ου (ὁ) :
   I (δῆμος, peuple) :
      1 qui est de la classe du peuple : δ. λεώς, AR. Pax 921, le peuple (lat. plebs) ; abs. homme du peuple, p. opp. à βασιλεύς, HDT. 2, 172 ; à τύραννος, HDT. 5, 11 ; EUR. Ion 625 ; δημόται, EUR. Alc. 1057, El. 643 ; I.A. 340, etc. les gens du peuple, le peuple : joint à πένητες, XÉN. Mem. 1, 2, 58 ; cf. Cyr. 2, 3, 7 et 15 ; 8, 3, 5 ;
      2 c. ἰδιώτης, HPC. V. med. 8 ;
      3 simple particulier, APP. Samn. 1 ;
   II (δῆμος, dème) concitoyen de dème, SOPH. O.C. 78 ; AR. Nub. 210 ; Lys. 985 ; Pl. 254 et 322 ; PLAT. Theag. 121 d ; ISOCR. 263 a ; DÉM. 314, 3 ; p. ext. concitoyen, en gén. PD. N. 7, 65 (dor. δαμότης [ᾱ]).

Étym. δῆμος.

ου, ὁ, Dor. δαμότας, also δαμέτας, one of the people, commoner, opp. a man of rank, Tyrt. 4.5, Hdt. 2.172, 5.11, X. Cyr. 2.3.7; ἄνδρα δ. S. Aj. 1071; δ. ὅμιλος Ar. Pax 921; δ. τε καὶ ξένος E. Supp. 895; δημόται καὶ πένητες X. Mem. 1.2.58; — fem. δημότις, ιδος, opp. βασίλισσα, Plb. 22.20.2; pl., opp. εὐγενέσταται, D.C. 62.15. = ἰδιώτης, γνωστὰ λέγειν δημότῃσι speak popularly, Hp. VM 2, cf. Acut. 8; ἀμαθίη τῶν δ. Id. Art. 67.
one of the same people, fellow-citizen, Pi. N. 7.65, E. Alc. 1057. at Athens and elsewhere, member of a deme or of the same deme, S. OC 78, Susario 1, Pl. Ap. 33e, D. 18.261, IG2². 1172, etc. ; φράτερας καὶ δ. Cratin.Jun. 9; — so fem. δημότις, ιδος, Ar. Lys. 333, Theoc. 28.22.

ου, ὁ,
1) Einer aus dem Volk, zum Volke gehörig, gemeiner Mann ; Ggstz βασιλεύς, Her. 2.172 ; τύραννος, 5.11, wie Eur. Ion 625 ; ἀνὴρ δ., Soph. Aj. 1050 ; Ant. 686 ; λεώς, Ar. Pax 921 ; dah. plur. δημόται, das Volk, Eur. Alc. 1057 u. öfter ; neben πένητες, die gemeinen Leute, Xen. Mem. 1.2.58 ; vgl. Cyr. 2.3.7 ; sonst nicht so in att. Prosa ; sondern
2) der Bürger eines Demos, wie Soph. O.C. 78 τοὶς ἐνθάδ' αὐτοῦ δημόταις sagt ; οἱ ἐμοὶ δ., meine Gaugenossen, tribules, Ar. Nub. 210 u. öfter ; Plat. Theag. 121d u. Folgde ; allgemeiner, Pind. N. 7.65, Mitbürger.