δυσαρεστέω-ῶ [ῠᾰ]
      1 être mécontent ou contrarié, ARSTT. H.A. 6, 2, 23 ; POL. 3, 26, 6 ; avec un dat. de pers. τινι, POL. 7, 5, 6, être mécontent de qqn ; avec un dat. de chose, τινι, POL. 4, 22, 9 ; DS. 5, 9 ; PLUT. M. 878 c, de qqe ch. ;
      2 avec un suj. de chose, déplaire : Ἀντιγόνῳ δυσηρέστει τὰ περὶ τὴν Εὐμένους προαγωγήν, DS. 18, 62, Antigone était mécontent de la conduite d’Eumène ; d’où au pass. δυσαρεστουμένη φιλία, PLUT. M. 94 c, amitié déplaisante ;

Moy. être mécontent, GAL. Meth. 10, 551 ; avec un dat. de pers. τινι, POL. 5, 94, 2, de qqn ; avec un dat. de chose : τινι, POL. 5, 94, 3, de qqe ch. ; avec ὅτι, DH. Comp. p. 56, 8 Reiske, de ce que.

➳ Act. prés. POL. 5, 56, 4 (-εῖ) ; 3, 26, 6 (-εῖν) ; 4, 22, 9 (-ῶν). Impf. 3 sg. δυσηρέστει, DS. l. c. ; 3 pl. δυσηρέστουν, POL. 5, 107, 6. Fut. inf. δυσαρεστήσειν, POL. 7, 5, 6. Ao. sbj. 3 sg. δυσαρεστήσῃ, ARSTT. l. c. ; part. -ήσας, PLUT. l. c. ; -ήσαντες, POL. 2, 41, 5 ; DS. 5, 9. — Pass. part. prés. -ουμένη, PLUT. l. c. — Moy. prés. part. -ούμενος. POL. 5, 94, 2 ; DH. l. c. Impf. δυσηρεστοῦντο, POL. 5, 94, 3.

Étym. δυσάρεστος.

suffer annoyance, Arist. HA 560b24; to be displeased, τινί at a thing, Plb. 4.22.9, D.S. 5.9, J. AJ 8.5.3, Aq., Sm., Thd. Ps. 94 (95).10; δ. ὅτι D.H. Comp. 11; Medic., suffer malaise, Gal. 10.551, Aët. 5.5; — also Med., τινί Plb. 5.94.2; ἐπί τινι Il. 28.11. c. dat. pers., to be displeasing to, Id. 7.5.6, D.S. 18.62; τῷ θεῷ Ph. 2.6; — also Med. δυσαρεστουμένη φιλία Plu. 2.94d, cf. Iamb. VP 35.255.

unzufrieden, mißvergnügt sein od. werden ; Arist. H.A. 6.2 ; Pol. 3.26.6 ; καὶ φοβεῖταί τινα, 5.56.4 ; τοῖς γιγνομένοις, über das Geschehene, 4.22.9, u. öfter, auch Sp.; aber τοῖς Ῥωμαίοις, mißfallen, Pol. 7.5.6 ; DS. 18.62. – Auch im pass., mit fut. med., δυσαρεστοῦμαι τῷ ἀνδρί, der Mann gefällt mir nicht, Pol. 5.94.2 ; Hippocr.; Dion.Hal.