ῆς (ἡ) seul. plur. :
      1 le coucher du soleil, des astres : μικρὸν πρὸ ἡλίου δυσμῶν, XÉN. Hell. 5, 1, 7, peu avant le coucher du soleil ; ἐπὶ δυσμῇσιν, HDT. 3, 104, au coucher du soleil ; περὶ ἡλίου δυσμάς, LYS. 95, 22, vers le coucher du soleil ; fig. déclin de la vie, EMPÉD. (ARSTT. Poet. 21, 13) ; DH. 2, 827 Reiske ; SEXT. 411, 25 Bkk. ; CLÉM. 1, 224 Migne ;
      2 p. ext. la région où le soleil se couche, le couchant, occident : ἀπὸ ἑσπέρης τε καὶ ἡλίου δυσμέων (ion.) HDT. 2, 31, du midi et du couchant ; cf. HDT. 7, 115 ; ESCHL. Pers. 237.

➳ Sg. seul. dor. δυθμή, CALL. (SCH.-IL. 11, 62).

Étym. δύνω.

ἡ, (δύω) = δύσις, setting, mostly in pl., ἀελίου δ. S. OC 1245, cf. A. Fr. 69, Hp. Epid. 7.5, Pl. Phd. 61e; ἐπὶ δυσμῇσιν ἐών at the point of setting, Hdt. 3.104; περὶ ἡλίου δυσμάς Lys. 1.39; ἥλιος ἦν ἤδη περὶ δυσμάς Hell. Oxy. 15.5; metaph, τὸ γῆρας δυσμαὶ βίου Arist. Po. 1457b25, cf. D.H. 4.79, Ph. 1.678, S.E. M. 9.90, Diog.Oen. 2, etc.
the quarter of sunset, west, ἀπὸ ἑσπέρης τε καὶ [ἡλίου] δυσμέων Hdt. 2.31; πρὸς ἡλίου δυσμέων Id. 7.115, cf. 2.33; πρὸς δυσμαῖς A. Pers. 232; opp. ἀνατολαί, BGU 1049.8 (iv AD); — also δυθμή, Call. Cer. 10 (pl.), Fr. 539 (sg.).

ἡ, der Untergang, meist im plur., vom Untergang der Sonne u. der Gestirne, Aesch. Pers. 228 Soph. O.C. 1248 ; von Her. 2.31 an überall in Prosa. Den sing. hat nur Callim. bei Schol. Il. 11.62 ; vgl. δυθμή. Uebertr., βίου δυσμαί, das Lebensende, Empedocl. bei Arist. poet. 21 ; Plat. Legg. VI.770a ; u. sonst, aus Dichtern angeführt.

δυσμή, -ῆς, ἡ
(= δύσις, < δύνω), [in LXX for בּוֹא, עֲרָבָה, etc. ;]
mostly in pl., opp. to ἀνατολαί;
__1. a setting, as of the sun (accusative to Thayer, see word, so perhaps in Luk.12:54).
__2. the quarter of sunset, the west: anarth., Mat.8:11 24:27, Luk.12:54 13:29, Rev.21:13.†
(AS)