ονος (ὁ, ἡ) qui sait, qui connaît, habile dans, gén. ARCHIL. 4.

Étym. Cf. δαήμων.

ονος (ὁ, ἡ) :
   I dieu, déesse :
      1 en parl. de divinités déterminées, c. θεός et θεά, IL. 1, 222 ; 3, 420, etc. ; HH. 19, 22 ; par substitution à θεός, OD. 6, 172 ; 21, 201 ; PD. TRAG. etc. ;
      2 d’ord. dans Hom. un dieu, une divinité, en un sens général : δαίμονι ἶσος, IL. 5, 438, égal ou semblable à un dieu ; d’où la puissance divine, la divinité (p. opp. à θεός, un dieu en personne) : πρὸς δαίμονα, IL. 17, 98, contre la volonté des dieux ; σὺν δαίμονι, IL. 11, 792, avec l’assistance des dieux, par la faveur des dieux ; de même κατὰ δαίμονα, HDT. 1, 111, comme il plaît aux dieux, à la volonté des dieux, au hasard ; en ce sens, joint à τύχη, LYS. 135, 33 ; ESCHN. 69, 38 ; et, en b. part, à συντυχία, AR. Av. 544 ; de même, au pl. τύχην καὶ δαίμονας, PLAT. Rsp. 619 c, la fortune et les dieux ; périphr. δαίμονος τύχη, PD. O. 8, 67 ; EUR. Hipp. 832, la fortune, le hasard ;
      3 p. suite, destin, sort ; en b. part, heureux destin, bonheur, ESCHL. Pers. 158, 601, etc. ; d’ord. en mauv. part, destin contraire, infortune, malheur, OD. 5, 396 ; 11, 61, etc. ; ESCHL. Sept. 705, etc. ; SOPH. O.C. 76, etc. ; δαίμονα δώσω, IL. 8, 166, je te donnerai ton destin, càd. la mort ;
   II après Hom. :
      1 οἱ δαίμονες, sorte de dieux inférieurs (entre θεός et ἥρως), PLAT. Leg. 738 d ; cf. Rsp. 342 a ; placés à la suite des dieux, PLAT. Leg. 848 d ; nés des dieux, mais non dieux eux-mêmes, ARSTT. Rhet. 3, 18, 2 ; cf. PLAT. Ap. 27 d ;
      2 postér. mauvais esprit, démon, NT. Matth. 8, 31 ; Marc. 5, 12 ; Luc. 8, 29 ; JOS. A.J. 8, 2, 5, etc. ;
   III âme d’un mort :
      1 οἱ δαίμονες, les âmes des hommes de l’âge d’or, sorte de génies tutélaires, intermédiaires entre les dieux et les hommes ; HÉS. O. 121 ;
      2 postér. οἱ δ. âmes des morts, en gén. LUC. Luct. 24, d’où au sg. esprit qu’on peut évoquer, ombre, ESCHL. Pers. 620 ; EUR. Alc. 1003 ;
      3 p. ext. en b. et en mauv. part, génie attaché à chaque homme, à une cité, etc. et qui personnifie en qqe sorte son destin : ἀγαθὸς δ. DS. 4, 51, bon génie ; δ. κακός, PLUT. Cæs. 69, mauvais génie ; en gén. PLUT. Artax. 15 ; M. 109 d ; particul. ἀγαθὸς δ. le bon génie qu’on invoquait à la fin des repas, COM. (ATH. 486 f, 693 b, etc.) ; cf. ἀγαθοδαιμονιστής.

➳ Voc. δαίμων, SOPH. O.C. 1480 ; ou δαῖμον, THCR. Idyl. 2, 11.

Étym. δαίω, partager, « celui qui distribue à chacun son lot, son sort » ; cf. sscr. bhága-, part, destin ; bhájati, diviser.

