(seul. prés. au sens d’un fut., et impf.) trouver : δήεις, OD. 6, 291 ; 11, 115, tu trouveras.

➳ Prés. ind. 2 sg. δήεις, OD. ll. cc. ; ANTH. 7, 370 ; etc. ; 1 pl. δήομεν, OD. 4, 544 ; 16, 44 ; 2 pl. δήετε, IL. 9, 418, 685 ; 3 pl. δήουσι, A.RH. 4, 591 ; sbj. 1 pl. δήωμεν, A.RH. 4, 1336 ; opt. 1 pl. δήοιμεν, A.RH. 4, 1460. Impf. 3 sg. ἔδηεν, HSCH.

Étym. p.-ê. R. indo-europ. *des-, trouver, chercher.

burn, EM 265.7.

find, meet with, always in pres. (exc. impf. ἔδηεν Hsch.) with fut. sense, δήεις Il. 13.260, Od. 7.49, AP 7.370 (Diod.); δήομεν Od. 4.544; δήετε Il. 9.418; δήουσι A.R. 4.591; δήωμεν, δήοιμεν, ib. 1336, 1460. (Poet. exc. as etym. of Δηώ in Corn. ND 28.)

bei Homer neunmal, in den Formen δήεις, δήετε, δήομεν, stets mit Futurbedeutung, = »ich werde finden«, mit accusat.: Od. 6.291 δήεις ἀγλαὸν ἄλσος Ἀθήνης ἄγχι κελεύθου, var. lect. δήομεν, s. Scholl. 6.291 und 262 und EM. p. 264.15 ; Od. 7.49 δήεις δὲ διοτρεφέας βασιλῆας δαίτην δαινυμένους, 11.115 δήεις δ' ἐν πήματα οἴκῳ, ἄνδρας ὑπερφιάλους ; 13.407 δήεις τόν γε σύεσσι παρήμενον ; Il. 13.260 δούρατα δ', αἴ κ' ἐθέλῃσθα, καὶ ἓν καὶ εἴκοσι δήεις ἑσταότ' ἐν κλισίῃ ; Od. 16.44 ἡμεὶς δὲ καὶ ἄλλοθι δήομεν ἕδρην σταθμῷ ἐν ἡμετέρῳ ; übertragen : Od. 4.544 ἐπεὶ οὐκ ἄνυσίν τινα δήομεν ; Il. 9.418, 685 ἐπεὶ οὐκέτι δήετε τέκμωρ Ἰλίου, vgl. Scholl. vs. 685. – Homerisch gebraucht ist das Wort unter den Sp. z.B. von Diodor. 13 (VII.370) εἰ δὲ μένανδρον δίζηαι, δήεις ἐν Διὸς ἢ μακάρων. – Bei Apollon. Rhod. die Formen δήουσιν, δήωμεν, δήοιμεν : 4.591 ἁλός, ᾗ ἔνι Κίρκην δήουσιν ; vs. 1460 ἀλλά μιν εἴ πως δήοιμεν στείχοντα δι' ἠπείροιο κιόντες ; vs. 1336 εἴ νύ τι τέκμωρ δήωμεν κομιδῆς. – Ob δήω ursprünglich ein praes. oder ein futur. sei, kann zweifelhaft erscheinen. Hesych. hat die Glosse Ἔδηεν· εὗρεν. In Cram. An.Ox. 1.122.24 findet sich die Stelle Il. 13.260 also angeführt : δούρατα δ' αἴκ' ἐθέλῃσθα καὶ ἓν καὶ εἴκοσι δήσεις ; dies δήσεις mit dem. Σ anstatt δήεις ist kein Schreibfehler ; im EM. wird s.v. Δῆλος καὶ εὔδηλος p. 264, 16 von δήω = εὑρίσκω aus drücklich das futur. δήσω aufgeführt. Das Merkwürdigste ist die Form δέω statt δήω, welche im EM. p. 264.18 aus Alcäus angeführt wird : ἔγω μέν κ' οὐ δέω ταῦτα μαρτυρεῦντας (Bergk P. L. G. ed. 2 frgm. 103 p. 728); vgl. EM. p. 263.47 ; Hesych. kennt den infinitiv. δεῖν = εὐρίσκειν, s.v. Δεῖν. Vgl. noch Herodian. μον. Λέξ. p. 43.20. Buttmann Ausf. Gramm. ed. 2 Bd. 1 S. 397 § 95 Anm. 20 hielt δήω für ein futur. zu Δαώ »erkennen«, »lernen«, δήω zusammengezogen aus δαέω.