δυσ·αής, ής, ές [ῠᾱ]
      1 au souffle violent ou funeste, en parl. du vent, IL. 5, 865, etc. ; OD. 5, 295, etc. ; d’un vent glacial, CALL. Dian. 115 ; de la chaleur, Q. SM. 13, 134 ; de la mer, ANTH. 7, 739 ; d’un phoque, OPP. C. 3, 114 ;
      2 au souffle, càd. à l’odeur désagréable (remède) OPP. H. 4, 662.

➳ Gén. sg. δυσαέος, IL. l. c. etc. ; Q. SM. l. c. ; acc. sg. -έα, CALL. l. c. ; plur. neutre δυσαέα, OPP. H. 4, 662 ; gén. plur. ion. δυσαήων, OD. 13, 99.

Étym. δ. ἄημι.

ές, (< ἄημι) ill-blowing, stormy, ἀνέμοιο δυσαέος Il. 5.865; Ζεφύροιο δ. 23.200, al. ; poet. gen. pl. δυσαήων for δυσαέων, Od. 13.99. generally, excessive, δ. κρυμός Call. Dian. 115; καῦμα Q.S. 13.134; κῦμα AP 7.739 (Phaedim.).
ill-smelling, of a seal, Opp. C. 3.114; φάρμακα Id. H. 4.662.

[ᾱ], ές,
1) widrig wehend, entweder entgegen oder heftig wehend ; Att. Prosa δύσπνοος, Scholl. Od. 12.289 Ζεφύροιο δυσαέος : ἤγουν Λιβὸς δυσπνόου, Apoll. Lex.Hom. p. 60.30 Δυσαέος· δυσπνόου. »βορέαο δυσαέος«. Wohin dies Zitat gehört, ist undeutlich. Homer hat das Wort fünfmal : Od. 5.295 Ζέφυρός τε δυσαής, Il. 23.200, Od. 12.289 Ζεφύροιο δυσαέος, Il. 5.865 ἀνέμοιο δυσαέος, Od. 13.99 ἀνέμων δυσαήων. Vgl. ἀκραής, ἁλιαής, ζαής, ὑπεραής u. s. Herodian. Scholl. Il. 11.297. – Sp. brauchen es von κρυμός, heftige Kälte, Callim. Dian. 115 ; καῦμα, Qu.Sm. 13.134 ; κῦμα, Phaedim. 4 (VII.739).
2) übel riechend ; φάρμακα, Opp. C. 3.114.