γλαυκιάω-ῶ (seul. prés. ind. 3 pl. et part. épq. et ion. γλαυκιόων, postér. en prose γλαυκιῶν) :
      1 avoir des yeux aux reflets glauques, en parl. d’un lion, IL. 20, 172 (part. γλαυκιόων) ; HÉS. Sc. 430 (id.) ; d’une panthère, OPP. C. 3, 70 (3 pl. ind. γλαυκιόωσι) ; d’un homme, HLD. 7, 10 (part. γλαυκιῶν) ; d’une pierre précieuse, DP. 1121 (part. γλαυκιόων) ;
      2 être atteint de glaucome (v. γλαύκωμα), Q. SM. 12, 408 (part. pl. γλαυκιόωντες).

Étym. γλαυκός.

Hom. only in Ep. part. γλαυκιόων, glaring fiercely, of a lion, Il. 20.172; γ. ὄσσοις δεινόν Hes. Sc. 430; of a sparkling stone, D.P. 1121; γλαυκιόωσα σελήνη Man. 5.250; 3 pl. γλαυκιόωσι Opp. C. 3.70; late Prose, γλαυκιῶν τὸ βλέμμα Hld. 7.10.
have a γλαύκωμα, glare blindly, ὀφθαλμοὶ… δυσαλθέα γλαυκιόωντες Q.S. 12.408.

außer Opp. Cyn. 3.70 nur im partic. γλαυκιόων, mit funkelnden Augen um sich blickend ; vom Löwen, Il. 20.172, ἅπαξ εἰρημ.; Hes. Sc. 430 ; von Menschen, Hel. 7.10 ; übertr., funkelnd, von einem Steine, Dion.Per. 1121. Bei Qu.Sm. 12.408 von den Augen. den Fehler γλαύκωμα bekommen.