ή, όν :
      1 primit. brillant, étincelant, éclatant, sans idée de couleur déterminée, en parl. de la mer, IL. 16, 34 ; SOPH. fr. 341, 423 ; EUR. Hel. 407, 1517 ; d’où subst. ἡ γλαυκή, la mer, HÉS. Th. 440 ; en parl. des vagues, AR. Th. 45, etc. ; de l’aurore, THCR. Idyl. 16, 5 ; de la lune, EMPÉD. 176 ; TRIPHIOD. 514 ; des astres, HIM. 13, 37, p. 238 ; particul. de l’éclat des yeux, ARSTT. H.A. 2, 1 ; en parl. de races d’hommes aux yeux clairs, HDT. 4, 108 ; de serpents aux yeux étincelants, PD. O. 8, 37 ; d’Athèna (cf. γλαυκῶπις) EUR. Her. 754, etc. ;
      2 de couleur glauque, d’un vert pâle ou gris, en parl. de la couleur de l’olive, EUR. I.T. 1101 ; de l’olivier, SOPH. O.C. 703 ; ANTH. 9, 87 ; de pierres précieuses (béryl, topaze), DP. 1119 ; qqf. d’un bleu mélangé de blanc, PLAT. Tim. 68 c ; ou d’un bleu pâle ou gris, en parl. des yeux de certains hommes, ARSTT. Probl. 10, 11 (nuance peu goûtée des Grecs, LUC. D. mer. 2, 1).

• Cp. -ότερος, AGÉSIANAX (PLUT. M. 930 e) ; ARSTT. G.A. 5, 1.

➳ Fém. dor. γλαυκά, EUR. ll. cc. ; THCR. l. c.

Étym. p.-ê. pré-grec.

gén. de γλαύξ.

ή, όν, orig. without any notion of colour, gleaming (cf. γλαύσσω, γλαυσός), once in Hom., γλαυκὴ δέ σε τίκτε θάλασσα Il. 16.34 (hence γλαυκὴ δυσπέμφελος, = the sea, Hes. Th. 440); so in Trag. (not A.), γ. λίμνα S. Fr. 371, 476; ἅλς E. Cyc. 16; οἶδμα Id. Hel. 1501 (lyr.); later γ. σελάνα Mesom. Sol. 21; πλήθοντα πυρὸς γλαυκοῖο σελήνη Tryph. 514; ἀστέρες Him. Ecl. 13.37; γ. ἠώς Theoc. 16.5; also γ. δράκων Pi. O. 8.37 (expld. by Sch. as, = γλαύκωψ, γλαυκῶπις). later, of colour (κυανοῦς λευκῷ κεραννύμενος Pl. Ti. 68c; cf. γλαυκότερον κυάνοιο φαείνεται Hegesianax 1), bluish green or grey, of the olive, S. OC 701, E. IT 1101, Tr. 802 (all lyr.), etc. ; of the elder, Emp. 93; ὀπώρα, of grapes, S. Tr. 703; of vine leaves, AP 9.87 (Marc. Arg.); of the beryl and topaz, D.P. 1119 sq. ; μάραγδος Nonn. D. 5.178. freq. of the eye, light blue, grey, opp. μέλας, χαροπός, Arist. GA 779b13, HA 492a3, cf. Paus. 1.14.6; ἔθνος γ. ἰσχυρῶς καὶ πυρρόν Hdt. 4.108, cf. Hp. Aër. 14, Arist. Pr. 892a3, etc. ; γ. Ἀθάνα E. Heracl. 754 (lyr.), Theoc. 28.1, cf. Plot. 4.44.19; cf. γλαυκῶπις ; — this colour was not admired, Luc. DMeretr. 2.1, Philostr. VA 7.42.

(γλαύσσω, λεύσσω), bläulich glänzend, zunächst wohl vom Glanz des unbewölkten Himmels ; die Farbe γλαυκόν entsteht nach Plat. Tim. 68c κυανοῦ λευκῷ κεραννυμένου. So heißt das Meer Il. 16.34 γλαυκὴ θάλασσα, auffallender Weise die einzige Stelle im Hom., an welcher das Wort γλαυκός erscheint, vgl. Scholl. Aristonic.; daneben Γλαύκη Eigenname Il. 18.39, Γλαῦκος Eigenname Il. 6.119, γλαυκῶπις oft Hom., γλαυκιάω Il. 20.172. Bei Hes. Th. 440 substantivisch ἡ γλαυκή = das Meer, τοῖς οἳ γλαυκὴν δυσπέμφελον ἐργάζονται, vgl. Scholl. Il. 16.34. Auch der Eigenname Γλαύκη Il. 18.39 geht auf die Farbe des Meeres. Aehnlich λίμνη Soph. frg. 341, 423 ; ἅλς, οἶδμα ἅλιον, Eur. Hel. 407, 1517 ; κῦμα Ar. Th. 45 ; vgl. Ran. 665, Av. 1339 ; δράκοντες Pind. Ol. 8.37, was der Schol. φοβεροί, φοβερόφθαλμοι erkl., also vom funkelnden, hellen Blick des grünlichblauen Auges, vgl. γλαυκῶπις u. γλαυκὰ Ἀθάνα Eur. Her. 754 ; von den Augen Her. 4.108 u. Sp. – Ebenfalls auf grünlich-blaue Farbe gehend ἐλάα Soph. O.C. 706 ; Eur. I.T. 1101 ; ὀπώρα Tr. 700 ; χλόη Eur. Suppl. 258 ; vom Glase Antiphil. 6 (VI.250). – Bloß = glänzend, leuchtend ; ἠώς Theocr. 16.5 ; Σελήνη Dionys. 2 ; ἀστέρες Himer. Eclog. 13.37.