ονος, voc. δαίμων S. OC 1480 (lyr.), δαῖμον Theoc. 2.11, ὁ, ἡ, god, goddess, of individual gods or goddesses, Il. 1.222, 3.420, etc. ; δαίμονι ἶσος 5.438; ἐμίσγετο δαίμονι δαίμων, of Φιλίη and Νεῖκος, Emp. 59.1 ; — but more freq. of the Divine power (while θεός denotes a God in person), the Deity, cf. Od. 3.27; πρὸς δαίμονα against the Divine power, Il. 17.98; σὺν δαίμονι by its grace, 11.792; κατὰ δαίμονα, almost, = τύχῃ, by chance, Hdt. 1.111; τύχᾳ δαίμονος Pi. O. 8.67; ἄμαχος δ., i.e. Destiny, B. 15.23; in pl., ὅτι δαίμονες θέλωσιν, what the Gods ordain, Id. 16.117; ταῦτα δ’ ἐν τῷ δ. S. OC 1443; ἡ τύχη καὶ ὁ δ. Lys. 13.63, cf. Aeschin. 3.111; κατὰ δαίμονα καὶ συντυχίαν Ar. Av. 544.
the power controlling the destiny of individuals; hence, one΄s lot or forlune, στυγερὸς δέ οἱ ἔχραε δ. Od. 5.396, cf. 10.64; δαίμονος αἶσα κακή 11.61; δαίμονα δώσω I will deal thee fate, i.e. kill thee, I 1.8.166; freq. in Trag. of good or ill fortune, ὅταν ὁ δ. εὐροῇ A. Pers. 601; δ. ἀσινής Id. Ag. 1342 (lyr.); κοινός Id. Th. 812; γενναῖος πλὴν τοῦ δαίμονος S. OC 76; δαίμονος σκληρότης Antipho 3.3.4; τὸν οἴακα στρέφει δ. ἑκάστῳ Anaxandr. 4.6; personified as the good or evil genius of a family or person, δ. τῷ Πλεισθενιδῶν A. Ag. 1569, cf. S. OT 1194 (lyr.); ὁ ἑκάστου δ. Pl. Phd. 107d, cf. PMagLond. 121.505, Iamb. Myst. 9.1; ὁ δ. ὁ τὴν ἡμετέραν μοῖραν λελογχώς Lys. 2.78; ἅπαντι δ. ἀνδρι συμπαρίσταται εὐθὺς γενομένῳ μυσταγωγὸς τοῦ βίου Men. 16.2 D. ; δ. ἀλάστορες Id. 8D. ; ὁ μέγας [τοῦ Καίσαρος] δ. Plu. Caes. 69; ὁ σὸς δ. κακός ibid. ; ὁ βασιλέως δ. Id. Art. 15; ἦθος ἀνθρώπῳ δ. Heraclit. 119; Ξενοκράτης φησὶ τὴν ψυχὴν ἑκάστου εἶναι δ. Arist. Top. 112a37. δαίμονες, οἱ, souls of men of the golden age, acting as tutelary deities, Hes. Op. 122, Thgn. 1348, Phoc. 15, Emp. 115.5, etc. ; θεῶν, δ., ἡρώων, τῶν ἐν ᾍδου Pl. R. 392a; less freq. in sg., δαίμονι δ’ οἷος ἔησθα τὸ ἐργάζεσθαι ἄμεινον Hes. Op. 314; τὸν τὲ δ. Δαρεῖον ἀγκαλεῖσθε, of the deified Darius, A. Pers. 620; νῦν δ’ ἐστὶ μάκαιρα δ., of Alcestis, E. Alc. 1003 (lyr.), cf. IG 12(5).305.5 (Paros); later, of departed souls, Luc. Luct. 24; δαίμοσιν εὐσεβέσιν, = Dis Manibus, IG 14.1683; so θεοὶ δ., ib. 938, al. ; also, ghost, Paus. 6.6.8. generally, spiritual or semi-divine being inferior to the Gods, Plu. 2.415a, al., Sallust. 12, Dam. Pr. 183, etc. ; esp.
evil spirit, demon, Ev. Matt. 8.31, J. AJ 8.2.5; φαῦλοι δ. Alex.Aphr. Pr. 2.46; δαίμονος ἔσοδος εἰς τὸν ἄνθρωπον, Aret. SD 1.4; πρᾶξις ἐκβάλλουσα δαίμονας PMagPar. 1227. ἀγαθὸς δ.
the Good Genius to whom a toast was drunk after dinner, Ar. V. 525, Nicostr.Com. 20, D.S. 4.3, Plu. 2.655e, Philonid. ap. Ath. 15.675b, Paus. 9.39.5, IG 12(3).436 (Thera), etc. ; of Nero, ἀ. δ. τῆς οἰκουμένης OGI 666.3; of the Nile, ἀ. δ. ποταμός ib. 672.7 (i AD); of the tutelary genius of individuals (supr. 1), ἀ. δ. Ποσειδωνίου SIG 1044.9 (Halic.); pl., δαίμονες ἀ., = Lat. Di Manes, SIG 1246 (Mylasa); Astrol., ἀγαθός, κακός δ., names of celestial κλῆροι, Paul. Al. N. 4, O. 1, etc. (Less correctly written Ἀγαθοδαίμων). = δαήμων, knowing, δ. μάχης skilled in fight, Archil. 3.4.
(Pl. Cra. 398b, suggests this as the orig. sense; while others would write δαήμονες in Archil., and get rid of this sense altogether; cf. however αἵμων. More probably the Root of δαίμων (deity) is δαίω¹ to distribute destinies; cf. Alcm. 48.)

