'δοκέω-ῶ (f. δόξω, ao. ἔδοξα, pf. inus., v. ci-dessous ; pl.q.pf. ἐδεδόχειν ; pass. ao. ἐδόχθην, pf. δέδογμαι, pl.q.pf. ἐδεδόγμην) :
A sembler, paraître, d’où :
   I abs. :
      1 avoir l’apparence de, p. opp. à la réalité, paraître, p. opp. à être : οὐ γὰρ δοκεῖν ἄριστος, ἀλλ' εἶναι θέλει, ESCHL. Sept. 592, car il veut non paraître juste et brave, mais l’être ; μελετητέον οὐ τὸ δοκεῖν ἀγαθόν, ἀλλὰ τὸ εἶναι, PLAT. Gorg. 527 b, car il faut avoir à cœur non de paraître bon, mais de l’être ; μὴ ὄντες ἀλλὰ δοκοῦντες, PLAT. Rsp. 421 a, des gens qui ne sont pas, mais qui ont l’air d’être (les gardiens des lois, etc.) ; de même p. opp. à βούλεσθαι : τῷ δοκεῖν μὲν οὐχὶ χρῄζων, τῷ δὲ βούλεσθαι θέλων, EUR. I.A. 338, en apparence tu n’y aspirais point ; mais, à sonder ta volonté, tu le désirais ;
      2 avoir de l’apparence, faire bonne figure, paraître qqe ch. : ὁρῶ τὰ τῶν θεῶν, ὡς τὰ μὲν πυργοῦσ' ἄνω τὰ μηδὲν ὄντα, τὰ δὲ δοκοῦντ' ἀπώλεσαν, EUR. Tr. 608, je vois comme la volonté des Dieux élève jusqu’aux sommets ce qui n’est rien, et renverse jusqu’à le détruire ce qui a l’air d’être qqe ch. ; εὐτυχίαν τῶν πάρος οὐ δοκούντων, EUR. Her. 897, la prospérité de ceux qui auparavant ne paraissaient pas (être qqe ch.) ; οἱ δοκοῦντες, EUR. Hec. 295, ceux qui ont du renom, p. opp. à οἱ ἀδοξοῦντες ;
   II avec un déterminatif (verbe ou nom) :
      1 paraître, sembler : en parl. de visions, de songes : ἐδοξάτην μοι δύο γυναῖκ' εἰς ὄψιν μολεῖν, ESCHL. Pers. 181, je crus voir deux femmes s’avancer sous mes yeux ; joint pléonast. à φαίνεσθαι : ὥστε λευκοτέραν τε καὶ ἐρυθροτέραν τοῦ ὄντος δοκεῖν φαίνεσθαι, XÉN. Mem. 2, 1, 22, au point de paraître plus blanche et plus rouge qu’elle n’était en réalité ; cf. XÉN. Cyr. 8, 3, 14 ; PLAT. Rsp. 381 e ;
      2 paraître (après réflexion ou après examen) : ὥς μοι δοκεῖ εἶναι ἄριστα, IL. 12, 215, comme cela me semble être le mieux ; δοκέεις δέ μοι οὐκ ἀπινύσσειν, OD. 5, 342, tu me parais ne pas manquer de sagesse ; avec l’inf. fut. δοκέει δέ μοι ὧδε λώϊον ἔσσεσθαι, IL. 6, 338, cela me semble devoir être mieux ainsi ; avec l’inf. ao. (jamais dans Hom.) : τί δ' ἂν δοκεῖ σοι Πρίαμος ποιῆσαι ; ESCHL. Ag. 935, que te semble-t-il qu’aurait fait Priam ? ἄξιοι ὑμῖν δοκοῦντες, THC. 1, 76, nous qui vous paraissons dignes de, etc. ; particul. en parl. de gens soupçonnés d’un crime : ἂν δ' ἁλῷ καὶ δοκῇ τοὔργον εἰργάσθαι, DÉM. 643, 25, s’il vient à être pris et qu’il paraisse avoir fait le coup ; cf. THC. 2, 21 ; 5, 16 ;
      3 p. suite, avoir la réputation d’être, être considéré comme, passer pour : οἱ δοκοῦντες εἶναί τι, PLAT. Gorg. 472 a, ceux qui passent pour être qqe ch. ; ἐδόκει τις εἶναι, PLUT. Arist. 1, il passait pour être un homme (d’un jugement supérieur) ;
   III paraître, avoir l’air de, feindre de, d’ord. précédé d’une nég. (οὐ, μή) : οὔτε ἀνεϐόησεν οὔτε ἔδοξε μαθέειν, HDT. 1, 10, ni elle ne jeta un cri, ni elle ne parut s’être aperçue de rien ; ἤκουσα τοῦ λέγοντος οὐ δοκῶν κλύειν, EUR. Med. 67, j’entendais, sans avoir l’air d’entendre, celui qui parlait ; πόσους δοκεῖς ὁρῶντας μὴ δοκεῖν ὁρᾶν, EUR. Hipp. 462, combien voient, à ton avis, qui n’ont pas l’air de voir (cf. XÉN. Hell. 4, 5, 6 ; PLAT. Euthyphr. 5 c) ; μὴ νῦν ὁρᾶν δοκῶμεν αὐτόν, AR. Pax 1051, pour le moment, n’ayons pas l’air de le voir ;
