δυσ·άρεστος, ος, ον [ῠᾰ]
   I mécontent : τι, LUC. Nav. 46, de qqe ch. ;
   II difficile à contenter :
      1 d’un caractère difficile, XÉN. Mem. 3, 13, 3 ; EUR. El. 904 ; d’où chagrin, morose, EUR. Or. 232, El. 904 ; ISOCR. 8 d, 234 c ; τὸ δυσάρεστον, PLUT. Sol. 25, mauvaise humeur ;
      2 p. suite, difficile à apaiser, implacable, ESCHL. Eum. 928 ; τὸ δυσάρεστον, PLUT. M. 148 a, ressentiment, dispositions malveillantes.

• Cp. -ότερος, XÉN. l. c. ; ALCIPHR. 2, 2.

Étym. δ. ἀρέσκω.

ον, hard to appease, implacable, δαίμονες A. Eu. 928; ill-pleased, τι at a thing, Luc. Nav. 46; ill to please, fastidious, peevish, δυσάρεστον οἱ νοσοῦντες E. Or. 232, cf. Isoc. 1.31, 12.8, X. Mem. 3.13.3 (Comp.), Diph. 63, Nicostr. 31 (Comp.), Plu. 2.128d; ἀνοίας νόσημα δυσάρεστον Polystr. Herc. 1520.1; τὸ δ.
displeasure, Plu. Sol. 25. Adv. -τως, ἔχειν πρός τι Id. 2.476b.

schwer zu begütigen, unversöhnlich ; δαίμονες Aesch. Eum. 888 ; dem etwas nicht recht ist, im Kompar., Xen. Mem. 3.13.3 ; unzufrieden, mißvergnügt, καὶ φιλόψογος Eur. El. 904 ; vgl. Ar. Eccl. 180 ; Isocr. 1.31 u. Sp., wie Luc. Navig. 46 ; τὸ δ., = δυσαρέστησις, Plut. Sol. 25, Num. 4.