ή, όν :
   I craintif, d’où :
      1 timide, en parl. de pers., THC. 2, 62 ; p. opp. à θρασύς, DIPH. (ATH. 35 d) ; δ. πρός τι, PLUT. M. 530 f (joint à ἄτολμος) ; ou avec l’inf. ANTH. 6, 232, qui craint de faire qqe ch. ; en parl. d’animaux : δ. τινος, ANTH. 9, 410, qui a peur de qqe ch. ; en parl. de plantes : δ. πρὸς χειμῶνας, PLUT. M. 939 c, plante qui craint les températures rigoureuses ; en parl. de choses : δ. λόγος, EUR. Andr. 758, langage timide ;
      2 lâche, IL. 13, 278 (p. opp. à ἄλκιμος) ; AR. Pl. 439 ; τὸ δειλόν, EUR. H.f. 316, lâcheté ; d’où accusation de lâcheté, EUR. Or. 783 ;
   II p. ext. :
      1 vil, méprisable, IL. 1, 293 ; OD. 8, 351 ;
      2 bas, vulgaire, de condition inférieure, en parl. de pers. p. opp. à ἐσθλός, HÉS. fr. 55 Gaisford ; à ἀγαθός, THGN. 393 ; à ἀμείνων, THGN. 463 ; en parl. de choses : ἔργα δειλά, THGN. 307, actions basses (joint à ἔπη δύσφημα) ; δ. κέρδη, SOPH. Ant. 326, gain honteux ;
      3 en gén. faible, pauvre, malheureux, IL. 17, 670 ; 23, 65 ; OD. 5, 299 ; 9, 65 ; ἆ δειλέ, ἆ δειλοί, ἆ δειλώ (v. ἆ) ; avec un gén. ἆ δειλὲ ξείνων, OD. 14, 361, malheureux étranger ! en parl. de choses, γῆρας δ. HÉS. O. 113, vieillesse misérable.

• Cp. -ότερος, LGN 2, 1. • Sup. -ότατος, AR. Pl. 123, 439.

Étym. R. indo-europ. *duei-, craindre ; v. δείδω.

ή, όν, (< δέος); of persons, cowardly, opp. ἄλκιμος, Il. 13.278; opp. ἀνδρεῖος, Pl. Phdr. 239a, etc. ; hence, vile, worthless, Il. 1.293; δειλαί τοι δειλῶν γε καὶ ἐγγύαι Od. 8.351; opp. ἐσθλός, lowborn, mean, Hes. Fr. 164; πλοῦτος καὶ δειλοῖσιν ἀνθρώπων ὁμιλεῖ B. 1.50; ἀγαθοὶ δειλῶν ἐπὶ δαῖτας ἴσιν Eup. 289; of animals, Hdt. 3.108; c. gen., δειλὸς μυάγρης afraid of…, AP 9.410 (Tull. Sab.); c. inf., ib. 6.232 (Crin.). Adv. -λῶς Theoc. Adon. 15, Plu. 2.26b. more commonly, miserable, wretched, with a compassionate sense, δειλοὶ βροτοί poor mortals! Il. 22.31, al. ; ἆ δειλέ poor wretch! ἆ δειλοί poor wretches! 17.201, Od. 20.351; ἆ δειλὲ ξείνων 14.361; Πατροκλῆος δειλοῖο Il. 17.670. of things, miserable, wretched, γῆρας Hes. Op. 113; δ. δ’ ἐνὶ πυθμένι φειδώ ib. 369; τὰ δ. κέρδη S. Ant. 326; ἔργα, λόγος, etc., Thgn. 307, E. Andr. 757, etc. ; Comp., Longin. 2.1; Sup., Ar. Pl. 123; neut. pl. as Adv., ὀχλεῖ μοι δειλὰ ὁ Τρωΐλος PIand. 11.4 (iii AD). — Trag. use δειλός chiefly in former sense, δείλαιος in latter.

(entstanden aus ΔΕ-Ι-ΛΟ'Σ, Wurzel ΔΕ = ΔΙ, verwandt δέος, δείδω),
a) furchtsam, feig, Ggstz von ἄλκιμος, Il. 13.278 ; vgl. Arist. Eth. 2.7.3 ; oft bei Plat. u. a. Att.; Ggstz θρασύς Diphil. Ath. III.35d. Auch mit dem gen., vor etwas, σμίνθος – οὐδὲ μυάγρης δειλός Gemin. 9 (XI.410).
b) überh. schlecht, schwach, verächtlich ; δειλός τε καὶ οὐτιδανός Il. 1.293 ; δειλαί τοι δειλῶν γε καὶ ἐγγύαι ἐγγυάασθαι Od. 8.351. Dah. bei Theogn. Ggstz von ἀγαθός u. ἀμείνων, 393, 463 ; vgl. Hes. O. 711.
c) unglücklich, bejammernswert, u. mit dem Ausdrucke mitleidigen Bedauerns, arm, oft Hom.; ὤ μοι ἐγὼ δειλός, weh mir Aermstem, Od. 5.299 ; δειλοῖσι βροτοῖσιν, den armen Sterblichen, Il. 22.31 ; Anrede ἆ δειλέ, Il. 17.201, ἆ δειλοί, Od. 10.431, ἆ δειλώ Il. 17.443, Od. 21.86 ; mit genitiv., ἆ δειλὲ ξείνων Od. 14.361, 21.288. So δειλοῖς ἐν νεκύεσσι Theocrit. 16.43. Attisch heißt dies δείλαιος. S. Scholl. Aristonic. Il. 17.38, 22.31, 23.65 Herodian. 11.441, 17.201 Apollon. Lex.Homer. p. 56.30 Lehrs Aristarch. p. 122.

δειλός, -ή, όν
(< δέος), [in LXX for רַךְ, etc. ;]
cowardly, fearful: Mat.8:26, Mrk.4:40, Rev.21:8.†
(AS)