Ionisch δειρή, ἡ, der Hals. Das Wort ist entstanden aus ΔΕΡΙα, Wurzel Δερ-, δέρω, δείρω, entstanden aus ΛΕΡίΩ, vgl. ἡ δέρα, δέρη, Nebenform von δειρή ; EM. s.v. Δέρη p. 257.1 κυρίως δὲ δέρη καὶ δειρά καλεῖται ἐπὶ τῶν τετραπόδων, ὁ τῶν ἀλόγων ζῴων τράχηλος, διὰ τὸ ἐντεῦθεν ἐκδέρεσθαι· καταχρηστικῶς δὲ καὶ ἐπὶ ἀνθρώπων ; vgl. Cram. An. Oxon. 3.91.20 ; Apollon. Lex.Homer. p. 56.32 Δειρή ὁ τράχηλος. κέκληται δὲ ἀπὸ τῶν τετραπόδων, διὰ τὸ ἀπὸ τούτων τῶν μερῶν ἄρχεσθαι δείρεσθαι. Homer gebraucht δειρή von Göttern, Menschen und Tieren : Il. 3.396 θεᾶς περικαλλέα δειρήν, Aphrodite ; 19.285 ἁπαλὴν δειρήν, Briseis ; Od. 22.472 δειρῇσι, Mägde des Odysseus ; 23.208 δειρῇ, Odysseus ; Il. 3.371 ἁπαλὴν δειρήν, Paris ; 18.177 ἁπαλῆς δειρῆς, Patroklus ; 13.202 ἁπαλῆς δειρῆς, der Troer Imbrios ; 12.204 δειρήν, Adler ; Od. 2.153 δειράς, zwei Adler ; 12.90 ἓξ δειραὶ περιμήκεες, Scylla. – Folgende : Eur. Hecub. 154 χρυσοφόρου δειρῆς, Polyrena ; Hes. Th. 727 δειρήν, Tartarus ; Sp. Ep., z.B. Apoll.Rh. 4.127 περιμήκεα τείνετο δειρὴν ὄφις. – Wegen der Aehnlichkeit mit einem Halse hießen auch Bergrücken δειραί ; die zugehörigen Kuppen und Bergspitzen sind gleichsam die Köpfe dieser »Hälse« oder »Nacken« : Pind. Ol. 3.28, 4.63 ; Nicand. Th. 502. Vgl. δειράς, άδος.