δύσ·εργος, ος, ον [ῠ]
   I difficile à travailler, TH. H.P. 5, 1, 1 ; p. suite, qui donne de la peine, difficile, POL. 28, 8, 3 ; PLUT. M. 663 e ;
   II impropre au travail, càd. :
      1 inhabile au travail, qui travaille avec peine, APP. Syr. 16 ; joint à νωθρός, PLUT. Alex. 33 ;
      2 qui rend le travail difficile : χεῖμα δ. BION 6, 5, l’hiver peu propre au travail (des champs) (cf. lat. hiems ignava colono).

Étym. δ. ἔργον.

ον, hard to work, ὕλη Thphr. HP 5.1.1; λίθοι Paus. 3.21.4; unfit to be worked, σίδηρος Plu. Lyc. 9; hard to manage, ὁπλισμός Id. Flam. 8; δ. χρῆσθαι Id. Tim. 28; πόλις δυσεργοτέρα harder to besiege, Id. Nic. 17.
hard to effect, difficult, Plb. 28.8.3, Ph. 1.272 (Sup.); πόλεμος App. Hisp. 63 (Sup.); τὸ παραφυλάττειν τὰς ἐξόδους δυσεργότερον J. BJ 5.12.1. Adv. -γως, κινηθῆναι Plu. Demetr. 43. Act., incapable of work, useless, πρός τι App. Syr. 16; χεῖμα δ., hiems ignava, Bion Fr. 15.5; idle, νωθρὸς καὶ δ. Plu. Alex. 33.

1) schwer zu bearbeiten, ὕλη Theophr.; schwer auszuführen, schwierig, εἰσβολή Pol. 28.8 ; Plut. Symp. 4.1.3 neben παγχάλεπος.
2) träg, untätig ; καὶ νωθρός Plut. Alex. 33 ; χεῖμα Bion. 6.5 ; δυσέργως κινεῖσθαι Plut. Demetr. 43.