'adv. c. δεῦρο, d’ord. avec un verbe au plur. δεῦτ' ἄγετ', IL. 7, 350, allons, voyons ! δεῦτ' ἴομεν, IL. 14, 128 (cf. 22, 450 ; OD. 2, 410 ; 8, 133), allons, marchons ! ou avec un voc. plur. δεῦτε, φίλοι, IL. 13, 481, allons, amis ! avec le sg. ἄγε, mais suivi d’un voc. plur. δεῦτ' ἄγε, ἡγήτορες, OD. 8, 11, allons, chefs (des Phéaciens), rar. chez les Trag. EUR. Med. 894 ; en prose, PLUT. Cor. 33 ; SPT. Gen. 11, 3, 4 ; Ps. 73, 8, etc. ; NT. Matth. 28, 6, etc.'

Adv., as pl. of δεῦρο, come hither! in Hom. with pl. imper. (exc. δεῦτ’ ἄγε Φαιήκων ἡγήτορες Od. 8.11), either expressed, δεῦτ’ ἄγετ’ Il. 7.350, al. ; or understood, δεῦτε, φίλοι 13.481; δεῦθ΄, ἵνα… ἴδησθε Od. 8.30; rarely in Lyr., Sappho 60, 65, and Trag., δεῦτε, λείπετε στέγος E. Med. 894; in later Prose, δ. οἰκοδομήσωμεν LXX Ge. 11.4; δ. ἴδετε Ev. Matt. 28.6; δ. καὶ ἀκούσατε Arr. Epict. 3.23.6; δ. πρός τινα Plu. Cor. 33.

ermunternder Zuruf, hierher, wohlan, adverb., aber wie ein plural. zu δεῦρο gebildet ; s. Herodian. μονήρ. λέξ. p. 27.1 ; Apoll. lex. Homer. p. 57.32 δεῦτε· ἄγετε δή. Man hat vermutet, δεῦτε sei aus δεῦρ' ἴτε entstanden. Bei Homer ist δεῦτε ungleich seltner als δεῦρο. Als sehr bedenkliche var. erscheint δεῦτε in der Anrede an einen Einzelnen Od. 8.145, δεῦτ' ἄγε καὶ σύ, ξεῖνε πάτερ, πείρησαι ἀέθλων, bessere Lcsart δεῦρ' ἄγε, und Od. 8.205, τῶνδ' ἄλλων ὅτινα κραδίῃ θυμός τε κελεύει, δεῦτ' ἄγε πειρηθήτω, bessere Lesart δεῦρ' ἄγε. Mit dem singularischen ἄγε verbunden als Anrede an Mehrere Od. 8.11, δεῦτ' ἄγε, Φαιήκων ἡγήτορες ἠδὲ μέδοντες, εἰς ἀγορὴν ἰέναι, ὄφρα ξείνοιο πύθησθε, vgl. Scholl. Mit dem dual. des Verbs als Anrede an Zwei Il. 22.450, δεῦτε, δύω μοι ἕπεσθον. In der Anrede an Mehrere mit dem plural. des Verbs, konjunktiv. hortativ.: Od. 2.410 δεῦτε, φίλοι, ἤια φερώμεθα ; 8.133 δεῦτε, φίλοι, τὸν ξεῖνον ἐρώμεθα ; Il. 14.128 δεῦτ' ἴομεν πόλεμόνδε ; mit ἄγετε Il. 7.350 δεῦτ' ἄγετ', Ἀργείην Ἑλένην καὶ κτήμαθ' ἅμ' αὐτῇ δώομεν Ἀτρείδῃσιν ἄγειν ; mit einem imperativ., durch καί verbunden, Il. 13.481, δεῦτε, φίλοι, καί μ' οἴῳ ἀμύνετε. Ohne Verbum, Anrede an Mehrere, Od. 8.307, Ζεῦ πάτερ ἠδ' ἄλλοι θεοί, δεῦθ', ἵνα ἔργα γελαστὰ καὶ οὐκ ἐπιεικτὰ ἴδησθε. Aehnlich schrieb Kallistratos Od. 2.410, Scholl. Didym. Καλλίστρατος δεῦτε, φίλοι, ὄφρ' ᾖα φερώμεθα. Od. 8.250 wird von Strab. 10. p. 473 mit δεῦτε angeführt, δεῦτ' ἄγε, Φαιήκων βητάρμονες ὅσσοι ἄριστοι, bessere Lesart ἀλλ' ἄγε. – sp.D. u. NT, wo, wie bei δεῦρο, nicht immer an ein Herkommen zu denken. – Vgl. noch Buttmann Lexil. 2, 227 ff, wo auch Einiges über δηῦτε.

δεῦτε
adv., as pl. of δεῦρο, 1. (b), which see, [in LXX chiefly for לְכוּ ;]
come on! come here! come!: with imperat., Mat.25:34 28:6, Jhn.4:29 21:12, Rev.19:17; with subjc., Mat.21:38, Mrk.12:7; before ὀπίσω, Mat.4:19, Mrk.1:17; πρός, Mat.11:28; εἰς, Mat.22:4, Mrk.6:31.†
(AS)