   IV paraître bon : εἰ δοκεῖ σοι ταῦτα, ESCHL. Ag. 944, si cela te paraît convenable ; τὸ σοὶ δοκοῦν ἡδέως ἂν ἀκούοιμι, PLAT. Rsp. 487 e, j’entendrais volontiers ton avis ; παρὰ τὸ δοκοῦν ἡμῖν, THC. 1, 84, contrairement à ce qui nous paraît bon ; τὰ δοκοῦντα περὶ τῆς ἀληθείας λέγειν, PLAT. Rsp. 349 a, exprimer son opinion sur la vérité ; particul. en parl. de décisions ayant force de loi, de décrets, etc. : τοιαῦτ' ἔδοξε τῷδε Καδμείων τέλει, ESCHL. Sept. 1025, voilà ce qu’ont décidé les magistrats des Cadméens ; impers. ἔδοξε dans la formule initiale des décrets : ἔδοξε τῇ βουλῇ, AR. Th. 372 ; ἔ. τῷ δήμῳ, THC. 4, 118 ; ἔ. τῇ βουλῇ καὶ τῷ δήμῳ, PLAT. Phædr. 258 a, le sénat a décidé, le peuple a décidé, le sénat et le peuple ont décidé ; τὰ δεδογμένα, HDT. 3, 76, le décret, la décision ; τὰ δόξαντα, SOPH. El. 29, les résolutions (d’Oreste) ; de même dans un grand nombre de locut. formant parenthèse : ὡς ἐμοὶ δοκεῖ, ESCHL. Sept. 369, à mon avis ; εἰ δοκεῖ, SOPH. Ph. 1402, si tu veux ; avec l’inf. ὡς ἐμοὶ δοκέειν, HDT. 2, 124 ; ἐμοὶ δοκεῖν, ESCHL. Pers. 246 ; ἐμοὶ δοκέειν, HDT. 3, 45 ; δοκεῖν ἐμοί, SOPH. El. 410 ; δοκέειν ἐμοί, HDT. 1, 172 ; δοκεῖν δέ μοι, THC. 8, 64 ; ou sans μοι, δοκεῖν, XÉN. An. 4, 5, 1, à ce qu’il me semble, à mon avis ; — au participe abs. δόξαν αὐτοῖς ὥστε διαναυμαχεῖν (pour ὅτε ἔδοξεν αὐτοῖς, etc.) THC. 8, 79, comme ils avaient décidé d’engager le combat sur mer ; δόξαν ἡμῖν ταῦτα (s.-e. πράττειν) PLAT. Prot. 314 c, lorsque nous eûmes pris ce parti ; δόξαντα δὲ ταῦτα καὶ περανθέντα, τὰ στρατεύματα ἀπῆλθε, XÉN. Hell. 3, 2, 19, lorsque ces décisions eurent été prises et exécutées, les troupes s’éloignèrent, δόξαντος τούτου, XÉN. Hell. 1, 1, 36, cela ayant été décidé ;
B penser, croire, d’où :
   I se figurer (par l’imagination), en parl. de visions, de songes : τεκεῖν δράκοντ' ἔδοξεν, ESCHL. Ch. 527, elle crut avoir enfanté un dragon ; ἔδοξ' ἰδεῖν τρεῖς κόρας, EUR. Or. 408, je crus voir trois vierges (les Euménides) ; cf. EUR. I.T. 44 ; AR. Vesp. 15 ;
   II croire (après réflexion ou après examen) :
      1 prop. croire, juger, penser : ὁρᾷς γὰρ οὐδὲν ὧν δοκεῖς σάφ' εἰδέναι, EUR. Or. 259, car tu ne vois rien de ce que tu crois savoir et tenir pour certain ; rar. sans inf. τούτους τι δοκεῖτε ; XÉN. An. 5, 7, 26, ces gens que croyez-vous qu’ils sont ? avec περί : δοκέω δέ, εἴ τι περὶ τῶν θείων πρηγμάτων δοκέειν δεῖ, HDT. 9, 65, or je pense, s’il est permis de penser qqe ch. des affaires divines ; avec un inf. ao. ἡδέως δ' ἄν μοι δοκῶ κοινωνῆσαι, XÉN. Cyr. 8, 7, 25, il me semble qu’il me plairait de devenir une partie de ce tout ; avec l’inf. prés. ταῦτ' ἄν μοι δοκῶ ἡδέως ἀκούειν σου, XÉN. Œc. 6, 11, j’imagine que je t’entendrais avec plaisir expliquer, etc. ; dans un grand nombre de locut. formant parenthèse : δοκῶ μοι, PLAT. Theag. 121 d ; ἐμοὶ μὲν δοκῶ, LYNC. (ATH. 129 a) je crois, je pense : ou sans μοι : δοκῶ μέν, SOPH. El. 61, 547 ; O.C. 995 ; EUR. Suppl. 771 ; PLAT. Parm. 126 b, m. sign., de même δοκεῖς, PLAT. Leg. 687 e, tu le penses bien ; τοῦτον λαϐοῦσα, πῶς δοκεῖς ; καθύϐρισεν, EUR. Hipp. 446, Vénus s’empare de lui, et l’accable, Dieu sait comme ! κἄπειθ' ὁ δῆμος ἀναϐοᾷ, πόσον δοκεῖς ; AR. Eccl. 399, et après cela le peuple jette les hauts cris, tu peux penser combien ;
