ας (ἡ) [πᾰ]
   I litt. sensation ou impression agréable, d’où :
      1 jouissance, plaisir, félicité, en b. part, XÉN. Ages. 9, 3 ; 11, 9 ; ARSTT. Nic. 8, 8, 2 ; particul. chez les Stoïciens, DL. 7, 115 ; en mauv. part chez les Épicuriens, DL. 7, 116 ;
      2 particul. régime de vie délicat, XÉN. Ap. 18 ;
   II sensibilité, PLUT. M. 859 c ; A. APHR. Probl. 2, 53.

Étym. εὐπαθής.

Ion. εὐπαθείη, ἡ, (< εὐπαθής) comfort, ease, X. Ages. 9.3; οὐ καρτερίαν τὴν ἀρετὴν ἀλλ’ εὐ. νομίζειν ib. 11.9, cf. Plu. 2.132c; esp. in pl., enjoyments, luxuries, ἐν εὐπαθείῃσι εἶναι enjoy oneself, make merry, Hdt. 1.22, 191, 8.99; εὐπαθείας ἐπιτηδεύειν Id. 1.135; also, delicacies, dainties, εὐπαθείας ἐκ τῆς ἀγορᾶς πολυτελεῖς πορίζεσθαι X. Ap. 18, cf. Pl. R. 404d. pl. in Stoic Philos., innocent emotions, opp. πάθη, Stoic. 3.105, al. = τὸ εὖ πάσχειν, receipt of benefits, Arist. EN 1159a21.
sensitiveness to impressions, Alex.Aphr. Pr. 2.53; to disease, Gal. 8.205, al. ; passivity, Plu. 2.589.

ἡ, ion. εὐπαθίη, Her. 8.99, das Wohlergehen, sinnliches Behagen, Sinnengenuß, χορεύειν καὶ ἐν εὐπαθίῃσιν εἶναι, 1.22, 191, 8.99 ; εὐπαθείας παντοδαπὰς ἐπιτηδεύουσιν 1.135 ; vgl. Xen. Ages. 9.3, der auch οὐ καρτερίαν τὴν ἀρετὴν ἀλλ' εὐπάθειαν νομίζειν sagt, ibd. 11.9 ; ὡς σημείῳ τῆς εὐπαθείας χαίρουσι τῇ τιμῇ Arist. Eth. 8.9 ; Plat. Rep. III.404d ἀττικῶν πεμμάτων τὰς δοκούσας εὐπαθείας ; X.615a. Bes. bei den Stoikern, auch den Epikuräern, Ausdruck für ἡδονή im guten Sinne, DL. 7.115 ; Plut. – Allgemein, leichte Empfänglichkeit für äußere Eindrücke, τὴν γῆν προδιαλύομεν καὶ μαλάττομεν, ἵνα κοπεῖσα μεταβάλλῃ δι' εὐπάθειαν Plut. Symp. 2.6.3.