ά, όν [ᾰῠ] litt. gratté, d’où :
   I creusé (en ce sens, seul. poét. et surt. épq.), en parl. de grottes creusées dans le roc, IL. 18, 402 ; OD. 2, 20 ; HÉS. Th. 297, ou du roc dans lequel est creusée la grotte, IL. 2, 88 ; OD. 14, 533 ; en parl. d’un port, OD. 12, 305 ; de navires, IL. 2, 454 ; OD. 4, 356, etc. ; d’une lyre, OD. 8, 257 ; 22, 340 ; 23, 144 ; d’un char, PD. N. 9, 28 ;
   II travaillé au ciseau, d’où ciselé, poli ; p. suite :
      1 fin, délicat, en parl. de pieds, ARSTT. H.A. 4, 11, 12 ; d’un bec d’oiseau, ARSTT. P.A. 3, 1, 15 ; d’une ruche d’abeilles, ARSTT. H.A. 5, 23, 2 ; de mets, DIPH. (ATH. 156 f) ; ANAXIPP. (ATH. 404) ;
      2 qui travaille finement, habile aux ouvrages délicats, THCR. Epigr. 7, 5 ; en parl. de l’araignée, ARSTT. H.A. 5, 27, 4 ; 9, 38, 1 ;
      3 fig. de mœurs polies, élégant, gracieux, joint à σοφός, AR. Av. 1272 ; à ἀστεῖος, MACH. (ATH. 579 b) ; PLUT. Mar. 3 ; à κομψός et à σοφός, DIONYS. (ATH. 381 c) ; γλαφυρὸν μειδιᾶν, LUC. D. deor. 20, 11, sourire avec grâce ; τὸ γλαφυρόν, PLUT. Marc. 14, politesse des mœurs.

• Cp. γλαφυρώτερος, ARSTT. Pol. 2, 12, 11 ; P.A. 2, 4, 2 ; etc. • Sup. γλαφυρώτατος, AR. Av. 1272.

Étym. γλάφω.

ά, όν, (< γλάφω) hollow, hollowed, νῆες Il. 2.454, al. ; γ. πέτρη, σπέος 2.88, 18.402; ἄντρον Agath. 1.10 (Sup.); τὰ γ. τῆς γῆς Id. 2.15; γ. φόρμιγξ Od. 17.262; γ. ἅρματα Pi. N. 9.12; γ. λιμήν a deep harbour or cove, Od. 12.305. — In this sense Ep. and Lyr. (not in Trag.); twice in Com., Hermipp. 63.11 (mock-Epic); [ποτήρια] ταπεινὰ καὶ γ. Epigen. 4.3; later πόδες arched, Arist. HA 538b11 (Comp.).
polished; hence, hairless, smooth, of spiders, Arist. HA 555b11.
neat, delicate, ῥύγχος Id. PA 662b8; κηρίον Id. HA 554b28 (Comp.); of dishes, dainty, δειπνάριον Diph. 64.1; ἐμβαμμάτια Anaxipp. 1.35. metaph, subtle, exact, of persons and things, ὦ σοφώτατ΄, ὦ γλαφυρώτατε Ar. Av. 1272; γ. ἀστεῖός θ’ ἅμα Macho ap. Ath. 13.579b; γλαφυρώτερος τῶν νῦν νομοθετῶν Arist. Pol. 1274b8; γλαφυρωτέραν ἔχειν τὴν διάνοιαν Id. PA 650b19; εἴ τι κομψὸν ἢ σοφὸν ἢ γ. οἶσθα Dionys.Com. 3.1, cf. Plot. 4.8.6; τὸ γ.
subtlety, ποικίλλοντες τῷ γ. γεωμετρίαν Plu. Marc.. 14, cf. Iamb. in Nic. p. 20 P. ; γ. τέχναι, θεωρία, Ph. 1.270, 566; Sup., Id. 2.262. Adv., Comp. -οτέρως more subtly, Arist. de An. 405a8.
skilful, neat, χείρ Theoc. Ep. 8.5; [ἀράχνιον] σοφώτατον καὶ γλαφυρώτατον Arist. HA 623a8. Adv. -ρῶς, ἧττον γ. ἔχειν with less finish, Id. Pol. 1271b21, cf. Alex. 110.20.
refined, γλαφυρόν τι καὶ προσαγωγὸν ἐμειδίασεν Luc. DDeor. 20.11; γ. διατριβαί Plu. Cim. 13. Adv. -ρῶς, γ. καὶ περιττῶς διάγειν Id. 2.989c; γ. βιώσας CIG 2004 (Maced.). of literary style, polished, elegant, γ. ἁρμονία D.H. Dem. 36; ῥυθμός Id. Comp. 13; σύνθεσις, opp. αὐστηρά, ib. 21. Adv. -ρῶς, λέγειν Id. Isoc. 2; of music, ἐμελῴδει πάνυ γλαφυρὸν καὶ ἐναρμόνιον Luc. DDeor. 7.4.