ονος, ὁ, ἡ, Gott, Göttin ; nach Plat. Crat. 398b u. anderen Alten von δαήμων, kundig, wie Ar. chil. frg. 50 sagt δαίμονές εἰσι μάχης ; nach Anderen von δαίω, teilen, als Verteiler der Lebenslose ; = θεός, vgl. Il. 1.222, 3.420, 19.188 ; so auch Tragg. Am gewöhnlichsten bei Hom. göttliches Wesen, wo man keinen bestimmten Gott nennen kann, u. doch aus Erscheinungen u. Ereignissen auf eine übermenschliche wirkende einem θεός zuschreibt ; στυγερὸς δέ οἱ ἔχραε δαίμων, ἀσπάσιον δ' ἄρα τόν γε θεοὶ κακότητος ἔλυσαν, eine verderbliche Gottheit fiel ihn mit Krankheit an, Od. 5.396 (vgl. Soph. Aj. 1194); κακὸς δαίμων 10.64 ; Verhängnis, Schicksal, bes. Unglück ; δαίμονος αἶσα κακή Od. 11.61 ; πρὸς δαίμονα, gegen das Geschick, Il. 17.98 ; σὺν δαίμονι 11.792, mit Gottes Hilfe, wie κατὰ δαίμονα Hippocr. – Unhomerisch Il. 8.166 πάρος τοι δαίμονα δώσω, ich werde dir ein böses Geschick verhängen, dir den Tod geben : Scholl. Didym. vs. 166 δαίμονα δώσω : Ζηνόδοτος πότμον ἐφήσω ; Scholl. Aristonic. vs. 164 ἀθετοῦνται στίχοι τρεῖς, ὅτι εὐτελεῖς εἰσι τῇ κατασκευῇ, καὶ τὸ »πάρος τοι δαίμονα δώσω« τελείως ἐστὶν οὐ κατὰ τὸν ποιητήν· ἀνάρμοστα δὲ καὶ τὰ λεγόμενα τοῖς προσώποις ; Scholl. Didym. vs. 164 (ἄλλως.) τούτους καὶ Ἀριστοφάνης ἠθέτησεν. – Aehnlich wie Homer auch die Tragg.: ὧδε δαίμων τις κατέφθειρε στρατόν Aesch. Pers. 337 ; ἀλάστωρ κακὸς δαίμων 346 ; δαίμων ὑπερβαρὴς ἐμπιτνών Ag. 1148 ; geradezu Unglück, Spt. 794 ; Glück, Pers. 811 ; ὠμὸς δ. Soph. O.R. 828 ; πλὴν τοῦ δαίμονος, außer dem Unglück, der Blindheit, O.C. 76 ; u. sonst ; δαιμόνων κατάστασις, Zustand des Glücks, Eur.; κατὰ δαίμονα, durch Zufall, zufällig, Her. 1.111, wie Dem. κατὰ τύχην τινὰ καὶ δαίμονα 48.24 ; κατὰ δαίμονα καὶ κατὰ συντυχίαν ἀγαθὴν ἥκεις Ar. Av. 544 ; σκέψασθε τὸν δαίμονα καὶ τὴν τύχην Aesch. 3.115 ; vgl. 157 ; Dem. öfter ; Plat. τύχην καὶ δαίμονας Rep. X.619c. Aehnl. δαίμονος τύχη Pind. Ol. 8.67 ; Eur. Hipp. 832. – neben θεός stehend bedeutet es untergeordnete Gottheiten, vgl. Plat. Legg. V.738d τοῖς δὲ μέρεσιν ἑκάστοις θεὸν ἢ δαίμονα ἢ καί τινα ἥρωα ἀποδοτέον, wie Rep. III.342a ; Apol. 27d εἰ δ' αὖ οἱ δαίμονες θεῶν παῖδές εἰσι νόθοι ; Legg. VIII.848d θεῶν καὶ τῶν ἑπομένων θεοῖς δαιμόνων. – Im NT u. K.S. böser Geist, Teufel. – Nach Hes. O. 121 sind δαίμονες Menschenseelen aus dem goldenen Zeitalter, die zwischen Himmel u. Erde sich aufhalten, die Taten der Menschen beobachten u. sie beschirmen, ein Mittelglied zwischen Menschen u. Göttern ; Plat. Phaed. 107, Schutzgeister ; ἀγαθῷ δαίμονι wurde am Ende der Mahlzeit getrunken ; ἡ τἀγαθοῦ δαίμονος φιάλη Xenarch. Ath. XV.693b ; δαίμονος ἀγαθοῦ μετάνιπτρον Antiphan. ib. XI.486 f. – Seelen der Abgeschiedenen, Luc. luct. 24 ; auch im sing., Geist, Schatten, Aesch. Pers. 620 ; Eur. Alc. 1003.

δαίμων, -ονος, ὁ, ἡ
[in LXX for גַּד, Isa.65:11 (א; δαιμονίῳ, AB) * ;]
in cl. and NT = δαιμόνιον; a demon: Mat.8:31.†
(AS)