ου (τὸ) :
      1 être surnaturel intermédiaire entre la divinité et l’homme (μεταξὺ θεοῦ τε καὶ θνητοῦ, PLAT. Conv. 202 d), d’où génie, démon, PLAT. l. c. ;
      2 p. ext. divinité, HDT. 5, 87 ; XÉN. Mem. 1, 1, 2 ; PLAT. Ap. 24 b ; d’où puissance divine, en gén. PLAT. Epin. 992 d ; DÉM. 124, 26 ;
      3 démon, càd. voix intérieure qui parle à l’homme, le guide et le conseille, p. ex. le démon dont Socrate se disait inspiré, XÉN. Mem. 1, 1, 2 ; PLAT. Ap. 40 a, Euthyd. 272 e, etc. ;
      4 postér. le mauvais esprit, le démon, SPT. Deut. 32, 17 ; Tob. 3, 8, etc. ; Ps. 90, 6, etc. NT. JOS. etc.

Étym. neutre de δαιμόνιος.

τό, divine Power, Divinity, Hdt. 5.87, E. Ba. 894 (lyr.), Isoc. 1.13, Pl. R. 382e, etc. ; τὸ δαιμόνιον ἄρ’ ἢ θεὸς ἢ θεοῦ ἔργον Arist. Rh. 1398a15, cf. 1419a9; οἱ θεοὶ εἴσονται καὶ τὸ δ. D. 19.239; φοβεῖσθαι μή τι δ. πράγματ’ ἐλαύνῃ some fatality, Id. 9.54; τὰ τοῦ δ. the favours of forlune, Pl. Epin. 992d.
inferior divine being, μεταξὺ θεοῦ τε καὶ θνητοῦ Id. Smp. 202e; καινὰ δ. εἰσφέρειν X. Mem. 1.1.2, Pl. Ap. 24c, cf. Vett.Val. 67.5, etc. ; applied to the ΄genius΄ of Socrates, X. Mem. 1.1.2, Pl. Ap. 40a, Tht. 151a, Euthphr. 3b.
evil spirit, δ. φαῦλα Chrysipp. Stoic. 2.338, cf. LXX De. 32.17, To. 3.8, Ev. Matt. 7.22, al., PMagLond. 1.46.120 (iv AD).

τό (neutr. von δαιμόνιος), die Wirkung der Gottheit, die in dem Menschen wohnende Stimme des Göttlichen, Socrates bei Plat., die sich bei ihm bes. abmahnend äußerte, Theaet. 151a, Euth. 3d ; vgl. Xen. Mem. 1.1.2, 1.4.2 ; übh. = Gottheit, δαιμόνια ἕτερα καινὰ νομίζω Apol. 24b ; 27e steht erst δαιμόνια καὶ θεῖα, nachher δαίμονες καὶ θεοί. Nach Plat. Symp. 202e πᾶν τὸ δαιμόνιον μεταξύ ἐστι θεοῦ τε καὶ θνητοῦ. – Dem. 19.239 vbdt οἱ θεοὶ εἴσονται καὶ τὸ δ. – Auch übh. = θεός, z.B. Isocr. 1.13, u. bes. bei Sp. – Im NT der böse Geist, z.B. δαιμόνια ἐκβάλλειν Matth. 10.8 ; bei Luc. Asin. 24, das Gespenst.

δαιμόνιον, -ου, τό
(neut. of δαιμόνιος, -α, -ον, divine), [in LXX (so also in π; see MM, Exp., x) for שֵׁד, אֱלִיל, (freq. in To) ;]
__1. as in cl.;
__(a) the Divine power, Deity (Hdt., Plat., al.);
__(b) an inferior divinity, deity or demon (as in magical π, Deiss., BS, 281; MM, Exp., x): ξένα δ., Act.17:18.
__2. (a) in OT, heathen deities, false gods (e.g. Deu.32:17, Psa.95 (96):5);
__(b) in NT, evil spirits, demons: θύουσιν δαιμονίοις, 1Co.10:20; διδασκαλίαι δαιμονίων, 1Ti.4:1; προσκυνεῖν τὰ δ., Rev.9:20; ἄρχων τῶν δ., Mat.9:34; especially (syn. with πνεῦμα ἀκάθαρτον) as operating upon and 'possessing' (of. δαιμονίζομαι) men: Mat.11:18, and al.; εἰσέρχεσθαι δ. εἰς. . ., Luk.8:30; δ. ἔχειν, Luk.4:33; δ. ἐκβάλλειν, Mat.7:22 In the phrase πνεῦμα δαιμονίου ἀκαθάρτου, Luk.4:33, the wider cl. usage (1. b) is recognised, ἀκ. being elsewhere in NT, the epithet of πν., and δ. = πν. ἀκ. (see ICC, in l; Cremer, 168)
(AS)