      2 penser, espérer : ἐπεὶ δοκέω νικησέμεν Ἕκτορα, IL. 7, 192, car je pense vaincre Hector ; οὐ γάρ σε δοκέω πείθεσθαί μοι, HDT. 1, 8, car je n’espère pas te persuader ;
      3 penser à, songer à, se proposer de : εὖτ' ἂν δ' ἀείδειν δοκῶ, ESCHL. Ag. 16, et lorsque je pense à chanter ;
   III juger bon, d’où décider, avec l’inf. fut. ταῦτά μοι δοκῶ ὑπερϐήσεσθαι, ESCHN. 61, 8, je suis décidé à passer par là-dessus ; τὸν οὖν Δία μοι δοκῶ χαίρειν ἐάσας ἐνθάδ' αὐτοῦ καταμενεῖν, AR. Pl. 1186, je suis donc décidé à envoyer promener Zeus et à rester résolument ici même ; sans μοι : γνῶθι τίνα πέμπειν δοκεῖς (conj. -εῖ) ESCHL. Sept. 650, décide qui tu crois devoir envoyer ; au pass. être jugé bon, paraître bon, être décidé : οὕτω δέδοκται, SOPH. Ph. 1277, cela a été ainsi décidé ; δέδοκταί μου κατθανεῖν, EUR. I.A. 1375, je suis condamnée à mourir ; de même au participe : πάλαι ποτ' ἐστὶ τοῦτ' ἐμοὶ δεδογμένον, EUR. Her. 1, depuis longtemps déjà c’est une opinion arrêtée dans mon esprit ; δεδογμέν', ὡς ἔοικε, τήνδε κατθανεῖν, SOPH. Ant. 576, c’est chose décidée, selon toute apparence, qu’elle meure ; — avec le dat. de la personne à qui s’applique la décision : δέδοκται τοῖσι πρώτοισι τῶν μαντίων ἀπόλλυσθαι, HDT. 4, 68, il est décidé que les premiers des devins doivent périr ;

Moy. (part. prés. ion. δοκεύμενος) s’imaginer, penser, avec l’inf. fut. OPP. C. 4, 109.

➳ Act. prés. ind. ion. δοκέω, IL. 7, 192, etc. ; HDT. 2, 125 ; etc. ; opt. ion. δοκέοιμι, THGN. 339 ; 3 sg. -έοι, HDT. 8, 19 ; opt. att. δοκοίην, THC. 4, 11 ; ISOCR. 5, 98 Baiter-Sauppe, etc. Impf. ion. ἐδόκεον, HDT. 3, 65 ; 3 sg. ἐδόκεε, HDT. 1, 10 ; 1 pl. dor. ἐδοκεῦμες, THCR. Idyl. 13, 1 ; 3 pl. poét. δόκεον, A.RH. 4, 666. Impf. itér. réc. δοκέεσκον, ANTH. 5, 299. Fut. δόξω, PD. N. 4, 37, HDT. 8, 80 ; ATT. (ESCHL. Ag. 415 ; PLAT. Phædr. 275 a, etc.) ; fut. dor. 2 pl. δοξεῖτε, AR. Ach. 741 ; sur le fut. δοκήσω, v. ci-dessous. Ao. opt. δόξαιμι, PLAT. Ap. 34 c ; αις, PLAT. Phædr. 275 d ; mais δόξειε, PLAT. Rsp. 337 e ; δόξαιμεν PLAT. Pol. 280 c ; 2 pl. inus. ; 3 pl. δόξαιεν (δόξειαν, Dind. Sauppe) XÉN. Cyr. 2, 1, 23. Pf. inus. Pl.q.pf. 3 pl. ἐδεδόχεσαν, DC. 44, 26. Pass. ao. ἐδόχθην, POL. 21, 8 ; DS. 11, 50 ; etc. Pf. δέδογμαι, HDT. 8, 100 ; ATT. (THC. 3, 49 ; etc.). Pl.q.pf. 3 sg. ἐδέδοκτο (var. δέδοκτο) HDT. 5, 96 ; 9, 74 ; PLAT. Menex. 244 ; PLUT. Cæs. 28. — Les formes des fut. ao. et pf. en δοκη-, ἐδοκη-, δεδοκη- sont poét., ion., dor. ou de prose réc. : fut. δοκήσω, ESCHL. Pr. 386 ; EUR. Her. 261 ; AR. Nub. 562, Ran. 737, etc. ; en ion. seul. HDT. 4, 74 ; fut. dor. δοκησῶ, THCR. Idyl. 1, 150. Ao. ἐδόκησα, PD. O. 13, 56 ; 3 sg. δόκησε, OD. 20, 92 ; impér. 3 sg. δοκησάτω, ESCHL. Sept. 1036 ; JOS. A.J. 17, 6, 5 ; part. δοκήσας, EUR. Suppl. 129 ; AR. Ran. 1485. Pf. 3 sg. δεδόκηκε, ESCHL. Eum. 309 ; inf. δεδοκηκέναι, ORIG. Ref. hær. p. 175 Mill. Pass. ao. ἐδοκήθην, ANTH. 8, 188 ; part. δοκηθείς, EUR. Alc. 1161, etc. Pf. 2 sg. δεδόκησαι, EUR. Med. 763 ; 3 sg. δεδόκηται, PD. N. 5, 19 ; de même, ion. HDT. 7, 16 ; HPC. Epist. 9, 402.

