δυσ·χερής, ής, ές, difficile à manier, d’où :
   I en parl. de choses :
      1 difficile, pénible (sort, vie, etc.) PLAT. Leg. 779 e ; DÉM. 1396, 16 ; τὰ δυσχερῆ, DÉM. 146, 26, difficultés ; particul. en parl. d’un raisonnement, d’un argument, subtil, captieux, PLAT. Prot. 333 d ; DÉM. 491, 17 ; τὰ δυσχερῆ, ARSTT. Nic. 7, 1, 5, etc. difficultés d’une discussion ;
      2 p. suite, qui cause de l’ennui, ennuyeux, fâcheux, ESCHL. Pr. 802 ; SOPH. Ant. 254 ; δυσχερὲς εἰπεῖν, DÉM. 225, 18, fâcheux à dire ; ποιεῖσθαί τι δυσχερές, THC. 4, 85, se faire du chagrin ou s’irriter de qqe ch. ;
   II en parl. de pers. :
      1 d’un caractère difficile, d’où désagréable : τινι, SOPH. El. 929 ; πρός τινα, EUR. Ion 398, pour qqn ; abs. DÉM. 439 fin ;
      2 difficile à contenter : περὶ τὰ σιτία, PLAT. Rsp. 475 c, pour la nourriture.

• Cp. δυσχερέστερος, EUR. Hipp. 484 ; PLAT. Leg. 944 b ; ISOCR. 106 a. • Sup. δυσχερέστατος, ISOCR. 245 d.

Étym. δ. χαίρω.

ές, (< χείρ) hard to take in hand or manage, opp. εὐχερής ; of things, annoying, vexatious, θεωρία A. Pr. 802; πᾶσι θαῦμα δ. S. Ant. 254; Ἁρπάλου ἄφιξις Din. 2.5; of actions, odious, unpopular, Isoc. 12.63 (Sup.); disagreeable, Pl. Lg. 779e (Comp.); τὸ δ., = δυσχέρεια, E. Ph. 390; δυσχερὲς εἰπεῖν D. 18.3; δυσχερὲς ποιεῖσθαι to raise difficulties, Th. 4.85.
difficult, Pl. Hp. Mi. 369b (Sup.), etc. ; τύχη Lys. 24.6 (Sup.); βίος D. 60.24; τὰ δυσχερῆ difficulties, Id. 10.58, al. ; καιροὶ δ.
difficult times, Inscr.Prien. 37.132. of arguments, contradictory, captious, Pl. Prt. 333d, D. 20.113; τὰ δυσχερῆ difficulties in an argument or discussion, Arist. EN 1145b6, Metaph. 1067b35. of persons, ill-tempered, unfriendly, τινί to one, S. El. 929; πρός τινα E. Ion 398; ἄτοποι καὶ δ. D. 19.308; δ. περὶ τὰ σιτία fastidious, Pl. R. 475c, cf. Arist. EE 1221b3.
unpleasant, offensive, Thphr. Char. 19.1; ὕδωρ D.C. 68.31. Adv. δυσχερῶς, φέρειν, Lat. aegre ferre, Hp. Aph. 1.25; ἀποδέχεσθαι Pl. Euthphr. 6a; δ. ἔχειν to be annoyed, πρός τι Id. Prt. 332a; ἐπί τινι Amphis 34.

ές, schwer zu handhaben, zu behandeln ;
a) von Sachen, schwierig, schwer zu unternehmen ; Plat. Legg. VI.780c ; Xen. Hell. 7.2.20 ; δυσχερεστάτη τύχη Lys. 24.6 ; ἄφιξις Din. 2.5 ; πόλεμος, χωρίον, Plut. Sol. 8.26 ; dah. = widrig, unangenehm ; θεωρία Aesch. Prom. 804 ; θαῦμα Soph. Ant. 254 ; οὐ δ., = ἡδύς, El. 917 ; πρός τινα, Eur. Ion 398 ; καὶ φοβερός Plat. Legg. XI.922c ; δυσχερέστερον κακόν XII.944b ; καὶ χαλεπὸς βίος Dem. 60.24 ; δυσχερές τι εἰπεῖν 18.3 ; ἐς δ. διάθεσιν ἐμπίπτειν Pol. 1.31 ; δυσχερές τι βουλεύεσθαι κατά τινος, Feindseliges, 3.11.8 ; – τὰ δυσχερῆ, mißliche Lage, Mißgeschick, Dem. 10.58 ; – λόγοι, sich widersprechende Sätze, um den Hörer zu täuschen, Lept. 113 ; vgl. Plat. Prot. 333d ; so τὰ δυσχερῆ Arist. Metaph. 11.8.
b) von Menschen, mürrisch, verdrießlich ; περὶ τὰ σιτία, schwer im Essen zufrieden zu stellen, delikat, Plat. Rep. V.475c ; übh. = widrig, vgl. Theophr. char. 15 ; καὶ ἄτοποι Dem. 19.308.
• Adv.: δυσχερῶς φέρειν, mit Mühe ertragen, Hippocr.; ἔχειν πρός τι, unwillig sein, Plat. Prot. 332a ; πρός τινα, Pol. 1.68.12 u. öfter ; ἐπί τινι, Amphis com. Stob. Flor. 99.24 ; δυσχερὲς ποιεῖσθαι, aegre ferre, Thuc. 4.85.