ων, ον, gén. ονος :
   I subst. voisin, voisine, OD. 4, 16 ; 9, 48 ; HÉS. O. 344 ; joint à ὁ πλησίον, PLAT. Theæt. 174 a ; à ὅμορος, LUC. Tim. 43 ; p. opp. à σύνοικος, PLAT. Leg. 696 b ; ἐκ γειτόνων, PLAT. Rsp. 531 a ; ANTIPH. (ATH. 571 f), etc. ; ἐκ τῶν γειτόνων, AR. Pl. 435 ; LYS. 93, 2, dans le voisinage ; ἀπὸ γειτόνων, DS. 13, 84, m. sign. ; ἐν γειτόνων οἰκεῖν, LUC. Philops. 25, habiter dans le voisinage ;
   II adj. :
      1 voisin (lieu, mer, ville, etc.) PD. N. 9, 43 ; P. 1, 32 ; ESCHL. Pers. 67 ; PLAT. Leg. 877 a ; γ. τινός, EUR. I.T. 1451 ; XÉN. An. 3, 2, 4 ; ou τινί, EUR. H.f. 1097 ; XÉN. An. 2, 3, 18 ; PLAT. Tim. 72 c, voisin de qqn ou de qqe ch. ;
      2 fig. voisin, analogue ou semblable : ἐν γειτόνων εἶναι, LUC. Ic. 8, être à peu près de même sorte.

➳ Plur. neutre γείτονα, ARSTT. Plant. 2, 8, 8 ; contracté en γείτω (cf. μείζονα et μείζω) dans une inscr. att. CIA. 2, 814, a, B, 36, 39 (374 av. J.C.).

Étym. γῆ.

ονος, ὁ, ἡ, neighbour, borderer, γείτονες ἠδὲ ἔται Μενελάου Od. 4.16, cf. 9.48, Hes. Op. 346, etc. ; opp. σύνοικος, Pl. Lg. 696b; γ. τινός E. IT 1451, X. An. 3.2.4; τινί ib. 2.3.18; ἐκ τῶν γ. or ἐκ γειτόνων from or in the neighbourhood, Ar. Pl. 435, etc. ; οἷον ἐκ γ. φωνὴν θηρευόμενοι Pl. R. 531a; λύχνον ἐκ τῶν γ. ἐνάψασθαι Lys. 1.14; ἐκ γ. τῆς πατρίδος μετοικεῖν Lycurg. 21, cf. Str. 10.4.12; rarely ἀπὸ γ. D.S. 13.84; ἐν γειτόνων (sc. οἴκοις) οἰκεῖν Men. Pk. 27, Luc. Philops. 25, etc. ; τὸ χωρίον τὸ ἐν γ. D. 53.10; metaph, ἐν γ. εἶναι to be of like kind, Luc. Icar. 8; prov., μέγα γείτονι γείτων Alcm. 50, cf. Pi. N. 7.87. as Adj., neighbouring, bordering, πόλις, πόντος, Id. P. 1.32, N. 9.43; χώρα, πύλαι, ῥοαί, A. Pers. 67 (lyr.), Th. 486, S. Aj. 418 (lyr.); c. dat., Ἀθήναις γ. πόλις E. Ion 294; νεκροῖσι γ. θᾶκοι Id. HF 1097; also in Prose, ἡ γ. πόλις Pl. Lg. 877b; οἱ γ. βάρβαροι Jul. Or. 2.72c; neut. γεῖτον Hsch. ; neut. pl. γείτω IG 2.814a B 36. γίτονας (sic)· τὰ δύο αἰδοῖα, Hsch.

ονος, ὁ, ἡ, entstanden aus ΓΕ-ΙΤΩΝ, vgl. das ähnlich gebildete γηΐτης ; γείτων von γέα, eigentlich = Landsmann, dem (selben) Lande angehörig ; gebräuchlich in der Bedeutung Nachbar, Nachbarin, und als adjektiv., benachbart ; Hom. dreimal, nominat. plur., Od. 4.16 γείτονες ἠδὲ ἔται Μενελάου, unechte Stelle ; 5.489 ᾧ μὴ πάρα γείτονες ἄλλοι ; 9.48 οἵ σφιν γείτονες ἦσαν. – Hes. O. 344 u. Folgde ; Prosa, καὶ ὁ πλησίον Plat. Theaet. 174a ; ἢ σύνοικος Legg. III.696b ; καὶ ὅμορος Luc. Tim. 43 ; oft adj., benachbart, angrenzend, πόντος, πόλις, Pind. N. 9.43, P. 1.32, wie Plat. Legg. IX.877a ; χώρα Aesch. Pers. 67 ; σπλάγχνον γ. αὐτῷ Plat. Tim. 72c. Selten c. gen., Eur. Cycl. 281, I.T. 1451 ; – ἐκ γειτόνων, aus der Nachbarschaft, Plat. Rep. VII.531a, wie ἡ ἐκτ. γ. Ar. Plut. 435, Lys. 701 ; ἐκ γειτόνων κατοικεῖν Antiphan. Ath. XIII.572a ; ebenso ἐν γειτόνων, in der N., ᾤκει Luc. Philops. 25 ; Conv. 22 ; öfter bei Sp.; ἀπὸ γειτόνων DS. 13.84 ; Uebertr., verwandt, ähnlich, Luc. Icarom. 8. – Ein neutr. γεῖτον führt Hesych. an, vgl. App. B.C. 1.93 ; Ach.Tat. 1.2.20.

γείτων, -ονος, ὁ, ἡ
(< γῆ), [in LXX chiefly for שָׁכֵן ;]
a neighbour: Luk.14:12 15:6, 9 Jhn.9:8.†
(AS)