'α ou ος, ον, qui provient de la divinité, envoyé par un dieu, d’où :
      1 divin, νὺξ δ. HH. Merc. 97, la nuit divine ; τὰ δαιμόνια, THC. 2, 64, ce qui vient des dieux (p. opp. à τὰ ἀπὸ τῶν πολεμίων ; ou à τὰ ἀνθρώπεια, XÉN. Mem. 1, 1, 12) ; εἰ μή τι δαιμόνιον εἴη, XÉN. Mem. 1, 3, 5, si ce n’était pas qqe inspiration de la divinité ;
      2 p. suite, qui a un caractère divin, merveilleux, extraordinaire ; en parl. de choses : πράγματα δ. PLAT. Ap. 27 c, affaires extraordinaires ; δ. τέρας, SOPH. Ant. 376, prodige merveilleux ; εὐεργεσία δ. DÉM. 18, 9, bienfait divin ; σοφία δ. PLAT. Crat. 396 d, sagesse divine ; en mauv. part : ἄχη δ. ESCHL. Pers. 581, douleurs extraordinaires ; δ. τύχη, PLAT. Hipp. ma. 304 b, malheur extraordinaire ; adv., δαιμόνια, AR. Pax 585, d’une façon merveilleuse ; en parl. de pers. δ. καὶ θαυμαστός, PLAT. Conv. 219 b, homme divin et merveilleux ; σοφὸς δ. ἀνήρ, ibid. 203 a, ou δ. τὴν σοφίαν, LUC. Philops. 32, homme d’une sagesse divine, càd. merveilleuse ; dans Hom. touj. au voc. (δαιμόνιε, δαιμονίη, δαιμόνιοι) : en b. part. δαιμόνιε ξείνων, OD. 14, 443, noble étranger ! de même δαιμόνιε ἀνδρῶν, HDT. 4, 126 ; 7, 48, homme excellent ! postér. chez les Att. avec une nuance d’ironie ou pour flatter (cf. ὦ βέλτιστε) : ὦ δαιμόνιε, AR. Ran. 44, 175, ô homme divin ! ὦ δαιμόνι' ἀνδρῶν, AR. Eccl. 564 ; ὦ δαιμόνι' ἀνθρώπων, AR. Av. 1638, homme extraordinaire ! cf. PLAT. Gorg. 489 d, Theæt. 180 b, etc. ; en mauv. part, càd. c. expression de pitié : δαιμονίη ! infortunée, IL. 24, 194 ; ou c. expression de dédain : δαιμόνιε, insensé ! misérable ! IL. 2, 190, 200, etc. ; au plur. OD. 4, 774 ; 18, 406.

• Cp. -ώτερος, DC. 53, 8.

➳ Fém. -ιος, ESCHL. Sept. 891.

Étym. δαίμων.

'

α, ον ; also ος, ον A. Th. 892, Lys. 6.32, OGI 383.175 (Commagene): — of or belonging to a δαίμων ; properly miraculous, marvellous, but; in Hom. only in voc., δαιμόνιε, δαιμονίη, good sir, or lady, addressed to chiefs or commoners, Il. 2.190, 200, al., Hes. Th. 655; pl., Od. 4.774; esp. in addressing strangers, 23.166, 174; used by husbands and wives, Il. 6.407, 486 (Hector and Andromache), 24.194 (Priam to Hecuba); later c. gen., δαιμόνιε ἀνδρῶν Hdt. 4.126, 7.48, 8.84; freq. in Com., in an iron. sense, ὦ δαιμόνι’ ἀνδρῶν Ar. Ec. 564, 784, etc. ; ὦ δαιμόνι’ Id. Ra. 44, 175; ὦ δαιμόνι’ ἀνθρώπων Id. Av. 1638, cf. Pl. R. 344d, 522b, Grg. 489d, etc. from Hdt. and Pi. downwds. (Trag. in lyr.), heaven-sent, miraculous, marvellous, βῶλαξ Pi. P. 4.37; τέρας B. 15.35, S. Ant. 376; ὁρμή Hdt. 7.18; ἀραί, ἄχη, A. Th. 892, Pers. 581; ἡ φύσις δ. ἀλλ’ οὐ θεία Arist. Div. Somn. 463b14; εὐεργεσία D. 2.1; εἰ μή τι δ. εἴη were it not a divine intervention, X. Mem. 1.3.5, cf. S. El. 1270; τὰ δαιμόνια visitations of heaven, ways of God, Th. 2.64, X. Mem. 1.1.12; πολλαὶ μορφαὶ τῶν δ. E. Alc. 1159, al. ; δ. ἀνάγκη Lys. l.c. ; δ. τύχη of ill fortune, Pl. Hp. Ma. 304b; Ἄπολλον, ἔφη, δαιμονίας ὑπερβολῆς ! Id. R. 509c. of persons, τῷ δ. ὡς ἀληθῶς καὶ θαυμαστῷ Id. Smp. 219b; ὁ περὶ τοιαῦτα σοφὸς δ. ἀνήρ ib. 203a; δαιμόνιος τὴν σοφίαν Luc. Philops. 32; Comp. -ώτερος D.C. 53.8. Adv. -ίως by Divine power, opp. ἀνθρωπίνως, Aeschin. 3.133, cf. Pl. Ti. 25e; marvellously, Ar. Nu. 76; δ. περί τι ἐσπουδακώς Aeschin. 1.41; δ. ποιεῖ, of remedies, Aët. 15.14, al. ; [οἶνος] δ. γέρων Alex. 167.5; δ. καὶ μεγαλοπρεπῶς prob. in Epicur. Fr. 183 (cf. δάϊος); neut. pl. as Adv., δαιμόνια Ar. Pax 585; δαιμονιώτατα ἀποθνῄσκει most clearly by the hand of the gods, X. HG 7.4.3; also in fem. dat., δαιμονίᾳ, formed like κοινῇ, θεσπεσίῃ, etc., Pi. O. 9.110.

