διϊ·πετής, ής, ές [ῐῑ] qui vole à travers le ciel, HH. Ven. 4.

Étym. Διός, πέτομαι.

διϊ·πετής, ής, ές [ῐῑ]
      1 qui tombe de Zeus, càd. du ciel : διϊπετεῖς ἄνεμοι, NONN. D. 5, 220, vents qui soufflent du ciel ; διϊπετὴς ποταμός, IL. 16, 174 ; OD. 4, 477 ; HÉS. fr. 25 Gaisford, fleuve ou torrent tombant du ciel, càd. formé d’eau pluviale ; διϊπετῆ ὕδατα, PLUT. Mar. 21, eaux de pluie ;
      2 p. suite, en parl. de la lumière, de l’air, limpide, pur, EUR. Bacch. 1268, au cp. διϊπετέστερος.

Étym. Διός, πετ- de πίπτω.

ές (πίπτω, Wurzel Πετ-), vom Zeus (d.h. vom Himmel) herabgefallen ; scheint ursprünglich nur Beiwort von Flüssen gewesen zu sein ; die zu Grunde liegende Vorstellung ist die, daß die Quellen durch das Regenwasser gespeist werden ; Apoll. Lex. Hom. p. 58.33 διϊπετέος ἀπὸ Διὸς πεπληρωμένου. Bei Homer siebenmal, von Flüssen, im genitiv., διϊπετέος ποταμοῖο Versende : Il. 16.174, 17.263, 21.268, 326, Od. 4.477, 581, 7.284. – Hes. frg. bei Schol. Ap.Rh. 1.757, ποταμός, der vom Regen entstehende, anschwellende, wie Plut. Mar. 21 ὕδατα δ. vom Regen sagt ; ἄνεμοι Nonn. D. 5.220 ; Eur. Bacch. 1266 vrbdt αἰθὴρ λαμπρότερος καὶ διϊπετέστερος, nach EM. = διαυγέστερος, heller, reiner, vielleicht mit Beziehung auf die Blitze, die nach EM. ebenfalls διϊπετεῖς heißen ; διϊπετῆ νεῶν σταθμά (πυρσοῖς πυραίθει στρατός) Eur. Rhes. 43. – Vgl. διοπετής.