εὐ·πινής, ής, ές [ῐ] recouvert d’une patine (métal) ORIB. 121 Mai ; en parl. du style, qui brille comme d’un vernis d’archaïsme, CIC. Att. 12, 6, 3 ; DH. Comp. p. 166, 2.

• Cp. -έστερος, ORIB. l. c.

Étym. εὖ, πίνος.

ές, (< πίνος) neat, tidy, οὐδ’ ἐρημίᾳ γυναικὸς οἶκος εὐπινὴς οὐδ’ ὄλβιος E. Melanipp. Capt. Fr. 6.11 (s.v.l.); so perh. Cratin. 414.
bright, decorative, τὸν χαλκὸν… ἔφασαν… λειότερον, εὐπινέστερον, δυσιωτότερόν τε εἶναι τοῦ σιδήρου (therefore preferable in machine-construction) Heliod. ap. Orib. 49.3.5 (Comp.), cf. 7; hence metaph, of the style of ancient writers, elegant, simple, quaint, Caesar mihi irridere visus est ΄quaeso’ illud tuum, quod erat εὐπινὲς et urbanum, Cic. Att. 12.6.3 (Adv. -νῶς ib. 15.17.2); as v.l. for ἀπηνής, ἁρμονία D.H. Comp. 22. (εὐπινής· εὐειδής, πίνος γὰρ τὸ εἶδος, Et.Gud. d, EM 395.4; εὐπινές· τὸ ἀφελὲς καὶ μὴ λίαν τετημελημένον, ἀλλὰ μέτριον πίνον ἔχον, Phot.)

ές,
a) mit dem Fettschmutze der Palästra wohl überzogen, daher in der Palästra geübt, und übertr. vom Styl, gewandt, sein, Cic. Att. 12.6.3, 15.17.2.
b) mit dem Roste des Altertums überzogen, mit altertümlichem Anstrich, einfach u. kräftig, im Ggstze zur Zierlichkeit späterer Redekünstler, Dion.Hal. C.V. 22 u. öfter ; Phot. erkl. τὸ ἀφελὲς καὶ μὴ λίαν τετημελημένον, ἀλλὰ μέτριον πίνον ἔχον. Vgl. ἀρχαιοπινής u. εὐπηνής.