δυσ·ηχής, ής, ές [ῠ]
      1 au bruit terrible, en parl. de la guerre, IL. 2, 686 ; 7, 376, etc. ; particul. en parl. de la mort dans un combat, qui fait pousser des cris affreux, IL. 16, 442 ; 18, 464 ; 22, 180 ;
      2 qui a un son sourd, en parl. de métaux, PLUT. M. 721 c ; en parl. de la voyelle ο, DH. Comp. 77, 9 Reiske ;
      3 fig. qui sonne d’une manière désagréable, dont le nom est odieux, HH. Ap. 64.

➳ Gén. dor. δυσαχέος [ᾱ] ANACR. 108.

Étym. δ. ἦχος.

Dor. δυσαχής¹, ές, (< ἠχέω) ill-sounding, Phld. Po. 2.16, v.l. in D.H. Comp. 14; giving a dull sound, of metals, Plu. 2.721c; ἰσθμοῖο δ. Emp. 100.19; — in Hom., epith. of πόλεμος, Il. 2.686 (cf. Anacr. 107), al. ; and of θάνατος, Il. 16.442, al. (where it should perh. be taken, = bringer of great woe (< ἄχος), cf. Apollon.Soph. Lex.), of φόνος Emp. 136.1; of ill-repute, δ. ἀνδράσιν h.Ap. 64.

ές, schwer tönend, dumpf, widrig tönend. Homer zehnmal, als Beiwort des πόλεμος und des θάνατος, und zwar des Todes in der Schlacht, wobei an das dumpftönende Niederstürzen der Getroffenen zu denken, vgl. δούπησεν δὲ πεσών ; immer in den Formeln πολέμοιο δυσηχέος und θανάτοιο δυσηχέος, beide stets mit dem vierten Versfuße schließend : Il. 2.686, 7.376, 395, 11.524, 590, 13.535, 18.307 πολέμοιο δυσηχέος, Il. 16.449, 18.464, 22.180 θανάτοιο δυσηχέος. Irrig sind die Erklärungen bei Apoll. Lex.Hom. p. 61.6. Vgl. πολυηχής und ὑψηχής. – H.h. Apoll. 64 sagt Delos ἀϊνῶς γὰρ ἐτήτυμόν εἰμι δυσηχὴς ἀνδράσιν· ὧδε δέ κεν περιτιμήεσσα γενοίμην, also = ungeehrt, verachtet, gering geschätzt. – Anacr. in Anth. P. 6.141 und bei Suid. s.v. Δυσηχής (Bergk PLG ed. 2 Frgm. 107 p. 797) δυσηχέος ἐκ πολέμοιο (v.l. δυσαχέος). – Plut. Symp. 8.3.2 χρυσὸς μὲν καὶ λίθος ἰσχνόφωνα καὶ δυσηχῆ, klingen dumpf.