Étym. δέκομαι, v. δέχομαι.

'

Il. 7.192, Att. impf. ἐδόκουν, Ep. δοκέεσκον AP 5.298 (Agath.); — Med., δοκέοντο Opp. C. 4.296; part. δοκεύμενος ib. 109; the fut. and other tenses are twofold; fut. δόξω and aor.1 ἔδοξα Pi. N. 4.37, h.Merc. 208, etc. ; pf. δέδοχα inferred from plpf. ἐδεδόχεσαν D.C. 44.26; — Pass., aor. ἐδόχθην Plb. 21.10.8, etc., (κατ-) Antipho 2.2.2; pf. δέδογμαι Hdt. 8.100, etc. ; plpf. ἐδέδοκτο Id. 9.74. regul. forms (chiefly Trag., Com., and late Prose), fut. δοκήσω A. Pr. 388, Ar. Nu. 562, etc. (once in Hdt., 4.74); Dor. δοκησῶ or -ασῶ Theoc. 1.150; aor. ἐδόκησα, Ep. δόκ- Od. 10.415, Pi. O. 13.56, A. Th. 1041, Ar. Ra. 1485, etc. ; pf. δεδόκηκα A. Eu. 309 (lyr.); — Pass., aor. ἐδοκήθην E. Med. 1417 (anap.); pf. δεδόκημαι Pi. N. 5.19, E. Med. 763 (anap.), Ar. V. 726, also in Hdt. 7.16. γ’ ; but δεδοκημένος belongs to δέχομαι.
expect (Iterat. of δέκομαι, cf. δέχομαι ΙΙ. 3); hence, think, suppose, imagine, (opp. φρονέω, S. Aj. 942 (lyr.), Pherecr. 146.4); c. acc. et inf., δοκέω νικησέμεν Ἕκτορα Il. 7.192; οὔ σε δοκέω πείθεσθαι Hdt. 1.8, cf. 11, 27, al., Antipho 2.4.5, etc. ; rarely with inf. omitted, δοκῶ… οὐδὲν ῥῆμα… κακὸν [εἶναι] S. El. 61; τούτους τι δοκεῖτε [εἶναι] X. An. 5.7.26; freq. in relating a dream or vision, τεκεῖν δράκοντ’ ἔδοξεν she thought a serpent produced young, A. Ch. 527; ἐδόκουν αἰετὸν… φέρειν methought an eagle was carrying, Ar. V. 15; ὁρᾷς γὰρ οὐδὲν ὧν δοκεῖς σάφ’ εἰδέναι E. Or. 259; with inf. only, ἔδοξ’ ἰδεῖν methought I saw, ib. 408; ἔδοξ’ ἀκοῦσαι Pl. Prt. 315e; ἔδοξ’ ἐν ὕπνῳ… οἰκεῖν ἐν Ἄργει E. IT 44 (sts. also, as in signf. 11, ἐδοξάτην μοι δύο γυναῖκε… μολεῖν A. Pers. 181; ἐν τῷ σταδίῳ… μέ τις ἐδόκει στεφανοῦν Alex. 272.4).
think to do, purpose, ὅταν δ’ ἀείδειν… δοκῶ A. Ag. 16. abs., have or form an opinion, περί τινος Hdt. 9.65; mostly in parenthetic phrases, ὡς δοκῶ Pl. Phdr. 264e; δοκῶ alone, Hdt. 9.65, Ar. Pax 47, Pl. Prm. 126b; πῶς δοκεῖς; to call attention to something remarked, τοῦτον, πῶς δοκεῖς; καθύβρισεν E. Hipp. 446, cf. Hec. 1160, Diph. 96, etc. ; πόσον δοκεῖς; Ar. Ec. 399. δοκῶ μοι I seem to myself, methinks, c. inf., ἐγώ μοι δοκέω κατανοέειν τοῦτο Hdt. 2.93, etc. ; ἡδέως ἄν μοι δοκῶ κοινωνῆσαί τινος X. Cyr. 8.7.25, cf. Oec. 6.11; οὔ μοι δοκῶ I think not…, Pl. Tht. 158e; δοκῶ μοι parenthetic, Id. Thg. 121d. δοκῶ μοι I am determined, resolved, c. inf. pres., Ar. V. 177, etc. ; c. inf. fut., Aeschin. 3.53, etc. ; c. inf. aor., dub. in Ar. Av. 671, etc. ; rarely without μοι, think fit, σὺ δ’ αὐτὸς ἤδη γνῶθι τίνα πέμπειν δοκεῖς A. Th. 650.
