[ῡ] (seul. prés. et impf.) tarder, HOM. A.RH.

➳ Prés. sbj. 2 sg. épq. δηθύνῃσθα, OD. 12, 121 ; inf. -ύνειν, OD. 17, 278 ; A.RH. 2, 75 ; part. -ύνων, IL. 6, 519 ; A.RH. 2, 985 ; ANTH. 5, 223. Impf. 3 sg. poét. δήθυνε [ῡ] IL. 6, 503.

Étym. δηθά.

pres. and impf. only, Ep. subj. δηθύνῃσθα Od. 12.121; (< δηθά): — tarry, delay, Il. 6.503, AP 5.222.6 (Maced.); of disease, to be prolonged, Aret. SD 1.2; δ. οὔασι to be slow of hearing, Orph. L. 467.

entstanden aus *δηθύνjω, verwandt δηθά, = lange verweilen, zögern, zaudern ; Homer. Il. 1.27 δηθύνοντα ; 6.519 δηθύνων ; Od. 12.121 ἢν γὰρ δηθύνῃσθα κορυσσόμενος παρὰ πέτρῃ ; Il. 6.503 οὐδὲ Πάρις δήθυνεν ἐν ὑψηλοῖσι δόμοισιν, ἀλλ' ὅ γ' ἐπεὶ κατέδυ τεύχεα, σεύατ' ἔπειτ' ἀνὰ ἄστυ, ποσὶ κραιπνοῖσι πεποιθώς ; Od. 17.278 μηδὲ σὺ δηθύνειν, Homerisch infinitiv. anstatt des imperativ. – Apoll.Rh. 2.75, 985.