α, ον :
      1 qui est au lit, STRATT. (ATH. 592 d) ; en parl. d’animaux, qui est au gîte, XÉN. Cyn. 5, 9 ;
      2 qui concerne le lit : subst. τὰ εὐναῖα, lit, couche, ORPH. Lith. 221 ; en parl. d’animaux, qui concerne le gîte : εὐναῖα ἴχνη, XÉN. Cyn. 5, 7 ; ARR. Cyn. 3, 3, piste qui conduit au gîte ; p. anal. en parl. de navires : subst. ἡ εὐναία (v. ce mot) ou τὰ εὐναῖα, ancre, EL. N.A. 12, 43 dout. ;
      3 particul. qui concerne le lit nuptial : εὐναῖοι γάμοι, ESCHL. Suppl. 331, union conjugale ; εὐναία Κύπρις, EUR. Andr. 179, la déesse de Kypros propice aux unions.

Étym. εὐνή.

α, ον, (< εὐνή) in one΄s bed or couch, εὐ. [λαγώς] a hare in its form, X. Cyn. 5.9; εὐ. [ἴχνη] traces of the form, ib. 7, cf. S. Fr. 174, Ichn. 226, Stratt. 3 (dub.l.). mostly of the marriage-bed, εὐ. δάμαρ, γαμέτας, A. Fr. 383, E. Supp. 1028 (lyr.); Κύπρις Id. Andr. 179; εὐ. γάμοι A. Supp. 332; ἄτα εὐ., of Helen, E. Andr. 104 (eleg.); λέχος Critias 2.6 D. ; θάλαμοι BCH 29.412 (Callatis).
keeping one΄s bed, λύπᾳ εὐναία δέδεται ψυχά E. Hipp. 160 (lyr.); εὐ. πτέρυγες brooding, of a bird on the nest, AP 9.95 (Alph.). εὐναία, ἡ, a nest (v. sub καρφηρός); but εὐναῖα, τά, bed, is f.l. in Orph. L. 223. personified, Εὐναίη, ἡ, the Spirit of Repose, Emp. 123.1. (εὐνή II) of or for anchorage; hence, generally, steadying, guiding a ship, πηδάλια E. IT 432 (lyr.). as Subst., εὐναία, = εὐνή II, an anchor, λίθος εὐναίης A.R. 1.955; in pl., ib. 1277.

α, ον, im Bette, im Lager, Strattis bei Ath. XIII.592d ; λαγώς, Lagerhase, Xen. Cyn. 5.9, im Ggstz des δρομαῖος ; daher = ἐγκεκρυμμένος, Soph. frg. 184. – Das Lager betreffend, zum Lager, bes. Ehebette gehörig, εὐναῖοι γάμοι, die Lagervermählung, Aesch. Suppl. 327, wie Eur. Andr. 1246 ; Κύπρις 179 ; γαμέτας Suppl. 1028 ; εὐναίας καρφηρὰς θήσων τέκνοις, wo man εὐναία = εὐνή, das Nest, nimmt, Ion 171 (s. aber καρφηρός). – Auch sp.D., τὰ εὐναῖα, das Lager, Orph. Lith. 221. – Seltener in Prosa, εὐναῖα ἴχνη, Lagerspuren, Xen. Cyn. 5.7, den δρομαῖα entgegengesetzt ; Poll. – Ἡ εὐναία, = εὐνή, der statt des Ankers dienende Stein (s. εὐνή), Ap.Rh. εὐναίης ὀλίγον λίθον ἐκλύσαντες 1.955, öfter ; bei Ael. H.A. 12.43 εὐναῖα, aber l.d. So ist auch Eur. εὐναῖα πηδάλια I.T. 432 zu fassen, das das Schiff im Laufe beruhigende Steuerruder, oder das leitende, lenkende.