seem, pretend, c. inf. (with or without neg.), ὁρέων μὲν οὐδέν, δοκέων δὲ [ὁρᾶν] dub.l. in Alcm. 87; οὔτε ἔδοξε μαθέειν Hdt. 1.10; οὐδὲ γιγνώσκειν δοκῶν Pherecr. 163; τὰ μὲν ποιεῖν, τὰ δὲ δοκεῖν Arist. Pol. 1314a39; ἤκουσά του λέγοντος, οὐ δοκῶν κλύειν E. Med. 67; πόσους δοκεῖς… ὁρῶντας… μὴ δοκεῖν ὁρᾶν; Id. Hipp. 462, cf. Ar. Eq. 1146, X. HG 4.5.6. Pass., to be considered, δοκεῖσθαι οὕτω Pl. R. 612d; τὰ νῦν δοκούμενα περί τινος the current opinions, ib. 490a. Med., Opp. C. 4.296; δοκεύμενος… ἀλύξειν ib. 109. of an Object, seem, c. dat. pers. et inf. pres., δοκέεις δέ μοι οὐκ ἀπινύσσειν Od. 5.342; δόκησε δ’ ἄρα σφίσι θυμὸς ὣς ἔμεν ὡς εἰ… their heart seemed just as if…, felt as though…, 10.415; c. inf. fut., seem likely, δοκέει δέ μοι ὧδε λώϊον ἔσσεσθαι Il. 6.338; c. inf. aor. (never in Hom.), τί δ’ ἂν δοκεῖ σοι Πρίαμος (sc. ποιῆσαι); A. Ag. 935; seem or be thought to have done, esp. of suspected persons, Th. 2.21; to be convicted, ἂν ἁλῷ καὶ δοκῇ τοὔργον εἰργάσθαι D. 23.71. abs., seem, as opp. to reality, τὸ δοκεῖν καὶ τὰν ἀλάθειαν βιᾶται Simon. 76; οὐ δοκεῖν ἄριστος ἀλλ’ εἶναι θέλει A. Th. 592, cf. Pl. Grg. 527b; in full, τὸ δοκεῖν εἶναι A. Ag. 788 (anap.).
seem good, be resolved on, εἰ δοκεῖ σοι ταῦτα ib. 944; τοιαῦτ’ ἔδοξε τῷδε Καδμείων τέλει Id. Th. 1030. freq. impers., δοκεῖ μοι it seems to me, methinks, ὥς μοι δοκεῖ εἶναι ἄριστα Il. 12.215; ὡς ἐμοὶ δοκεῖ as I think, A. Th. 369, etc. ; τὸ σοὶ δοκοῦν your opinion, Pl. R. 487d; freq. in inf. in parenth. clause, ὡς ἐμοὶ δοκέειν to my thinking, Hdt. 9.113; δοκέειν ἐμοί Id. 1.172; ἀλλ΄, ἐμοὶ δοκεῖν, τάχ’ εἴσει A. Pers. 246, etc. ; without μοι, X. An. 4.5.1.
it seems good to me, it is my pleasure, δοκεῖ ἡμῖν χρῆσθαι Th. 4.118, cf. A. Ag. 1350; freq. of a public resolution, τοῖσι Ἕλλησι δόξαι… ἀπαιτέειν Hdt. 1.3, etc. ; ἔδοξεν Ἀργείοισιν A. Supp. 605, cf. Th. 1010; esp. in decrees and the like, ἔδοξε τῇ βουλῇ, τῷ δήμῳ, Ar. Th. 372, Th. 4.118, cf. IG 1.32, etc. ; τὰ δόξαντα S. El. 29, D. 3.14; παρὰ τὸ δοκοῦν ἡμῖν Th. 1.84, etc. ; — Pass., δέδοκται Hdt. 4.68; οὕτω δέδοκται; S. Ph. 1277, etc. ; εἰ ἐπαινῆσαι δεδόκηται Pi. N. 5.19; δεδόχθω τὸ ἄτοπον τοῦτο Pl. Lg. 799e, etc. ; τοῦτ’ ἐστ’ ἐμοὶ δεδογμένον E. Heracl. 1; δεδογμέν’ [ἐστί]… τήνδε κατθανεῖν S. Ant. 576, cf. OC 1431; τὰ δεδογμένα Hdt. 3.76; δεδόχθαι τῇ βουλῇ καὶ τῷ δήμῳ IG2². 1.12, etc. c. acc. abs., δόξαν when it was decreed or resolved, δόξαν αὐτοῖς ὥστε διαναυμαχεῖν Th. 8.79; δόξαν δέ σφι (sc. λιπέσθαι) Hdt. 2.148; δόξαν ἡμῖν ταῦτα Pl. Prt. 314c, cf. X. An. 4.1.13; ἰδίᾳ δοκῆσάν σοι τόδ’… ; E. Supp. 129; also δεδογμένον αὐτοῖς Th. 1.125, etc. ; but also δόξαντος τούτου X. HG 1.1.36; δόξαντα ταῦτα καὶ περανθέντα ib. 3.2.19.
