δια·γελάω-ῶ :
      1 rire de, se moquer de, acc. EUR. Bacch. 272, 322 ; XÉN. An. 2, 6, 26 ; PLUT. M. 1118 c ; LUC. Nigr. 33, etc. ;
      2 prendre un air riant, en parl. du temps, TH. H.P. 8, 2, 4 ; C.P. 4, 5, 1 ; du jour, TH. C.P. 1, 12, 8 ; 2, 1, 4 ; de la mer, PLUT. Cæs. 4, etc.

laugh at, mock, τινά E. Ba. 272, 322, X. An. 2.6.26, J. AJ 16.7.6, Phld. Piet. 110, Plu. 2.1118c; τῶν ἰαμάτων τινὰ δ. ὡς ἀπίθανα ἐόντα IG 4.951.35 (Epid.); abs., Luc. Pseudol. 16.
intr., look bright, of the weather, Thphr. HP 8.2.4, CP 1.2.8; δ. ἡ ἡμέρα Procop. Aed. 1.1; of water, Plu. 2.950b, cf. Caes. 4.

(γελάω), verlachen, τινά, Eur. Bacch. 272 ; Xen. An. 2.6.26 u. Sp., wie Luc. Nigr. 33. – Intr., lächeln, heiter sein ; übertr., τὰ διαγελῶντα θαλάττης, die Stille des Meeres, Plut. Caes. 4 ; ὥρας διαγελώσης, ἡμέρας, Theophr. u. Sp., sich aufheitern ; vom ersten Dämmern des Tages, B.A. 54.