ου (ὁ) :
      1 bruit sourd, en parl. de tours qui s’écroulent, IL. 9, 573 ; de coups sur la poitrine, SOPH. Aj. 633 ; des vagues, OD. 5, 401 ; de pas, OD. 16, 10 ; d’une foule, joint à θόρυϐος, XÉN. An. 2, 2, 19 ;
      2 p. ext. bruit sonore, en parl. de portes, EUR. Ion 516 ; de traits qu’on lance, IL. 16, 361.

➳ Rare en prose, THC. 3, 22, dout. ; XÉN. l. c. ; APD. p. 55 Bkk.

Étym. cf. *γδοῦπος dans ἐρίγδουπος.

ὁ, any dead, heavy sound, thud, δ. ἀκόντων Il. 11.364, 16.361; δ. ὀρώρει πύργων βαλλομένων 9.573, cf. 12.289; of the distant din of battle, 16.635; of the sound of footsteps, 10.354, Od. 16.10; of the measured tread of infantry, Il. 23.234, Hes. Th. 70; ὅμαδον καὶ δ., of a multitude, Od. 10.556; of the roar of the sea dashing against rocks or of a distant torrent, 5.401, Il. 4.455. — Rare in Trag., δ. μαράγνης A. Ch. 376 (lyr.); χερόπλακτοι δ’ ἐν στέρνοισι πεσοῦνται δοῦποι the loud beating of breasts, S. Aj. 634, cf. E. Ba. 513; ἀκούομεν πυλῶν δ.
the noise of opening gates, Id. Ion 516. Rare in Prose, Th. 3.22 (v.l. ψόφον); θόρυβος καὶ δ. X. An. 2.2.19.

ὁ, dumpfes Geräusch ; Getöse, Schall, Brausen, Rauschen ; entstanden aus γδοῦπος, wohl verwandt mit κτύπος, vgl. γδουπέω u. ἐρίγδουπος, s. Scholl. Aristonic. Il. 11.45 ; bei Homer öfters : δοῦπος ἀκόντων, Il. 16.361 ; vom Schall der Fußtritte, ποδῶν ὑπὸ δοῦπον ἀκούω Od. 16.10 ; vom Geräusch einer bewegten Volksmenge 10.556 ; vom Brausen des Meeres 5.401 ; vom Rauschen der Waldbäche Il. 4.455 ; – vom Schlagen der Brust bei der Klage, χειρόπληκτοι δοῦποι Soph. Aj. 621 ; πυλῶν Eur. Ion 516 ; Theocr. 25.69 ; ἄκμονος Call. Dian. 54. – Selten in Prosa, θόρυβος καὶ δοῦπος Xen. An. 2.2.19.