ος ou η, ον [ῠ]
      1 qui concerne le maître, du maître, part. du maître de maison (lit, HH. Cer. 144 ; maison, ESCHL. Ch. 942 ; AR. Th. 42, etc.), δ. χρήματα, XÉN. Œc. 9, 16 ou subst. τὰ δ. ibid. 14, 2, les biens du maître ; subst. ὁ δ. fils du maître de maison, APP. Civ. 4, 44 ; p. ext. le maître de maison lui-même, TYRT. (PAUS. 4, 14, 5) ;
      2 souverain, impérieux, ESCHL. Pers. 587.

➳ Fém. plur. -υναι, PD. P. 4, 267.

Étym. δεσπότης.

ον, also η, ον Pi. P. 4.267: — of or belonging to the master or lord, λέχος h.Cer. 144; δόμοι δ. A. Ch. 942 (lyr.); μέλαθρα Ar. Th. 42 (anap.); τὰ δ. χρήματα the master΄s property, X. Oec. 9.16 (δεσπόσυνα, τά, ib. 14.2, Phld. Oec. p. 24J.); δ. ἀνάγκαι arbitrary rule, A. Pers. 587 (lyr.); also, = τῆς δεσποίνης, γόνατα Tim. Pers. 136. Subst., = δεσπότης, Tyrt. 6.2 (cf. Plu. Lyc. 28), Anaxandr. 41.33 (anap.), GDI 4334 (Megiste). = verna, Eust. 846.13.

ον, -συναι κίονες Pind. P. 4.267;
1) dem Hausherrn gehörig, λέχος H.h. Cer. 144 ; μέλαθρα Ar. Th. 42 ; χρήματα Xen. Oec. 9.16 ; ohne Zusatz, τὰ δ., das Eigentum des Herrn, 14.2 ; ὁ δ., der Sohn des Hausherrn, filius herilis, Ath. IV.131c ; App. B.C. 4.44 ; der Herr selbst, Tyrt. bei Paus. 4.14.5 ; παρὰ δεσποσύνοις τοῖς ἡμετέροις Anaxandr. Ath. IV.131 (v. 33); vgl. Plut. Lyc. 28, wo die Lesart schwankt zwischen τοὺς δεσποσύνους u. τὰς -ύνας.
2) königlich, ἀνάγκαι Aesch. Pers. 587.