δι·άνδιχα [ῐχ] adv. :
      1 en deux parties, en deux, EUR. H.f. 1029 ; A.RH. 2, 1111 ; fig. δ. μερμηρίζειν, IL. 1, 189, être partagé entre deux avis ;
      2 par moitié ; σοὶ δὲ δ. δῶκε, IL. 9, 37, et il te donna l’une des deux choses.

Étym. διά, ἄνδιχα.

Adv. = ἄνδιχα, two ways, δ. μερμηρίζειν halt between two opinions, Il. 1.189; σοὶ δὲ δ. δῶκε endowed thee by halves, 9.37; in tmesi, διὰ δ’ ἄνδιχα θυμὸν ἔχουσιν Hes. Op. 13; διὰ δ’ ἄνδιχα ἔαξα broke it in twain, Theoc. 25.256, cf. A.R. 2.1109; once in Trag., δ. κλῇθρα κλίνεται E. HF 1029 (lyr.); also δ. νηὸς ἰούσης, perh.
with sails and oars, A.R. 1.934.

zwiefach (διά, ἀνά, δίχα); Hom. viermal : διάνδιχα μερμήριξεν Versende Il. 1.189, 8.167, 13.455, er schwankte zwischen zwei Entschlüssen ; Il. 9.37 σοὶ δὲ διάνδιχα δῶκε Κρόνου παῖς ἀγκυλομήτεω· σκήπτρῳ μέν τοι δῶκε τετιμῆσθαι περὶ πάντων, ἀλκὴν δ' οὔ τοι δῶκεν, er gab dir von zwei Dingen eines. Vgl. δίχα und ἄνδιχα. – Folgende : διάνδιχα κλῇθρα κλίνεται δόμων Eur. Herc.Fur. 1029 ; νῆα διάνδιχ' ἔαξε Ap.Rh. 2.1109. Auch in tmesi, διὰ δ' ἄνδιχα θυμὸν ἔχουσιν Hes. O. 13 ; vgl. διὰ δ' ἀμπερές, Od. 21.422.