(γλάφω, γλύφω), ausgehöhlt, hohl, eigentl. von künstlicher Höhlung, γλαφυρὴ νηῦς Od. 4.356, γλαφυραὶ νέες Il. 2.516, φόρμιγξ Od. 8.257, 17.262, 22.340, die bauchig gewölbte ; von natürlichen Höhlungen, ἐν σπῆϊ γλαφυρῷ Il. 18.402, ἐν σπέσσι γλαφυροῖσι Od. 9.114, 1.15, πέτρης ἐκ γλαφυρῆς Il. 2.88, πέτρῃ ὕπο γλαφυρῇ Od. 14.533, ἐν λιμένι γλαφυρῷ, ein tiefliegender, von Felsen umgebener Hafen, oder auch nur ein sich ins Land hineinerstreckender, eine hohle Bucht, Od. 12.305. Zenodot las Il. 11.480 ἐν νέμεϊ γλαφυρῷ statt ἐν νέμεϊ σκιερῷ, Scholl. Aristonic. ἐν νέμεϊ σκιερῷ : ἡ διπλῆ, ὅτι Ζηνόδοτος γράφει γλαφυρῷ. τοῦτο δὲ σπηλαίῳ ἢ ἄντρῳ οἰκεῖον, νομὰς δὲ ἔχοντι συνδένδρῳ τόπῳ ἀνάρμοστον, vgl. Sengebusch Aristonic. p. 13. – Hes. Th. 297 σπῆϊ ἔνι γλαφυρῷ ; ἅρματα Pind. N. 9.28 ; sp.D., z.B. χθών Agath. (VII.578). Uebh. behauen, dah. geglättet, poliert, sein ; κηρίον Arist. H.A. 4.11, u. öfter ; übertr., ὦ γλαφυρώτατε Ar. Av. 1272 neben σοφώτατε ; so bes. von Arist. an häufig ; Plut. vrbdt βίος γλ. καὶ ἀστεῖος Mar. 3 ; vgl. εἴ τι κομψὸν ἢ σοφὸν ἢ γλαφυρὸν οἶσθα τῶν σεαυτοῦ πραγμάτων Dionys. com. Ath. VIII.381c (v. 2); σοφῶς ταῦτ' οἰκονομήσω καὶ γλαφυρῶς καὶ ποικίλως Alex. ib. III.107a (v. 20); βουλόμενος εἶναι γλ. ἀστεῖός θ' ἅμα Macho Ath. XIII.579b ; χείρ, kunstgeübte Hand, Theocr. ep. 7 (VI.337); Χαρώνδας Arist. Pol. 2.12 ; τὸ γλαφυρόν, die Feinheit, Eleganz, Plut. Marc. 14 ; διατριβαί Cim. 3 ; γλαφυρὸν μειδιᾶν, μελωδεῖν, Luc. D.D. 20.11, 7.4 ; δειπνάριον Diphil. Ath. IV.156f ; ἐμβαμμάτια Anaxipp. ib. IX.404 (v. 35). Auch adv., z.B. ἔχειν Arist. Pol. 2.10.