to be reputed, c. inf., Pi. O. 13.56, P. 6.40; ἄξιοι ὑμῖν δοκοῦντες Th. 1.76; δοκοῦντες εἶναί τι men who are held to be something, men of repute, Pl. Grg. 472a; τὸ δοκεῖν τινὲς εἶναι… προσειληφότες D. 21.213; τὸ φρονεῖν ἐδόκει τις εἶναι περιττός Plu. Arist. 1; οἱ δοκοῦντες Heraclit. 28 (dub.), E. Hec. 295; τὰ δοκοῦντα, opp. τὰ μηδὲν ὄντα, Id. Tr. 613; μετ’ ἀρετῆς δοκούσης ἐς ἀλλήλους γίγνεσθαι Th. 3.10; to be an established, current opinion, Arist. APo. 76b24, al. ; τὰ δοκοῦντα Id. Metaph. 1088a16, al. ; — Pass., οἱ δεδογμένοι ἀνδροφόνοι those who have been found guilty of homicide, D. 23.28; also αἱ δοκούμεναι Πέρσαις τέχναι Polem. Call. 60. (The two senses of δοκέω are sts. contrasted, τὰ ἀεὶ δοκοῦντα… τῷ δοκοῦντι εἶναι ἀληθῆ that which seems true is true to him who thinks it, Pl. Tht. 158e; τὸ δοκοῦν ἑκάστῳ τοῦτο καὶ εἶναι τῷ δοκοῦντι ib. 162c.)

fut. δόξω ; aor. ἔδοξα, Hom. h. 2.205 ; perf. δέδογμαι ; p. auch δοκήσω, Aesch. Prom. 586 ; Ar. Nub. 554 ; δοκᾱσεῖς, Theocr. 1.150 ; ἐδόκησα, Od. 20.93 ; Pind. Ol. 6.40, 13.54 ; Ar. Ran. 1485 ; Eur. Suppl. 141, u. einzeln bei sp.D.; perf. δεδόκηκα, Aesch. Eum. 299 ; δεδόκημαι, Pind. N. 5.19 ; Ar. Vesp. 726 ; Her. 7.16 ; ἐδοκήθην, Eur. Med. 1417, Alc. 1164. Bei Homer öfters in den Formen δοκέεις, δοκέει, δοκεῖ ; δοκέω Il. 7.192 ; δοκέουσι(ν) Il. 93.459, Od. 1.227 ; δόκησε Od. 10.415, 20.93.
Δοκέω = scheinen, den Anschein haben, wird dem wirklichen Sein entgeggstzt ; οὐ γὰρ δοκεῖν ἄριστος ἀλλ' εἶναι θέλει Aesch. Spt. 574 ; μὴ ὄντες ἀλλὰ δοκοῦντες Plat. Rep. IV.421a, u. öfter ; vgl. noch Soph. σοὶ μὲν δοκεῖν ταῦτ' ἔστ', ἐμοὶ δ' ἄγαν φρονεῖν Aj. 942 ; Xen. vrbdt τῷ δόξαι μὲν μέγαν καὶ καλὸν φανῆναι τὸν Κῦρον Cyr. 8.3.14 ; doch ist φαίνεσθαι, »in die Augen fallen«, nachdrücklicher ; Plat. vrbdt οἱ θεοὶ ἡμῖν ποιοῦσι δοκεῖν σφᾶς παντοδαποὺς φαίνεσθαι, es scheint uns, daß sie in verschiedener Gestalt erscheinen, Rep. II.581e ; dgl. Xen. Mem. 2.1.22. – Die gewöhnlichste Konstruktion von Hom. an ist ὥς μοι δοκεῖ εἶναι ἄριστα, Il. 19.215 ; ἐσθλός μοι δοκεῖ εἶναι, Od. 2.83 ; δοκέεις δέ μοι οὐκ ἀπινύσσειν, 5.342 ; 17.415 ; ἄλλοι μοι δοκέουσι παροίτεροι ἔμμεναι ἵπποι, Il. 23.459 ; δοκεῖτε δή μοι τῆσδε κοινωνεῖν χθονός, Aesch. Suppl. 520 ; κάκιστος εἶναι δοκεῖ, Soph. Ant. 181 ; u. so in Prosa überall ; Xen. vrbdt auch ἐδόκει δὲ θεῖον εἶναι καὶ σαφῶς ὑποχωρῆσαι τὸν ποταμόν, An. 1.5.19, wo der acc. c. inf. als Subjekt zu betrachten ; vgl. 3.1.11 ; – οὐδὲ ὁρᾶν ἐδόκει, er schien sie nicht zu bemerken, er tat, als sehe er sie nicht, Xen. Hell. 4.5.6 ; vgl. Her. 1.10 ; Ar. Eq. 1143. – An Vrbdgn, wie εἰ σεαυτῇ τυγχάνεις δοκοῦσά τι φρονεῖν Soph. El. 1044, οἱ δοκοῦντες πεπαιδεῦσθαι, die sich für gelehrt halten, Plut. Thes. 2, schließen sich