ης (ἡ) [ῠ] calamité, malheur, affliction, OD. 14, 215 et 338 ; ESCHL. Pr. 746 ; SOPH. Aj. 938 ; NIC. Al. 19, Th. 920 ; en prose, APP. Civ. 4, 42 ; au plur. ESCHL. Pr. 512, 179, etc.

➳ Dor. δύα, ESCHL. Pers. 1047 ; gén. δύας, ESCHL. Sept. 228 ; etc.

Étym. incert. ; p.-ê. de la R. *deh₂u-, brûler, cf. δαίω², litt. « douleur brûlante ».

ἡ, Dor. (not in Trag.) δύα, poet. Noun, misery, anguish, Od. 14.215, etc. ; πῆμα δύης height of woe, ib. 338; πέλαγος ἀτηρᾶς δύης A. Pr. 746; γενναία δ. S. Aj. 938 (lyr.); pl., πημοναῖς δύαις τε A. Pr. 513, cf. 181 (lyr.), 525, etc. ; also in late Prose, App. BC 4.42; Pythag. name for two (by false etym.), Theol.Ar. 12.

ἡ, Unglück, Elend = Att. Prosa κακοπάθεια ; Homer viermal, Odyss 14.215, 338, 18.53, 81 ; merkwürdig ist Od. 14.338 ὄφρ' ἔτι πάγχυ δύης ἐπὶ πῆμα γενοίμην, Scholl. Ἀριστοφάνης δύῃ ἐπὶ πῆμα γένηται, ἀντὶ τοῦ ἐπὶ τῇ δύῃ· ἵνα μοι πῆμα ἄλλο γένηται. δύναται δὲ λείπειν ἡ ἐξ, ἵν' ᾖ ἐκ τῆς δύης ἐπὶ βλάβην ἔλθοιμι ; vgl. Od. 3.152 ἐπὶ γὰρ Ζεὺς ἤρτυε πῆμα κακοῖο. Ueber die Abstammung des Wortes vgl. Apoll. Lex. Hom. p. 60.32 u. Curtius Grundz. der Griech. Etymol. 1 S. 204. – Aeschyl Prom. 513 πημοναῖς δύαις τε ; Eum. 562 ἀμηχάνοις δύαις, u. öfter ; δειλαίᾳ συγκέκραμαι δύᾳ Soph. Ant. 1295 ; χωρεῖ πρὸς ἧπαρ γενναία δύη Aj. 918 ; sp.D., wie Nic. Al. 19 Th 920. Auch App. B.C. 4.42.