δακρυ·χέων, fém. -χέουσα [αῠ] part. épq. qui verse des larmes, (masc.) IL. 9, 14 ; ESCHL. Sept. 917 ; (fém.) IL. 22, 79 ; A.RH. 1, 250. Postér. δακρυχέω, verser des larmes, ANTH. 12, 72 ; 3 sg. -χέει, ANTH. 7, 600 ; inf. -χέειν, NONN. D. 19, 168 ; impf. itér. 3 sg. δακρυχέεσκε, NONN. Jo. 20, 11.

➳ Dans Hom., sel. d’autres, δάκρυ χέων en deux mots. Part. fém. dor. δακρυχέοισα, CALL. Cer. 80.

Étym. δ. χέω.

ουσα, wrongly written for δάκρυ χέων in Hom., etc. ; hence Nonn. formed δακρυχέειν in trans. sense, bewail, D. 5.532.

Tränen vergießend, weinend ; Hom. öfters : δακρυχέων Od. 2.24, δακρυχέοντος Il. 1.360, δακρυχέοντα Od. 14.280, δακρυχέοντες Il. 24.714, δακρυχέουσα Il. 6.405, δακρυχεούσης Od. 19.208, δακρυχεούσῃ Od. 11.183, δακρυχέουσαι Il. 18.340. Vielleicht ist getrennt δάκρυ χέων zu schreiben, vgl. κατὰ δάκρυ χέουσα Il. 18.428, θαλερὸν κατὰ δάκρυ χέουσα Il. 6.496, τέρεν κατὰ δάκρυ χέουσα Il. 3.142, θαλερὸν κατὰ δάκρυ χέοντα Od. 4.556, θαλερὸν κατὰ δάκρυ χέοντες Od. 10.201, θαλερὸν κατὰ δάκρυ χέουσαι Od. 22.447 ; s. Classen Beobacht. über den homer. Sprachgebrauch 2 S. 23. – Aeschyl. Sept. 919 ἐτύμως δακρυχέων ἐκ φρενός ; – Sp., die auch δακρυχέειν u. δακρυχέεσκε bilden, Nonn.; vgl. Mel. 15 (XII.72); Iul. Aeg. 56.