solche, wo δοκῶ, wie das lat. mihi videor, teils meinen, glauben, teils gedenken, vorhaben bedeutet und als eine gewisse Urbanität des Ausdrucks gilt ; δοκέω νικησέμεν Ἕκτορα, es scheint mir, daß ich, d.i. ich glaube, daß ich den Hektor besiegen werde ; δοκεῖτε δὴ ναίειν Ἀλυθῆ πέργαμα Aesch. Prom. 957 ; δοκοῖμ' ἂν της νόσου πεφευγέναι Soph. Phil. 1038 ; δοκῶ ἄντρον εἰσορᾶν ibd. 27 ; αὐτὴ γὰρ ὑμῶν ἕνεκά μοι λέξειν δοκῶ, ich denke zu sprechen, ich werde sprechen, Ar. Eccl. 170 ; ἄλλην τινὰ ἐννενοηκέναι δοκεῖς ὁδὸν κρείττω ; meinst du ? Xen. An. 2.2.10 ; ἐδόκουν ἀκοαειν τινῶν Plat. Theaet. 501d ; ἐγὼ μέν μοι δοκῶ κατακείσεσθαι, ich will mich niederlegen, Phaedr. 230e, u. öfter ; ἔδοξα ἀκοῦσαι ὄνομα αὐτῷ εἶναι Ἀγάθωνα, er heißt, wenn mir recht ist, wenn ich mich recht erinnere, Agathon, Prot. 315e. Vgl. noch für inf. praes. u. aor. εἰσιών μοι τὸν ὄνον ἐξάγειν δοκῶ Ar. Vesp. 177 ; αὐτὴν καὶ φιλῆσαί μοι δοκῶ, ich will sie küssen, Av. 671 ; Xen. ἡδέως ἄν μοι δοκῶ κοινωνῆσαι Cyr. 8.7.25. – Bes. von Träumen, τεκεῖν δράκοντ' ἔδοξεν Aesch. Ch. 527 ; vgl. Her. 7.18, 5.56 ; Ar. Fesp. 15 ; Plat. Theaet. 158c. – Es folgt aber auch der acc. c. inf., es kommt mir so vor, ich meine, daß ; Τροίαν νῦν πεπορθῆοθαι δοκεῖς Aesch. Ag. 577 ; δοκῶ μὲν οὖν σφε μηδὲ προσβαλεῖν πύλαις Spt. 615 ; τὴν δοκῶ οὖν μοι ἐγὼ παρακαλεῖν σε Plat. Prot. 840a ; ἐγὼ οὐκ ἄν ποτ' εἰς τοσοῦτον αἰκίας πεσεῖν ἔδοξα Soph. O.C. 753 ; εὕδειν νιν ἔδοξα Eur. Or 169 ; 85s. So Her. 1.8 u. öfter, wie Folgde ; περί τινος, Her. 9.65 ; dah. auch καὶ τούτους τί δοκεῖτε ; was meint ihr von diesen ? Xen. An. 5.7.26 ; Plat. auch im pass., περὶ τούτων δοκεῖσθαι, geglaubt, angenommen werden, Rep. X.612d ; u. τὰ δοκούμενα, was gemeint wird, IV.490a ; δεδόκησαι παρ' ἐμοὶ γενναῖος ἀνήρ, du giltst mir für einen edlen Mann, Eur. Med. 763. – Sehr gewöhnlich ist das eingeschobene ὡς ἐμοὶ δοκεῖ, ὡς μὲν σοὶ δοκεῖ, Aesch. Spt. 351 ; Soph. O.R. 435 ; u. in Prosa bes. bei Plat. oft, nicht immer beschränkend, wie es mir scheint, sondern auch, wenn ich mich recht erinnere, wenn mir recht ist, ut opinor, Plat. Symp. 173b ; seltener auch τῷ πατρί, δοκῶ, Πυριλάμπης ὄνομα, Parm. 126b ; ὡς μὲν τοῖς πλείστοις ἐδόκουν Xen. An. 1.4.7. So steht auch der inf. absol., δοκεῖν ἐμοί, meines Bedünkens, meiner Meinung nach, Soph. El. 402 ; Her. 1.172, u. häufig, wie Folgde ; Plat. Euthyd. 275a ; ἀληθῆ ἔμοιγε δοκεῖν Men. 81a. – Hieran reiht sich noch
a) δοκεῖν, in der Gerichtssprache, überwiesen, überführt erscheinen, ἂν δ' ἁλῷ καὶ δοκῇ εἰργάσθαι Dem. 23.71, wie bei den Römern videtur fecisse ; dah. δεδογμένοι καὶ ἑαλωκότες ἀνδροφόνοι ibd. 28 ; u. milder, »erfunden werden«, ἂν παρὰ τοὺς νόμους δόξῃ πείθειν νέους Plat. Polit. 299c ; vgl. Phaed. 113d ff.
