ου (ὁ) :
   I adj. bienfaisant, PD. O. 2, 104 ;
   II subst. bienfaiteur, SOPH. Ant. 284 ; avec un gén. PD. I. 53 ; EUR. Rhes. 151 ; PLAT. Crat. 403 e ; qqf. avec un dat. HDT. 6, 30, EUR. H.f. 1252 ; particul. titre de bienfaiteur décerné dans les villes grecques, HDT. 8, 85 ; XÉN. Hell. 6, 1, 4 ; PLAT. Gorg. 506 c.

➳ Acc. sg. dor. εὐεργέταν [ᾱ] PD. ll. cc.

Étym. εὐεργετέω.

(Thess. εὐϜεργέτας IG 9(2).257.5 (v BC)), ου, ὁ, benefactor, Pi. P. 2.24, S. Ant. 284; τινι to one, Hdt. 6.30, E. HF 1252; more commonly c. gen., τῆς γῆς Id. Rh. 151, cf. Pl. Cra. 403e, etc. as an honorary title, εὐ. βασιλέος ἀνεγράφη was registered as the King΄s benefactor, Hdt. 8.85, cf. 3.140; πρόξεινος καὶ εὐ. Id. 8.136, cf. IG1². 82, X. HG 6.1.4, etc. ; μέγιστος εὐ. παρ’ ἐμοὶ ἀναγεγράψῃ Pl. Grg. 506c, cf. Lys. 20.19, etc. ; οἱ ἐξουσιασταὶ αὐτῶν εὐ. καλοῦνται Ev. Luc. 22.25; conferred on kings and emperors, as Antigonus, Inscr.Prien. 2.6 (iv BC); ὁ παντὸς κόσμου σωτὴρ καὶ εὐ, of Trajan, IG 12(1).978 (Carpathos); σὺ ὁ εὐ., mode of address to a superior, POxy. 38.13 (i AD), 486.27 (ii AD), etc. as Adj., beneficent, bountiful, ἀνήρ Pi. O. 2.94, cf. P. 4.30.

ὁ, der gut tut, der Wohlthäter, auch adj. ἀνήρ, Pind. Ol. 2.104 ; Soph. Ant. 284 ; βροτοῖσι Eur. Herc.Fur. 1252, wie Her. 6.30 ; γῆς Eur. Rhes. 151 ; Plat. u. A.; bes. ein Ehrentitel der Männer, die sich um den Staat Verdienste erworben haben, bei den Persern εὐεργέτης βασιλῆος ἀνεγράφη, Her. 8.85 ; so Plat. μέγιστος εὐεργ. παρ' ἐμοὶ ἀναγεγράψει Gorg. 506c ; Xen. Hell. 6.1.4 πρόξενος ὑμῶν ὢν καὶ εὐεργ. ἐκ πάντων προγόνων ; Vect. 3.11 ; Inscr. 84, 1052. Vgl. εὐεργεσία.

εὐεργέτης, -ου, ὁ
[in LXX: Est.8:13, Wis.19:14, 2Ma.4:2, 3Ma.3:19 3Mac 6:24 * ;]
a benefactor: Luk.22:25 (for contemp. usage, see Deiss., LAE, 248).†
(AS)