pieux de ;
   II p. ext. innocent, irréprochable, en gén. SOPH. O.C. 287, El. 589.

• Cp. -έστερος, ESCHL. Ch. 140 ; PLAT. Ep. 311 b. • Sup. -έστατος, PD. I. 7, 43.

Étym. εὖ, σέϐομαι.

ές (dat. pl. -σεβέοις IG 5(1).1390.5 (Andania)), (< σέβω) pious, religious, opp. δυσσεβής, Thgn. 1141, Hdt. 2.141, Pi. O. 3.41; τρόπος Ar. Ra. 457 (lyr.); not common in early Prose, Gorg. Fr. 6D., Pl. Phlb. 39e; dutiful, esp.
discharging sacred duties, πρός or ἔς τινα, A. Supp. 340, E. El. 253; ἀνὴρ εὐ. (v.l. εὐλαβής) κατὰ τὸν νόμον Act. Ap. 22.12; εὐ. καὶ φοβούμενος τὸν θεόν ib. 10.2; c. acc. modi, -εστέρα χεῖρα more righteous in act, A. Ch. 141; εὐσεβεῖς κἀξ εὐσεβῶν βλαστόντας S. El. 589; ὁ τῶν εὐσεβῶν χῶρος, of a place in the nether world, Pl. Ax. 371c; ἐν εὐσεβέων (sc. χώρῳ) Call. Epigr. 12, cf. Sammelb. 2048 (ii BC). Astrol., αἱ τῶν εὐσεβῶν μοῖραι Cat.Cod.Astr. 8(4).227. as epith. of Emperors, = Pius, IGRom. 3.91 (iii AD), al., PGrenf. 1.49.28 (iii AD), PHamb. 1.13.2 (iii AD), etc. ; esp. of Antoninus Pius, IGRom. 3.1293, al. of taxes, etc., due to the Emperor, BGU 917.15 (iv AD), etc. metaph, of a piece of land, dutiful, i.e.
productive, ἀγρὸν εὐσεβέστερον γεωργεῖν οὐδ’ ἕνα οἶμαι Men. Georg. 35. ofacts, things, etc., holy, sacred, ταῦτά μοὐστὶν εὐσεβῆ θεῶν πάρα A. Ch. 122; εὐ. χρηστηριον E. El. 1272; ἐν εὐσεβεῖ [ἐστι] c. inf., Id. Hel. 1277; τὸ εὐ., = εὐσέβεια, S. OC 1125, E. Tr. 43; τὸ ὑμέτερον εὐ. Antipho 5.96; τοὐμὸν εὐ. E. Hipp. 656; τιτῶν ἐν ἀνθρώποις εὐσεβῶν παραβαίνειν Philipp. ap. D. 18.157. Adv. εὐσεβέως, Att. -βῶς, Pi. O. 6.79, etc. ; εὐσεβῶς ἔχει, for εὐσεβές ἐστι, S. OT 1431, D. 19.212; Comp. -έστερον X. Mem. 4.3.16; Sup. -έστατα Isoc. 4.33.

ές, wer seine Pflichten gegen Gott, die Eltern, Vorgesetzten u. übh. ehrwürdige Personen erfüllt, der pflichtmäßig handelt, fromm, gottesfürchtig, bes. von Menschen, auch von Sachen, Theogn. 1142 ; εὐσεβεῖ γνώμᾳ Pind. Ol. 3.43 ; εὐσεβέστατος I. 2.43 ; oft bei Tragg., πρός τινα, Aesch. Suppl. 335, wie εἴς τινα, Eur. El. 253 ; καὶ ταῦτα μοὐστὶν εὐσεβῆ θεῶν πάρα Aesch. Ch. 120 ; auch λόγος, Suppl. 919 ; τρόπος, Ar. Ran. 457 ; τό γ' εὐσεβὲς μόνοις παρ' ὑμῖν εὗρον Soph. O.C. 1127, d.i. Frömmigkeit, wie Eur. Tr. 42 ; vgl. οὔτε τὸ ὑμέτερον εὐσεβὲς παρείς Antiph. 3.96 ; Plat. δίκαιος ἀνὴρ καὶ εὐσεβὴς καὶ ἀγαθὸς πάντως Phil. 39e, öfter, obwohl das Wort in Prosa verhältnismäßig seltener erscheint.
• Adv. εὐσεβέως, Pind. Ol. 6.79 ; att. εὐσεβῶς, z.B. τοῖς ἐν γένει γὰρ τἀγγενῆ ὁρᾶν εὐσ. ἔχει Soph. O.R. 1431, es ist fromme Pflicht für sie ; Dem. 19.212 ὥστε μηδενὶ ὑμῶν εὐσεβῶς ἔχει ἀποψηφίσασθαι αὐτοῦ, so daß Keiner von euch fromm seine Pflicht tut, wenn er ihn losspricht ; εὔχομαι Plat. Legg. VII.821d ; Sp.

εὐσεβής, -ές
(< εὖ, σέβομαι), [in LXX: Pro.12:12, Isa.24:16 26:7 (צַדִּיק), Mic.7:2 (חָסִיד), Isa.32:8 (נָדִיב), and freq. in Sirach and 4Maccabees ;]
pious, godly, devout: Act.10:2, 7, 2Pe.2:9.†
SYN.: θεοσεβής, θρῆσκος (see Tr., Syn., § xlviii; DB, ii, 221 f.; Cremer, 524 f., 858) (AS)