b) δοκεῖ μοι, es scheint mir gut, ich beschließe, bestimme, bes. von Beschlüssen des Volks oder Senats ; Ἐτεοκλέα μὲν θάπτειν ἔδοξε Aesch. Spt. 999 ; τοιαῦτ' ἔδοξε τῷδε Καδμείων τέλει ibd. 1016 ; τίνα πέμπειν δοκεῖς ibd. 632 ; τῇ βουλῇ καὶ τῷ δήμῳ Plat. Phaedr. 258a ; δοκεῖ πορευτέον εἶναι Xen. An. 4.5.1 ; ἐδόκει συγκαλέσαντας λοχαγοὺς λέγειν 4.1.26, u. öfter ; bes. ἔδοξε ταῦτα, bei Abstimmungen ; dah. im partic., δοκοῦντα καὶ δόξαντ' ἀπαγγέλλειν με χρή Aesch. Spt. 996 ; Soph. El. 29, Aj. 1029 ; so κατά u. παρὰ τὸ δοκοῦν, τὰ τῷ πλήθει δόξαντα, die Beschlüsse, Plat. Polit. 298d ; ζημιούσθω τῇ δοξάσῃ πᾶσι κοινῇ ζημίᾳ Legg. XII.960a ; δεδογμέν', ὡς ἔοικε, τήνδε κατθανεῖν Soph. Ant. 752, wie δήμου δέδοκται ψηφίσματα Aesch. Suppl. 596. Absol., δόξαν δὲ ταῦτα, als dies beschlossen worden, Plat. Prot. 314c ; Xen. An. 4.1.13 ; Luc. Nigr. 2 ; δόξαντα ταῦτα Andocid. 1.81 ; Xen. Hell. 3.2.19 ; auch δεδογμένον αὐτοῖς, Thuc. 1.125. Seltener δόξαντος δὲ τούτου, Xen. Hell. 1.1.36 ; δοξάντων δὲ καὶ τούτων 5.2.24. – Man merke noch πῶς δοκεῖς, was als Zwischensatz ein Staunen ausdrückt, was meinst du dazu ? denk einmal ! τοῦτον λαβοῦσα, πῶς δοκεῖς, καθύβρισεν Eur. Hipp. 446 ; Ar. Plut. 742 ; – οἱ δοκοῦντες εἶναί τι, die etwas zu sein scheinen, d.i. vornehm, neben σεμνός Plat. Euthyd. 303c ; οἱ δοκοῦντες, im Ggstz von ἀδοξοῦντες, Eur. Hec. 298 ; vgl. Troad. 608.

δοκέω, -ῶ
(< δόκος, opinion, < δέκομαι, Ion, form of δέχ-), [in LXX for טוֹב, נָדַב, etc. ;]
__1. to be of opinion, suppose: Mat.24:44, Luk.12:40, Heb.10:29; with inf., Mat.3:9, Luk.8:18 24:37, Jhn.5:39 16:2, Act.12:9 27:13, 1Co.3:18 7:40 8:2 10:12 14:37, Gal.6:3, Php.3:4, Jas.1:26; with accusative and inf., 1Co.12:23, 2Co.11:16; before ὅτι, Mat.6:7 26:53, Mrk.6:49, Luk.12:51 13:2, 4 19:11, Jhn.5:45 11:13, 31 13:29 20:15, 1Co.4:9, 2Co.12:19, Jas.4:5.
__2. to seem, be reputed: Act.25:27; with inf., Mrk.10:42, Luk.10:36 22:24, Act.17:13 26:9, 1Co.11:16 12:22, 2Co.10:9, Gal.2:6, 9, Heb.4:1 12:11; οἱ δοκοῦντες, those of repute, Gal.2:2. Impers., it seems, with dative of person(s);
__(a) to think: Mat.17:25 18:12 21:28 22:17, 42 26:66, Jhn.11:56, Heb.12:10;
__(b) to please, seem good to: with inf., Luk.1:3, Act.15:22, 25 15:23, 34.†
SYN. (δοκέω 1): ἡγέομαι 2, νομίζω2, οἴομαι; ἡ. and ν. properly express belief resting on external proof, ἡ. denoting the more careful judgment; δ. and οἴ. imply a subjective judgment which in the case of οἴ. is based on feeling, in δ. on thought (see Schmidt, with 17) (δοκέω2): φαίνομαι; φ., from the standpoint of the object, 'expresses how a matter phenomenally shows and presents itself'; δ., from the standpoint of the observer, expresses one's subjective judgment about a matter (see Tr., Syn., LXXx; Cremer, 204). (AS)