auch 2 End., Aesch. Spt. 873 ; Lys. 6.32 u. Sp., wie Hdn. 1.9;
a) bei Hom. nur Anrede im vocat., δαιμόνιε, Il. 6.407, δαιμονίη, 6.486, δαιμόνιοι, Od. 4.774, 18.406, als Ausdruck des Staunens über etwas Außerordentliches, über die menschliche Natur Hinausgehendes u. Einwirkung eines göttlichen Wesens Verratendes ; sowohl bewundernd als in tadelndem Sinn : Verblendeter, Heilloser, Unseliger, Il. 6.826, 9.40 u. sonst. Vgl. Scholl. Il. 2.190 und Lehrs Aristarch. 158. Sogar die Hera wird Il. 1.561, 4.31 vom Zeus, u. Aphrodite 3.399 von der Helena so angeredet. Mit einem genitiv., δαιμόνιε ξείνων Od. 14.443 ; δαιμόνιε ἀνδρῶν Her. 7.48 ; letzteres, wie oft bei Att., ironisch : Wunderlicher, Sonderbarer ; doch auch schmeichelhafte Anrede, Ar. Lys. 883, Ran. 44 ; vgl. Plat. Gorg. 489d, Theaet. 180b.
b) von Pind. an, was von einer Gottheit verhängt ist, von ihr herrührt, sowohl glücklich als unglücklich, z.B. πούς, glücklicher Fuß, Pind. Ol. 6.8 ; κίων, göttlicher, 8.27 u. öfter ; so Tragg., ἄχη Aesch. Pers. 573 ; τέρας Soph. Ant. 372 ; ὁρμή Her. 7.18 ; φέρειν χρὴ τά τε δαιμόνια ἀναγκαίως, τά τε ἀπὸ τῶν πολεμίων ἀνδρείως Thuc. 2.64 ; Ggstz τὰ ἀνθρώπεια Xen. Mem. 1.1.12 ; σοφία Plat. Crat. 396d ; μηχανή Soph. 266b ; πράγματα Apol. 27c ; τύχη, unglücklich, Hipp. mai. 304b ; ἀνάγκη Lys. 6.32 ; δαιμονίᾳ τινὶ καὶ θείᾳ εὐεργεσίᾳ Dem. 2.1 ; – • Adv. δαιμονίᾳ, durch göttliches Geschick, Pind. Ol. 9.110, wie δαιμονίως, im Ggstz von ἀνθρωπίνως, Aesch. 3.133;
δαιμονιώτατα θνήσκει, sehr glücklich, Xen. Hell. 7.4.3.
c) übh. außerordentlich, σοφὸς δ. ἀνήρ Plat. Symp. 203a ; δαιμόνιος τὴν σοφίαν, von übermenschlicher Weisheit, 25e ; Ar. Pl. 675 ; ἐσπουδακὼς περί τι Aesch. 1.41, u. sonst ; ebenso δαιμόνια Ar. Pax 585.