εὐ·κλεής, épq. ἐϋ·κλεής, ής, ές, gén. εὐκλεέος-εὐκλεοῦς, etc. illustre, glorieux.

• Cp. εὐκλεέστερος, ESCHL. fr. 86 ; SOPH. Ant. 502 ; XÉN. Vect. 6, 1. • Sup. εὐκλεέστατος, chez les Att. SOPH. Ant. 695 ; EUR. Alc. 633 ; XÉN. Hell. 7, 2, 20 ; HIPP. 1, 1.

➳ Chez les épq. et les lyr., εε peut se contracter en ει : acc. sg. ἐϋκλεέα-ἐϋκλεῖα, PD. N. 6, 30 ; acc. pl. ἐϋκλεέας-ἐϋκλεῖας, IL. 10, 281 ; OD. 21, 331, ou se réduire à un seul ε : sg. dat. εὐκλεέϊ-εὐκλέϊ, PD. N. 2, 39 ; acc. εὐκλεέα-εὐκλέα [ᾰ] SOPH. O.R. 161 ; acc. pl. εὐκλεέας-εὐκλέας, PD. O. 2, 163. Épq. εὐκλειής, A.RH. 1, 73, 869.

Étym. εὖ, κλέος.

ές, acc. sg. εὐκλεέα, contr. εὐκλεᾶ Pi. P. 12.24 (-έα codd.), shortened εὐκλέα Id. N. 6.29, S. OT 161 (lyr., s.v.l.), disyll., B. 5.196; dat. εὐκλεέϊ, shortened εὐκλέι Pi. N. 2.24; acc. pl. εὐκλεέας, contr. ἐϋκλεῖας Il. 10.281, Od. 21.331, shortened εὐκλέας Id. O. 2.90, Simon. 95.1; later poet. εὐκλειής Epigr.Gr. 946 (Tralles), ἐϋκλειής A.R. 1.73; gen. εὐκλειοῦς Arch.Pap. 1.220 (ii BC); (< κλέος): — of good report, famous, freq. of persons, Od. l.c., etc. ; also of things, οὐ μὰν ἧμιν ἐϋκλεὲς ἀπονέεσθαι Il. 17.415; ὀϊστοί Pi. O. 2.90, cf. N. 6.29, etc. ; εὐκλέα γλῶσσαν a song that tells of his glory, B. l.c. ; γόος εὐκλεὴς… Ἀτρείδαις A. Ch. 321 (lyr.); βίου πονηροῦ θάνατος εὐκλεέστερος Id. Fr. 90; εὐκλεέστατος βίος E. Alc. 623, etc. ; in Prose, of persons, X. Vect. 6.1 (Comp.), HG 7.2.20 (Sup.), Pl. Mx. 247d; δόξα εὐ. Id. Smp. 208d; later πόσῳ εὐκλέεστερον… ; c. inf., Muson. Fr. 19 p. 109H. ; εὐ. θάνατος Ph. 2.574 (Sup.). Adv. -εῶς, Ep. -ειῶς, ὀλέσθαι ἐϋκλειῶς πρὸ πόληος Il. 22.110, cf. AP 6.332.8 (Hadr.); εὐκλεῶς ἀπολέσθαι, κατθανεῖν, A. Pers. 328, Ag. 1304; Sup. εὐκλεέστατα X. Eq. Mag. 1.1.

ές, guten Ruf habend, berühmt ; οὐ μὰν ἧμιν ἐϋκλεές, es ist nicht rühmlich für uns, Il. 17.415 ; über die Formen ἐϋκλεῖας, 10.281, Od. 21.331, εὐκληεῖς, Il. 12.318, vgl. Spitzner Exc. XXII zur Iliade. Oft bei Pind., von Personen u. Sachen, εὐκλέα νᾶσον N. 5.15, εὐκλεῖα οὖρον 6.30, ἔργα, ὀϊστοί, I. 3.7, Ol. 2.99 ; Tragg., θρόνον εὐκλέᾰ (für εὐκλεᾶ) θάσσει Soph. O.R. 161 ; εἰκλεέστατον βίον Eur. Alc. 623 ; ἀγαθοὺς καὶ εὐκλεεῖς Plat. Menex. 247d ; δόξης εὐκλεοῦς Symp. 208d ; sonst nicht häufig in Prosa.
• Adv. εὐκλεῶς, ruhmvoll, κατθανεῖν Aesch. Ag. 1276 ; Pers. 320 ; Eur. öfter ; τελευτῆσαι Xen. An. 6.3.17 ; Sp. – Ep. ἐϋκλειῶς, Il. 22.110 ; Adrian. ep. 1 (VI.332).

of good report, famous, glorious , (Homer), etc.; εὐκλεέστατος βίος (Euripides) adverb -εῶς, epic -ειῶς, (Iliad by Homer); κατθανεῖν (Aeschulus Tragicus); Sup. εὐκλεέστατα, (Xenophon Historicus) (ML)