δια·πρύσιος, α ou ος, ον [ῠ] qui pénètre profondément :
      1 en parl. d’un lieu, qui se prolonge au loin, vaste, PD. N. 4, 51 ; adv. διαπρύσιον, IL. 17, 748, en se prolongeant en avant ;
      2 en parl. du son, pénétrant, perçant, HH. Ven. 19 ; SOPH. O.C. 1479 ; adv. διαπρύσιον, IL. 8, 227 ; 11, 275, avec un cri perçant ; en parl. d’un instrument, avec un son perçant, HH. Ven. 80 ;
      3 fort, violent : πόλεμος δ. DL. 2, 143, guerre acharnée ; δ. κεραϊστής, HH. Merc. 336, voleur déclaré (sel. d’autres, qui perce tout, qui pénètre partout).

➳ Fém. -ιος, HH. Ven. 19.

Étym. de διαπρό avec suff. *-tyo-, le υ étant p.-ê. d’orig. éol.

α, ον, going through, piercing, in Hom. only as Adv., πρὼν πεδίοιο διαπρύσιον τετυχηκώς a hill piercing into, running out into, the plain, Il. 17.748. of sound, piercing, thrilling, ἤϋσεν δὲ διαπρύσιον he gave a piercing cry, 8.227; δ. κιθαρίζων h.Ven. 80; in late Prose, τορόν τι βοῶν καὶ δ. Agath. 4.11. later as Adj., Ἀπείρῳ διαπρυσία far-stretching, Pi. N. 4.51. freq. of sound, piercing, ὀλολυγαί h.Ven. 19; ὄτοβος S. OC 1479 (lyr.); κέλαδος E. Hel. 1308 (lyr.); in late Prose, οἰμωγαί J. BJ 2.1.2. δ. κεραϊστής a downright thief, h.Merc. 336; δ. πόλεμος open war, D.L. 2.143. Adv. -ίως loudly, ἱστορίας μαρτυρία κηρύττουσα δ. D.S. 11.38; metaph, intensely, μισεῖσθαι ὑπό τινος Sch. Ar. Pax 481.

α, ον, auch 2 End., H.h. Ven. 19, sich weithin erstreckend, hindurchdringend ; Einige leiten das Wort wohl entschieden falsch von διαπρό ab ; es ist vielmehr wohl aus ΔΙαΠΕΡάΣΙΟΣ entstanden, das Ε ausgestoßen, Υ äolisch für α, von διαπεράω, hindurchdringen. Vgl. διαμπερές. Apollon. Lex.Homer. p. 58.23 διαπρύσιον· διάτονον. Homer siebenmal, alle Stellen in der Ilias, accusat. singul. adverbial, fast überall in der Formel ἤυσεν δὲ διαπρύσιον, Δαναοῖσι (Τρώεσσι) γεγωνώς, weithinrief er, Il. 8.227, 11.275, 586, 12.439, 13.149, 17.247 ; anders Il. 17.748 ὥς τε πρὼν ἰσχάνει ὕδωρ ὑλήεις, πεδίοιο διαπρύσιον τετυχηκώς, ὅς τε καὶ ἰφθίμων ποταμῶν ἀλεγεινὰ ῥέεθρα ἴσχει, ἄφαρ δέ τε πᾶσι ῥόον πεδίονδε τίθησιν πλάζων· οὐδέ τί μιν σθένεϊ ῥηγνῦσι ῥέοντες, ein in die Ebene weit hinein ragender Bergrücken. – Pind. N. 4.51 Νεοπτόλεμος δ' ἀπείρῳ διαπρυσίᾳ, βουβόται τόθι πρῶνες ἔξοχοι κατάκεινται Δωδώναθεν ἀρχόμενοι πρὸς Ἰόνιον πόρον, das sich weithin erstreckende, weite, große Land ; – δ. κιθαρίζων H.h. Ven. 80 ; vgl. Ap.Rh. 1.1272 ; ὄτοβος, vom Donner, Soph. Tr. 781 ; κέλαδος Eur. Hel. 1324 ; ὀλολυγαί H.h. Ven. 19 ; Callim. Del. 258 ; Sp., die auch das
• adv. διαπρυσίως so gebrauchen. – Aber κεραϊστής, weit berühmt od. durchtrieben, H.h. Merc. 336 ; πόλεμος, heftig, DL. 2.143.