'   I pass. (seul. prés. et impf.) c. γίγνομαι, être engendré, naître, au part. prés. γεινόμενος, IL. 20, 128 ; 24, 210 ; OD. 4, 208 ; HÉS. Th. 82 ; O. 821 ; et à l’impf. 1 pl. γεινόμεθ' IL. 22, 477 ; HÉS. Sc. 88 ; postér. à l’ao.1 ἐγεινάμην (au sens de ἐγενόμην), CALL. Cer. 58, Del. 260 ; SIB. 1, 9 ;
   II Moy. (seul. ao.1 ἐγεινάμην, v. ci-dessous) :
      1 engendrer, enfanter, acc. en parl. du père, IL. 5, 800, etc. ; ESCHL. Sept. 751 ; SOPH. Aj. 1172 ; en parl. de la mère, IL. 1, 280 ; etc. ; OD. 6, 25, etc. ; ESCHL. Eum. 736, etc. ; SOPH. O.R. 1020 ; fig. en parl. de la terre natale, EUR. Ph. 996 ; οἱ γεινάμενοι, HDT. 1, 120 ; XÉN. Ap. 20, les parents ; ἡ γειναμένη, HDT. 4, 10 ; 6, 52 ; EUR. Tr. 825, la mère ; αἱ γειν. ARSTT. H.A. 7, 2, 4, femmes devenues mères, femmes en couches ;
      2 faire naître, en parl. de Zeus, OD. 20, 202.

➳ Prés. et impf. (v. ci-dessus). Ao. ἐγεινάμην, IL. 15, 526 ; HÉS. Th. 126 ; ESCHL. Eum. 736 ; SOPH. O.R. 1020 ; EUR. Suppl. 964 ; 2 sg. ἐγείναο, IL. 5, 880 ; 3 sg. ἐγείνατο, ESCHL. Eum. 736 ; EUR. Ph. 996, ou γείνατο, IL. 1, 280 ; sbj. 2 sg. épq. γείνεαι (p. *γείνηαι), OD. 20, 202 ; inf. γείνασθαι, IL. 21, 160 ; OD. 8, 312.

Étym. var. p. γί(γ)νομαι ou allong. métr. p. γεν-, v. γίγνομαι.

'

(γέν-jομαι, cf. γίγν-ομαι); as Pass., only pres. and impf., to be born, cf. γίγνομαι (which is a constant v.l. in Hom.), γεινομένῳ at one΄s birth, Il. 20.128, 24.210, Od. 4.208, cf. Hes. Th. 82, Alc. Supp. 14; impf. γεινόμεθ’ Il. 22.477, Hes. Sc. 88. as Med., aor.1 ἐγεινάμην (Aeol. 3 sg. γέννατ’ Alc. Supp. 8.13), in causal sense, beget, ἐγείναο παῖδ’ ἀΐδηλον Il. 5.880, cf. S. Aj. 1172, etc. ; more freq. of the mother, bring forth, θεὰ δέ σε γείνατο μήτηρ Il. 1.280, cf. 6.26, Od. 6.25, etc. ; οἱ γεινάμενοι the parents, Hdt. 1.120, X. Ap. 20; ὁ γεινάμενος the father, Ph. 2.171; ἡγειναμένη the mother, Hdt. 4.10, 6.52, E. Tr. 825 (lyr.); αἱ γ.
women in childbed, Arist. HA 582b15; μήτηρ ἥ μ’ ἐγείνατο she who bare me, A. Eu. 736, cf. Fr. 175, Supp. 581 (lyr.), S. OT 1020; πατρὶς ἥ μ’ ἐγείνατο E. Ph. 996. of Zeus, bring into life, οὐκ ἐλεαίρεις ἄνδρας, ἐπὴν δὴ γείνεαι αὐτός Od. 20.202. metaph, ἐγείνατο μόρον αὑτῷ A. Th. 751 (lyr.). aor.1, in later Poets, in pass. sense, = ἐγενόμην, Call. Cer. 58. (Sts. written by itacism for γίνομαι, as IG2². 786.7 (iii BC).)

Nebenform von γίγνομαι ; ΓΙΝ = ΓΕΝ mit Guna u. Umlaut, ΓΑΙΝ, ΓΕΙΝ ? Oder entstanden aus *γένjομαι ? Oder bloße Dehnung aus *γένομαι ? (Vgl. τείνω, ΤΕΝ-).
1) praes. u. imperf., geboren, gezeugt werden, Hom. u. sp.D.; Il. 22.477 γεινόμεθα, Bekker γιγνόμεθα, 10.71, γεινομένοισιν, Bekker γιγνομένοισιν, 23.79 γεινόμενον, Bekker γιγνόμενον, Il. 20.128, 24.210, Od. 4.208, 7.198 γεινομένῳ, Bekker γιγνομένῳ. Scholl. Aristonic. Il. 20.125 ἕως τοῦ γεινομένῳ ἐπένησε (vs. 128) ἀθετοῦνται στίχοι τέσσαρες : hiernach las Aristarch Il. 20.128 γεινομένῳ, wahrscheinlich also auch an den übrigen Stellen γεινόμεθα, γεινομένοισιν, γεινόμενον, γεινομένῳ, Sengebusch Aristonic. p. 13 sq.
2) aorist. ἐγεινάμην, erzeugen, gebären, Hom. oft ; z.B. Il. 5.800 ἦ ὀλίγον οἷ παῖδα ἐοικότα γείνατο Τυδεύς ; 1.280 θεὰ δέ σε γείνατο μήτηρ ; 7.10 ὃν κορυνήτης γείνατ' ἀρηΐθοος καὶ Φυλομέδουσα βοῶπις ; Od. 8.312 ἀλλὰ τοκῆε δύω, τὼ μὴ γείνασθαι ὄφελλον ; Od. 20.202 Ζεῦ πάτερ, οὐκ ἐλεαίρεις ἄνδρας, ἐπὴν δὴ γείνεαι αὐτός, konjunkt. zu ἐγεινάμην. nicht zu γείνομαι, statt γείνηαι. – Folgende : ἡ γειναμένη, die Mutter, Her. 4.10 ; Xen. Mem. 1.4.7 ; Arist. H.A. 7.2, die Kindbetterin ; οἱ γεινόμενοι, die Eltern, Hes. Th. 1.120, 122 u. Folgende ; auch übertr. aufs Vaterland, Eur. Phoen. 1003. Vgl. übrigens γίγνομαι.